Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1992, Qupperneq 86

84
MÚLAÞING
aðir undir dóminn, heldur hafi einn hinna sex verið dæmdur þjófur.
Einnig hafi Pingel skrifað Sigurði Stefánssyni og boðið honum að skýra
frá því, hvað hann hafi aðhafzt í málinu, “som til Dato formeenes
ganske lidet, eller intet at være”. Að lokum kvaðst hann ekki mundu
vanrækja að tilkynna stiftamtmanni allt, sem gerast kynni í málinu, áður
en Stykkishólms skip sigldu burt af landinu.55 Sýnir þetta óvenjulegan
áhuga Magnúsar á málinu, þar sem það var öllu fremur skylda amt-
manns að sjá um rekstur þess.
Pétur Þorsteinsson hófst strax handa við að framkvæma skipanir amt-
rnanns. Hinn 12. ágúst 1745 ritaði hann einum þeirra þriggja manna,
sem Pingel hafði falið honum að yfirheyra, Jóni Jónssyni hreppstjóra,
bréf og æskti svars hans við því, hvort hann hefði verið staddur á Bessa-
stöðum 30. júní 1742, verið tilnefndur þingvitni og meðdómsmaður í
máli systkinanna (af Wíum) og verið sér þess fyllilega meðvitandi, hvað
fór fram við réttinn. Jón svaraði spumingum Péturs með bréfi, rituðu á
Ekkjufelli í Fellum, og kvað sér hafa verið með öllu óvitanlegt, að
Wíum hefði á umræddu þingi, á þáverandi ábýlisjörð hans Bessastöð-
um, tilnefnt hann sem meðdómsmann sinn, fyrr en það var afstaðið og
honum var sagt það. Neitaði hann því með öllu að hafa nokkru sinni
gengið í dóm í þessu máli.
Nokkrum dögum síðar hefur Pétur einnig yfirheyrt Ömólf Magnússon
á heimili hans, Þorgerðarstöðum í Fljótsdal, í viðurvist tveggja votta.
Fyrir Ömólf hefur hann lagt svipaðar spumingar og fyrir Jón Jónsson,
og hefur Ömólfur svarað þeim undanbragðalaust játandi. í annan stað
hefur hann verið spurður að því, hvort satt væri, að hann hefði verið
dæmdur útlægur úr Norðlendingafjórðungi fyrir opinberan þjófnað
(samkvæmt alþingisbókinni árið 1733 no. 19). Því svaraði Ömólfur á
þann veg, að hann neitaði því engan veginn, enda væri sú yfirsjón hans
alkunnug.56
Ekki virðist Pétur hafa aðhafzt fleira í rannsókn málsins þetta ár, og
má segja, að litlu nær væri sönnuð sök á hendur Wíum þrátt fyrir þessar
upplýsingar. Engin skýring er gefin á því, hvers vegna Pétur yfirheyrði
ekki þriðja meðdómsmanninn, Sigurð Eyjólfsson, eins og fyrir hann
hafði verið lagt. Ástæðan hefur þó sennilega verið sú, að Sigurður var
þá ekki lengur búsettur í Múlasýslu. Þrátt fyrir það hefði nú mátt ætla,
að málið fengi skjótan framgang, því að ekki verður annað ályktað, en
að Pétur hafi beinlínis óskað eftir því að mega taka að sér sóknina á
hendur Wíum og notið til þess aðstoðar Magnúsar lögmanns. Samt sem
áður miðaði rannsókn þess lítið eða ekkert áfram hin næstu ár, hvað