Félagsbréf - 01.03.1962, Qupperneq 42

34
FÉLAGSBRÉF
hafi „ávallt fundizt einhver óíslenzkukeimur“ að kvæðum hans.
Það er nýstárleiki þeirra, sem bersýnilega hefur villt um fyrir
honum, enda játar Ólafur, að sér hafi skjátlazt. „Fjöldi kvæðanna
er einmitt mjög þjóðlegur að blæ,“ bætir hann við. Sjálfur mun
Hannes Hafstein hafa litið svo á, að kvæði hans túlkuðu hina nýju
stefnu, realismann, og má það til sanns vegar færa. Svo er að
minnsta kosti um mörg ástakvæði hans, að þau hafa ólíkt raun-
særra og jarðneskara innihald, en áður tíðkaðist í sams konar
kvæðum, og sama máli gegnir um ýmis náttúruljóð hans og ætt-
jarðarkvæði. A máli hinna rómantísku skálda hét landið eldgamla
Isafold, hjá Hannesi heitir það álfu vorrar yngsta land. I ljóð-
um hans er komin til skjalanna ný kynslóð, ung og þróttmikil, sem
horfir allsgáðum augum heim til framtíðarinnar í stað þess að
láta fyrir berast í fortíðinni.
\
V
Eg verð tímans vegna að leiða hjá mér margt það, sem annars
væri gaman að staldra við. Ég hef ekki minnzt á hinar mörgu
ljóðaþýðingar Hannesar Hafsteins, ekki heldur á kímniljóð hans
og stúdentavísur. Ég hef ekki einu sinni vikið að nýjungum þeim
í formi, sem er að finna í ljóðum hans, en þar kann hann að hafa
numið sitthvað af Drachmann, sem hann kynntist í Kaupmanna-
höfn og þá stóð á hátindi frægðar. Víða gerir skáldið sér far um
að láta hljóðfall kvæðanna fylgja efninu, líkja eftir því, sem þau
lýsa, og ætla ég að Hannes sé einna fyrstur íslenzkra skálda til
að gera slíkar tilraunir af markvísu ráði. Enn víðar gætir hjá
honum sérkennilegrar og skemmtilegrar hrynjandi, og það engu
síður í þeim ljóðum, sem hann yrkir síðar á æfinni, þó að þá séu
áherzlurnar yfirleitt orðnar þyngri á bárunni.
Eg hef fyrir satt, að ungum hafi Hannesi Hafstein verið ríkt
í huga að geta að loknum námsferli slegið embættisönnum á frest
og gefið sig að skáldlegum iðkunum. Sögur, sem hann langaði til
að skrifa, vöktu fyrir honum, og seinna hafði hann uppi áform