Félagsbréf - 01.03.1962, Qupperneq 49

FÉLAGSBRÉF
41
legar en áður og vingsaði handleggjunum meira, og hafði nú spánnýjan,
mjög harðastóran hatt á höfðinu, aftan í hnakkanum eins og sjómönnum
er títt. Hann hafði lengi langað til að eignast svona hatt til þess að sýna
það svart á hvítu, hvort hann var ekki maður með mönnum, og livenær
þurfti hann að sýna það. cf ekki nú. Þess vegna hafði hann þegar gripið
tækifærið, þegar hamingjan hlés honum í hrjóst, að taka hatt út í reikn-
inginn.
Það var reyndar búið að loka búðum, svo hann hafði orðið að sækja
Eyjúlf búðarmann vin sinn upp á Bauk til að opna -— Magnús lofaði
honum 5 glösum af púnsi fyrir ómakið — og hann hafði orðið að fara
til faktorsins að fá lykilinn, og allt þetta hafði tekið tíma. En það hafði
haft sín áhrif, nú leit hann allt öðruvísi á málið, eftir að hann fékk
hattinn, og þegar hann var kominn dálítið suður fyrir spítalann, tók hann
liann af sér, strauk hann brosandi með erminni og setti hann aftur betur
ú sig, alveg aftur í hársrætur. Nú var hann ekki svo smeykur um, að þeir
væru margir slei]iari en hann. Þetta var í rauninni enginn vandi. Það
var eiginlega hún, sem var bráðskotin í honum, og það að minnsta kosti
fyrr en hann í henni, eftir því sem Eyjúlfur búðarmaður hafði sagt hon-
um kveldið góða, og liann fann enga ástæðu til að rengja Eyjúlf, sem
þekkti hana svo vel. Hann mundi eflir því kveldi. Það var ekki nema
rúm vika síðan; þeir höfðu setið saman í litlu stofunni á Bauk, og hafði
Magnús verið að gefa honum púns. Hann hafði þá enn ekkert af ástum
að segja, því hann hafði verið Kristínu samtíða á Akureyri allt sumarið
svo, að hann hafði ekki fundið til neins óvanalegs. Hafði hann nú gaman
af að láta Eyjúlf segja sér allrahanda. Meðal annars sem á góma bar
liafði Magnús svo farið að nudda honum um nasir, að það væri víst eitt-
hvað á milli Kristínar og hans, því hann hafði séð þau í einhverju flangsi
uppi á ullarlofti um morguninn. „Nei, það er nú annar sem hún hefur
hugann við, Magnús minn“, hafði hann þá sagt svo undarlega alvarlegur
í málrómnum allt í einu; síðan gjörði hann ekki annað það sem eftir
var kvelds en að útmála þá fjarskalegu ást, sem hún hefði á þessum
manni, og hvað hún tæki sér kulda hans nærri, og hvernig hún ekki
væri alveg með sjálfri sér út úr þessu öllu saman, og loksins trúði hann
Magnúsi fyrir, að þessi maður, sem hún elskaði svona, væri hann sjálfur,
Magnús. Alla nóttina dreymdi hann svo Kristínu, daginn eftir sá hann,
hvað lnin var dæmalaust falleg, og daginn J)ar á eftir var hann orðinn