Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1992, Qupperneq 104

102
MULAÞING
að sitja réttinn ásamt þeim og verið sér þess vel meðvitandi. Tvö vitn-
anna kváðust meira að segja muna, hvar Sigurður sat í þinghúsinu, enda
þótt ekki væru þau öll viss í því, hversu lengi hann hefði verið þar eða
hvort það var alveg til loka. Grímur Bessason sagðist þó hafa horft á
það, er Sigurður handsalaði Bjama Einarssyni undirskrift sína og séð
hann skrifa nafn Sigurðar undir dóminn. Annað vitni skýrði svo frá, að
Sigurður hefði beðið Wíum um að skrifa nafn sitt undir dóminn, en
hann hefði hafnað því og sagt það kynni að skaða sig. Ekki sagðist hann
muna, hvemig fór með undirskrift Sigurðar, og sama báru hin vitnin
tvö.90 í framburði vitnanna virðist koma skýrt fram, að Sigurður hafi
verið á umræddu þingi, setið réttinn og þátttaka hans í honum hafi að
öllu leyti verið lögum samkvæmt, að undanskildu því, að hann hefur
handsalað Bjarna Einarssyni undirskrift sína. Það gat þó varla talizt
mjög saknæmt, hafi hann ekki verið vel skrifandi, sem ekki þótti mikið
tiltökumál hér á landi í þá daga. Telja verður mjög ósennilegt, að öll
vitnin hafi borið rangan framburð, og hlýtur hann því að verða að skoð-
ast þyngri á metunum en eiður Sigurðar, sem annars virðist hafa verið
lítt ábyggilegur maður.
Samkvæmt tilkynningu frá Rantzau stiftamtmanni var málið svo langt
komið árið 1752, að aðeins eitt vitni var óyfirheyrt, og mun þar hafa
verið átt við Sigurð Brynjólfsson. Enda þótt hann hefði nú verið yfir-
heyrður, dróst það enn í um það bil eitt ár, að nefndardómaramir boð-
uðu til þings til þess að dæma í málinu, og enga grein virðast þeir held-
ur hafa gert fyrir þeim drætti. Varð Wíum enn til þess að reka á eftir úr-
slitum málsins, enda átti hann nú mikið í húfi að fá aftur embætti sitt.
Hinn 28. ágúst 1753 hefur hann ritað konungi bréf um málið. Það er nú
ekki lengur varðveitt, en efni þess virðist m.a. hafa verið kvörtun yfir
því, að nefndardómaramir hafi ekki enn útkljáð málið, heldur dregið
það ár frá ári ásamt sýslumönnunum tveimur, staðgenglum hans, og
ekki einu sinni stefnt (“indvarslet”) honum eða öðrum viðkomendum til
að hlýða á dóm í því. Svo virðist sem Rantzau og aðrir stjómarmeðlim-
ir, sem þetta mál heyrði undir, hafi sannfærzt af bréfi Wíums og orðið
hlynntari honum í málinu upp frá því en verið hafði til þessa. Hinn 5.
apríl 1754 gaf konungur út skipun til stiftamtmanns, þar sem sagði, að
nefndardómurunum (Bimi og Þórarni) skyldi bent á óhlýðni þeirra, þar
sem þeir hafi ekki enn þá greint frá því, hvað hafi hindrað þá frá því að
leiða málið til lykta. Skyldu þeir alvarlega minntir á, að svo framarlega
sem ástæður þeirra fyrir drætti málsins séu ekki fullgildar, megi þeir
eiga á hættu að verða sviptir embættum sínum um tíma eða fyrir fullt og