Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.06.2010, Qupperneq 38

Tímarit hjúkrunarfræ›inga – 3. tbl. 86. árg. 201034
Á sjúkrahúsum erlendis vill það oft brenna
við, að starfsfólkið er hjákátlega fastheldið
við gamlar venjur og siði. Ókunnugir reka
augun fljótt í sumt af þessu, eins og
til dæmis búning hjúkrunarkvenna og
sjúklinga, sem víða er mjög afkáralegur
og á engan hátt miðaður við nútímakröfur
heilsufræðinnar um klæðaburð. Á sumum
enskum sjúkrahúsum er hreinlætið fremur
bágborið, vegna þess að einhverntíma
hefir þótt fínast að hafa alla hluti gljáandi.
Þar er allt fægt; veggir, húsgögn og
salerni, en minni áhersla lögð á þvottinn.
Fáar kredduvenjur á Íslandi
Hér á landi ber lítið á slíkum erfðavenjum,
enda er það ekki þakkandi, þar sem sú
hjúkrunarkvennakynslóð, sem hér starfar
nú, er í raun og veru fyrsta kynslóð íslenskra
Jóhanna Knudsen
Gamlar perlur
HJÚKRUN Á ÍSLANDI
Umræðan um sjúkrahússkipulag er ekki ný. Jóhanna Knudsen ræðir hér um
hvort skipulagið á að miðast við sjúklingana eða starfsfólkið og gefur dæmi um
slæmar venjur. Greinin birtist fyrst í Hjúkrunarkvennablaðinu 1939 en er að miklu
leyti ágætt innlegg í umræðu dagsins.
hjúkrunarkvenna, og varla er hægt að tala
um íslenska hjúkrun fyrr en 1930, þegar
hjúkrunarkvennaskólinn tók til starfa. Í
fljótu bragði virðist því ótrúlegt að um
nokkuð slíkt geti verið að ræða hér, en því
miður er ekki að öllu leyti hægt að sverja
fyrir það. Flestar eldri hjúkrunarkonurnar
hafa að meira eða minna leyti lært
hjúkrun erlendis, og hefir þeim þá hætt
við að drekka í sig ýmsar hugmyndir og
flytja þær heim með sér án nægilegrar
gagnrýni. Þetta er illa farið, því ef vel væri
á haldið, sé eg ekki betur en að við höfum
sérstaklega góða aðstöðu til þess að
skapa fyrirmyndar hjúkrunarfyrirkomulag
á Íslandi. Sjúkrahúsin eru flest tiltölulega
ný og á næstu árum verður ekki komist
hjá því að reisa fleiri. Hjúkrunarkonurnar
hafa tækifæri til þess að kynna sér hjúkrun
á Norðurlöndum, í Englandi og víðar,
og ættu að geta fært okkur allar helstu
nýjungar þaðan, og á sjúkrahúsunum
hér ætti ekki að geta verið við neinar
rígbundnar kredduvenjur að berjast.
Enginn vafi er á því, að með góðum
vilja og samtökum er hægðarleikur
að lagfæra það, sem aflaga hefir farið
hjá okkur í þessum efnum, og þeim
mun auðveldara er það, sem meinin fá
skemmri tíma til þess að festa rætur. Það
hefir mikla þýðingu fyrir heilbrigðismál
Íslendinga í framtíðinni, hvernig af
stað er farið með hjúkrunarkennslu og
sjúkrahúsafyrirkomulag þessi fyrstu
ár hjúkrunarkvennaskólans, og þær
hjúkrunarkonur, sem nú starfa hér á landi,
þyrftu að gera sér grein fyrir því, að
töluverð ábyrgð hvílir á þeim. Við þurfum
því vel að vanda okkur, og eg vek máls