Gerðir kirkjuþings - 01.01.2014, Qupperneq 9

9
Ávarp innanríkisráðherra, Hönnu Birnu Kristjánsdóttur
Heiðruðu fulltrúar á kirkjuþingi –
Biskup Íslands og aðrir góðir gestir.
Það er mér venju samkvæmt, nú tala ég um venju þó að þetta sé nú einungis í annað sinn
sem ég er hér með ykkur, en það er mér engu að síður mikill heiður og mikil ánægja að
fá tækifæri til þess að ávarpa ykkur hér á þessum fallega vetrarmorgni. Ég nefndi það
stuttlega þegar ég talaði við ykkur fyrir ári síðan að ég hefði frá því að ég þá tók við sem
innanríkisráðherra, átt góð og afar uppbyggileg samskipti við fulltrúa þjóðkirkjunnar, og
ég vonaðist þá til þess að framhald yrði á þeim góðu samskiptum. Það er ekki hægt að
segja annað en að það hafi orðið raunin, samskiptin hafa verið góð, samskiptin hafa verið
mikil og samtalið með ágætum. Og ég vil sérstaklega nota þetta tækifæri til að þakka
fyrir það. Sérstaklega vil ég þakka biskupi gott samstarf, lausnamiðuð samskipti og mikil
heilindi. Þjóðkirkjan er lánsöm að eiga slíkan leiðtoga.
Ég trúði því fyrir ári síðan og ég trúi því enn, að með farsælu samstarfi sem flestra, þar með
talið ríkis og kirkju og hverra þeirra er koma að mótun okkar góða samfélags, gætum við
öll sem eitt unnið að mikilvægustu verkefnum í okkar góða samfélagi. Byggt upp aukið
traust, byggt upp meiri velvilja og aukna von hjá þjóðinni. Í því gegnum við öll sem erum
hér, og öll þau sem eru þarna úti, mikilvægu og stóru hlutverki. Og ég veit og vona að við
áttum okkur öll á því hlutverki. Og ég ítreka líkt og ég hef áður gert á þessum vettvangi
hvatningu mína til okkar allra að halda því mikilvæga verki áfram.
Ég hjó eftir því í ræðu hér áðan, þar sem forseti kirkjuþings fór yfir ákveðin viðfangsefni
þjóðar, kirkju og stjórnvalda og allra sem að opinberri umræðu koma, að oft spyrjum við
okkur að því einlæglega, og kannski stundum oft á dag hvernig best sé að halda á málum
þjóðinni til heilla til þess að okkur takist að halda áfram, stíga næstu skref og vera samferða
í þeirri mikilvægu leið sem framundan er. Mér fannst ræða forsetans endurspegla það
vel, að við þurfum kannski að gera eins og Gandhi og hugsa eins og Gandhi; að vera
breytingin sem við boðum, og fara í gegnum þá tíma sem að nú eru líkt og tímana sem
áður voru, meðvituð um það og í trausti þess að við séum að gera vel fyrir íslenska þjóð
og í trausti þess að okkar störf gagnist. Ég kem að því í lok ræðu minnar hvernig ég sé þá
hluti fyrir mér.
En góðir gestir, mig langar að byrja á því að víkja beint að málefnum þjóðkirkjunnar og
þeim samskiptum sem við höfum átt vegna margra verkefna sem við eigum sameiginleg.
Ég geri mér að sjálfsögðu fulla grein fyrir mikilvægi kirkjuþings sem fer með æðsta vald
í málefnum þjóðkirkjunnar. Vægi kirkjuþings hefur, eins og þið þekkið betur en ég, verið
að aukast á undanförnum árum og kirkjuþingi verið faldar ýmsar heimildir til að setja
starfsreglur um flest málefni kirkjunnar. Fram að þessum lagabreytingum var það Alþingi
sem með setningu laga hafði bein áhrif á innri mál kirkjunnar og ráðuneytið síðan með
setningu reglugerða. Þetta hefur breyst, sú breyting hefur verið til góðs, og að mínu mati