Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1992, Qupperneq 145

MÚLAÞING
143
bak. Nú var haldið inn að ferjustað á Lagarfljóti. Sama veðurblíða og
daginn áður, sól og sunnangola. Þegar á ferjustaðinn kom var tekið ofan
af öllum hestunum og sprett af þeim reiðfærum. Eg starði hugfanginn á
fljótið og fannst það stórfenglegt. Þegar búið var að taka allt nema
beislin af hestunum, þá stígur Guðmundur bóndi og ferjumaður út í
ferjuna, pabbi rétti að honum flutning sinn og honum var raðað í bátinn,
og að því búnu fóru þær Fríða og Þura um borð. Kýmar stóðu múlaðar
hjá ferjunni, stúlkunum réttur taumur er brugðið var undir slá. Þá tók
Guðmundur fast í áramar og kýmar reknar með harðneskju út í. Þær
með sama á bullandi sund svo að ekki stóð upp úr nema hausinn,
hryggur og halinn sem þær sperrtu það hátt að hann blotnaði ekki. Mér
þótti þetta svo furðuleg sjón að hún er mér ógleymanleg enn í dag.
Guðmundur reri knálega og beitti ferjunni skáhallt upp í strauminn.
Hann hafði með sér vinnumann Marinó að nafni. Þetta ferðalag yfir
fljótið gekk prýðilega, enda mennimir duglegir og vanir ferjumenn.
Stúlkumar gættu kúnna á grasbletti meðan lokið var við að ferja yfir, og
urðu ferðimar fjórar minnir mig.
Þetta ferðalag yfir fljótið tók langan tíma, og nú þurfti að leggja á
hestana á nýjan leik og koma upp á þá bæði fólki og farangri. Akveðið
var að stansa á Stóra-Steinsvaði er stendur á fljótsbakkanum að
austanverðu æðilangt fyrir utan ferjustaðinn. A Stóra-Steinsvaði var
Bjöm bróðir minn þá tveggja ára gamall hjá hjónunum Bimi
Runólfssyni og Margréti Jónsdóttur er þar bjuggu. Okkur langaði öll
mikið til að sjá Bjössa, sem var efnilegur og laglegur drengur og í miklu
dálæti hjá fósturforeldrum sínum.
Á Stóra-Steinsvaði fengum við vinsamlegar móttökur eins og alls
staðar á þessu langa og hæga ferðalagi. Allir flýttu sér af hestbaki og
svo var snarað af burðarhestunum. Hestunum komið á gott kropp utan
túns en kúnum sleppt á túnið. Bjössi var kátur og frískur á fæti og lét
okkur elta sig kringum bæinn. Þegar við höfðurn matast og drukkið
mjólk og kaffi fór pabbi að ná hestunum og láta upp á þá burðinn. Að
því búnu var haldið af stað út með fljóti. Hjónin með Bjössa gengu með
okkur á leið og síðan voru þau kvödd með vinsemd og þakklæti fyrir
góðar móttökur. Pabbi fór alltaf fyrstur á Skjóna og eg sat á lendinni
fyrir aftan hann. Hann teymdi burðarhestana. Þar næst löbbuðu kýmar á
undan systrum mínum og mömmu með Gróu. Þær voru alltaf síðastar.
Það var langur áfangi frá Stóra-Steinsvaði og austur í Gagnstöð án
þess að stansa á bæjum, enda allir dauðþreyttir er þangað kom um
síðustu háttamál til Þorkels Stefánssonar og Guðríðar Magnúsdóttur