Gerðir kirkjuþings - 01.01.2014, Blaðsíða 76

76 77
Skýrsla um rekstur og fjármál
Þjóðkirkjunnar Unnið dagana 16.01-05.02.2014
6
Biskupstofu og aðra þá einstaklinga sem starfa innan kirkjunnar. Vinnuhópurinn gæti
hugsað sér að um yrði að ræða eins konar framkvæmdateymi. Þær skipulagsbreytingar
innan Biskupsstofu sem nauðsynlegt er að gera þessu samhliða þarf að framkvæma að vel
ígrunduðu máli í góðu samráði við Biskup Íslands. Gróflega má áætla að með sameiningu
stöðugilda náist sparnaður sem nemur 30-35 millj.kr. á ári.

4. Prestaköll.
a. Fækkun prestakalla
Samkvæmt tillögu sem liggur fyrir kirkjuþingi er gert ráð fyrir að lágmarks fjöldi
sóknarbarna á prest sé að meðaltali um 750 einstaklingar í dreifbýli og um 2.500
einstaklingar í þéttbýli. Ef einungis þetta ákvæði tillögunnar næði fram að ganga má gera
ráð fyrir fækkun presta um átta. Með því næst um 84 millj sparnaður á ári. Ekki er hér
tekið tillit til þess að embætti í fjölmennum prestaköllum hafa ekki verið auglýst. Takist
þjóðkirkjunni að efla starfið á næstu árum og fjölda meðlimum þjóðkirkjunnar ætti það að
geta leitt til fjölgunar starfandi presta á þéttbýlli svæðum og nýjum sviðum.
b. Vígslubiskupsembættin
Vinnuhópurinn telur að til greina kæmi að sameina vígslubiskupsembættin í Skálholti og
Hólum og embætti sóknarpresta á staðnum, eða leggja þau niður í núverandi mynd og gera
vígslubiskupsembættið að heiðursembætti presta. Hvernig sem þetta yrði útfært þarf í
öllu falli að skilgreina starf vígslubiskupa. Ávinningur af slíku er þó ekki tekinn með í
útreikningum en gæti skoðast sem hluti af fækkun prestsembætta. Sökum tímaskorts var
ekki farið nánar í að skoða vígslubiskupsstólanna. Lausleg skoðun sýndi þó að þar sé
ýmislegt sem þarf að athuga betur og verður að ákveða hið fyrsta hvað gera skuli í þeim
efnum.
c. Kirkjujarðasamkomulagið
Ekki er hægt að tala um prestaköll og sameiningu þeirra án þess að minnast á
kirkjujarðasamkomulagið frá 1997. Síðastliðin fimm ár hefur Kirkjuþing samþykkt
skerðingu þá sem Ríkisjóður hefur farið fram á. Sú aðferðafræði hefur ekki verið kirkjunni
í hag. Má leiða að því líkur að staða embættisins væri mun sterkari hefði það ekki fyrirgert
rétti sínum til bóta ef betur áraði hjá ríkinu. Með sönnu má segja að hægt hefði verið að
hafna þessu samkomulagi en heita því jafnframt að hefja ekki málsókn, þrátt fyrir
vanefndir á samkomulaginu. Þar með hefði réttur þjóðkirkjunnar til bóta verið óskertur
sem ekki er í dag. Með samþykktum undanfarinna ára hefur Kirkjuþing skapað þá hefð að
lækkun á samkomulaginu sé í höfn, hvaða upphæð sem viðsemjendum þeirra, ríkinu, hefur
dottið í hug að setja á blað. Verður að telja þessa afgreiðslu afar óheppilega sem veikir alla
samningsstöðu til mikilla muna. Nefndin telur afar brýnt að Kirkjuþing og Kirkjuráð
fyrirgeri ekki á neinn hátt réttinum til þessara greiðslna og reyni að endurheimta það sem
áður var gefið eftir enda veltur fjárhagsleg staða þjóðkirkjunnar á því að greiðslur vegna
kirkjujarðasamkomulagsins berist.
Ljóst er að samkomulagið þarfnast algjörar endurskoðunar og nauðsynlegt að nálgast það
með nýrri aðferðarfæði. Nefndin leggur áherslu á að á mars þinginu verði greint frá því