Félagsbréf - 01.03.1962, Side 50

42
FÉLAGSBRÉF
bálskotinn í henni. En nú skvldi allt verða gott, liugsaði hann með sér.
Hann þyrfti aðeins að segja eitt orð, — svo væri allt búið, — og búið
með siglinguna líka, fyrst um sinn. Ósköp skyldi hann verða góður við
hana. F'yrst skyldi hann koma henni fyrir hjá foreldrum sínum, ef hún
vildi fara úr kaupstaðnum, og hún skyldi ekkert þurfa að gjöra. Svo
skyldi hún fá fullan rétt yfir honum Gráskjóna litla, sem var hezti hest-
urinn út með ströndinni, og enginn kvenmaður enn hafði fengið að koma
á bak. Svo gætu þau riðið út á sunnudögunum — kannski líka dansað,
fyrst henni þætti það svo gaman, í öllu falli gaati hann útvegað henni
harmóníku.
Allt í einu stanzaði hann ósjálfrátt, gretti sig og þreif upp undir
hattinn og klóraði sér í höfðinu. Já, „harmóníku“. Ymislegt, sem honum
hafði ekki komið til hugar þessa daga, síðan hann hafði talað við Eyjúlf,
raktist nú upp fyrir honum við þetta orð. Hvernig hafði hann farið að
gleyma helv...... honum Madsen heyki með harmóníkuna og pípuhatt-
inn. Hann sem hafði setið á hverju kveldi, meðan hann var á Akureyri,
niðrí beykishúsinu, og gaulað á harmóníku fyrir Kristínu, oft eina. Nú
mundi hann, hvað Kristín hafði hrosað blítt til hans og hvernig þau
oft höfðu verið að pukra eitthvað saman. Nú mundi hann, hvað hann
sjálfur hafði sagt um þau þá, og seinast fyrir svo sem þrem vikum, þegar
fréttist, að Kristín ætlaði að sigla, hafði hann sagt. „Ætli hún ætli ekki
að elta hann Madsen sinn tetrið“, svo sem hann hafði nú kveðið á.
Það skyldi þó aldrei vera rétt, hugsaði hann. „Helvítis danskurinn.“
Hann gekk nokkur spor auðsjáanlega í mestu vonzku. Svo fór að smá-
hýrna yfir honum aftur. „Nei, það er ómögulegt, að það hafi verið trúlofun
eða svoleiðis, því ég sá hún var næstum eins hlíðleg við hina beykjana,
og marga búðarmenn líka, og hún getur þó ekki verið trúlofuð þeim
öllum saman“, hugsaði Magnús með sér; síðan hélt hann í huganum
heilmikla lofræðu yfir henni, að hún væri svo glaðleg og ynnileg við
alla jafnt, af því að hún væri svo góð og blíð í sér. Þó fékk hann enn
ofurlítinn sting í hjartað. Hvernig gat þá staðið á því, að hún hafði
aldrei sýnt honum neina hlíðu, fyrst hún annars var góð við alla og
ekki sízt, fyrst hún elskaði hann svona heitt. Hún hafði meira að segja
verið byrst við hann oft fyrrmeir, þegar hann kom inn í beykishúsið;
en þegar hann var húinn að ganga dálítinn spöl var hann búinn að
sansa sig á, að það væri náttúrlegt og hlyti að vera svo. Hann fann,