Gerðir kirkjuþings - 01.01.2014, Blaðsíða 13

13
maður bara fastar á sig húfuna og hettuna og fer í gegnum storminn vitandi að það skiptir
máli. Og ef við vitum að við erum að gera góða hluti og eitthvað sem skiptir máli verður
sú ferð auðveldari en ella.
En af hverju er ég að nefna þetta hér á kirkjuþingi? Jú, það er vegna þess að kirkjan og
forsvarsmenn hennar hafa á síðustu árum eins menn hafa rætt hér á þessum vettvangi
fengið sinn skerf af slíkri umræðu. Ég tek undir það sem sagt var hér í upphafi að við
verðum að lifa í þannig samfélagi að hvort sem fólk velur sér að vera innan þjóðkirkjunnar
eða velur sér að ástunda önnur trúarbrögð – eða engin trúarbrögð þá hafi samfélagið
skilning á og beri virðingu fyrir því. Að það sé aldrei skilgreint sem jaðarskilningur á því
hvernig þessir hlutir virka. En eðlilegast væri þá að spyrja að því, eins og ég gerði hér í
upphafi; hvað er til ráða og hvernig vinnum við með þetta verkefni? Ég tel svarið við því sé
að stórum hluta að finna í sálum okkar sjálfra og í sálum okkar allra hvar sem við stöndum
í raun og veru hvað varðar viðfangsefni trúarinnar. Það er að finna í umburðarlyndi og
það er að finna í kærleika. Ef við horfum til umburðarlyndisins og kærleikans þá verður
okkur ekkert að vanbúnaði og við verðum að sýna þá þætti sem eru svo ríkir í þessari þjóð.
Það er stundum sagt að til að hið illa geti sigrað verði góðir menn að sitja hjá eða gera
ekki neitt. Ég vil þó brýna fyrir okkur öllum sem erum hér í dag að það er ekki í boði að
sitja hjá þegar við upplifum órétt, þegar við tölum um að illa sé talað um náungann, þegar
talað er um vonleysi yfir þjóðinni eða þegar vegið er að grunnstoðum hennar og þeirra
gilda sem þetta samfélag byggir á. Eða þegar byggt er á neikvæðni og jafnvel rógburði. Það
er einungis í boði að standa upp, segja skoðun sína og hafa hugrekki til að taka slaginn
fyrir það sem meira skiptir. Og aftur er það umhugsunarefni fyrir íslenska þjóð, líkt og
það er umhugsunarefni að það þurfi að setjast niður með börnunum til að útskýra að
það sé fleira sem sameinar en sundrar, þá er það líka umhugsunarefni fyrir íslenska þjóð
þegar við getum ekki horft í augun á komandi kynslóð og sagt: „Stattu upp, taktu þátt,
það skiptir máli!“ Ef að við erum farin að veigra okkur við því vegna þess að við teljum
að hin opinbera umræða sé orðin svo harðger og erfið fyrir ýmsa sem í henni standa, þá
þurfum við líka að velta því fyrir okkur á hvaða stað við erum stödd sem þjóð. Það er
nefnilega hlutverk okkar allra, allra sem ákveðum að vera þátttakendur í þessu samfélagi
að tala trú, von og líf inn í samfélagið. Sama hvernig viðrar og jafnvel þó við stöndum sjálf
í miðjum storminum. Við megum aldrei gefast upp fyrir því sem er gott og við eigum alltaf
að geta hafið okkur yfir umræðu dagsins og gripið til okkar sterkustu vopna; kærleika og
umburðarlyndis. Þannig vinnum við sigra og það sem meira máli skiptir; þannig gerum
við samfélagið okkar betra.
En kæru gestir, um leið og við stöndum vörð um góð gildi þá verðum við, og ég ítreka
það, ég held að það sé líka eitt af þessum brýnu verkefnum sem við stöndum frammi
fyrir, og í miðjum storminum í umræðu dagsins um ýmis þungbær mál verðum við, og
ég ítreka það fyrir kirkjunni og öllum þeim sem að hennar verkefnum koma, að sýna
lífsviðhorfum og skoðunum annarra umburðarlyndi. Látum það aldrei gerast í íslensku
samfélagi að okkur verði sundrað vegna trúarbragða eða litarháttar eða vegna þess að
fólk kemur annars staðar frá en við sjálf. Látum það aldrei gerast. Og í þessu samhengi