Vestfirska fréttablaðið - 16.12.1986, Blaðsíða 31

31
r
Magni Guðmundsson og
Gunnlaugur Einarsson hafa
saumað úr mörgum kílómetr-
um af garni.
er sinum
m
gastur
Netagerð Vestfjarða
Fagranesið og kaðalstiga
fyrir vistheimilið í Bræðra-
tungu.
í Netagerðinni hafa unnið
menn af þremur ólíkum
þjóðemum samtímis. Græn-
lendingar, Indónesar, Eng-
lendingar og fleiri.
Við göngum síðan á efri
hæðina þar sem menn eru
önnum kafnir við vinnu sína.
Þeir Magni Guðmundsson
og Gunnlaugur Einarsson
stóðu þar og saumuðu hrað-
ar en auga á festi.
Rækjutogarinn Hafþór
hafði lent í festu og tapað
belgnum af trollinu. Þeim
leist ekki vel á að leggja í
hálfsmánaðartúr án þess að
hafa næg veiðarfæri. Því var
siglt aftur inn til ísafjarðar
og þá kom til kasta neta-
gerðarmanna að útvega
þeim nýjan belg á trollið.
„Helst strax.“ eins og ein-
hver sagði.
Eftir að hafa spjallað við
starfsfólkið og tekið myndir
fengum við þá Einar
Hreinsson, Magna Guð-
mundsson og Gunnlaug
Einarsson til þess að setjast
með okkur inná kaffistofu og
spjalla aðeins um Netagerð-
ina og ýmislegt fleira.
Umræðurnar hefjast nú
reyndar á því hversu mikill
sjónarsviptir sé að Pétri Pét-
urssyni á Grænagarði. Þeir
félagar eru sammála um að
það hafi dofnað yfir umræð-
um síðan hann hætti að
vinna fyrir 6 eða 7 árum síð-
an. En áður en þeir geti farið
í hár saman yfir því hvað
snúi aftur og hvað fram á
hjólbörum, sem er víst klass-
ískt ágreiningsefni, stillum
við til friðar með því að
spyrja hvort það hafi verið
viðskiptavinir, mennirnir af
grænlenska rækjutogaran-
um, sem við sáum vera að
horfa á neðansjávarmyndina
á neðri hæðinni.
Magni: „Já, þeir keyptu af
Auðvitað er ekki hœgt að setja neitt á blað um
Netagerð Vestfjarða án þess að Guðmundur Sveinsson
komi þar við sögu. Hér verður ekki farið mörgum orð-
um um Guðmund heldur gengið út frá því að flestir
þekki hann.
Guðmundur settist inn á ritstjórn Vf og við gripum
tœkifcerið og báðum hann að segja okkurfrá netagerð
á ísafirði áður fyrr.
„Hér hefur náttúrulega alltaf verið gert við nœtur“,
segir Guðmundur“ en hér var ekkert eiginlegt neta-
verkstœði fyrr en Samvinnufélag ísfirðinga er stofnað
og Pétur Njarðvík setur upp netaverkstæði í Turnhús-
inu í Neðstakaupstað.
Ég lœrði netagerð hjá honum. En ég byrjaði nú
reyndar 11 ára gamall að sauma síldarnet með föður
mínum í einhverjum kofa hérna niðri á Eyri. Þá var svo
mikil reknetaveiði í Djúpinu.
Árið 1937 kaupir svo Pétur Njarðvík Grœnagarð og
seturþar upp netaverkstœði. Hann byrjaði í litlum skúr
við verksmiðjuna. Hann byggði svo þurrkhjall sem var í
mörg ár notaður þegar verið var að gera við bómullar-
nœturnar. Það var á meðan síldarnœtur voru svona
nokkurn veginn viðráðanlegar. En um það leyti sem
síldin hvarf þá voru nœtumar orðnar óviðráðanlegar
fyrir þyngslum og fyrirferð. Það voru fimmtíu nœtur á
Grœnagarði þegar síldin hvarf. Þar fóru mikil verð-
mœti í súginn.
Ég stofnaði sjálfur netaverkstœði fyrst í Hœsta-
kaupstaðarbúðinni. Ég varþar uppi á loftinuþangað til
við keyptum innfrá 1954. Fyrstu árin var nú ekki mikið
að gera. Ég var til dœmis tvö sumur verkstjóri við
raflínulagnir hér um firðina. Það var ekkert að gera í
netunum, engin síld. Svo fór þetta að aukast upp úr
1960 og þá stœkkuðum við húsið á Grœnagarði. Síðan
hefur verið stœkkað af og til.
Þetta dugar þó varla. Það er orðið svo mikið að gera
í rœkjunótunum og þetta eru mjög stór og fyrirferðar-
mikil troll. Við höfum sett upp bœði fyrir Hafþór og
Júlíus og vorum að enda við að setja upp nót fyrir
Frera, sem Ögurvík gerir út og œtlar að senda á djúp-
rœkju.
Nú gerum við ekki við neinar síldar- eða loðnunœt-
ur. Efþað œtti að vera hœgt þyrfti að byggja nýtt hús og
fá ný tœki. Þœr eru orðnar svo gífurlega stórar þessar
nœtur. Það eru rœkjubátarnir og togararnir sem eru
okkar viðskiptavinir, og svo höfum við haft geysilega
mikið að gera í flotvörpunum.