Félagsbréf - 01.03.1962, Qupperneq 54

46
FÉLAGSBRÉF
inn. „A'S þú skyldir ekki heldur taka einn hjá okkur, úr því þú fékkst
þér hatt á arinað borð, t. d. pípuhatt.“
Stúlkurnar skelltu upp úr nema Kristín.
„Já, það segi ég satt“, sagði hún, „í Kaupmannahöfn ganga allir
„penir“ herrar með pípuhatt, það veit ég, að minnsta kosti á sunnu-
dögunum. Uff, ég get ekki liðið þessa brennivínskúfa.“
„Þeir gera sitt gagn í regni“, sagði annar Möðruvellingurinn.
„Það er eins og mig minni, að ég sæi hann Madsen beyki með einn
svona“, sagði búðarmaðurinn. „Þú ert þó ekki að herma eftir honum,
Magnús?“
„Uss hann gekk alltaf með silkihúfu hvundag, og pípuhatt á sunnu-
dögunum“, sagði Kristin. „En hann var líka „pen“ maður.“
Magnús stóð enn, og var alltaf að brjóta heilann um, hvað hann ætti
að segja. Þegar Madsen var nefndur, horfði hann fast á Kristínu, og
augun urðu næstum því kringlótt, en Jægar hann sá, að hún roðnaði
ekki, þó að hann væri nefndur, létti honum mikið, og loksins fannst
honum við eiga að reka upp hlátur, og sagði „pípuhatt!“ Síðan hengdi
hann hattinn upp á snaga og fór að drekka, en Bárðdælingurinn tók
hattinn og skoðaði hann í krók og kring og endurtók setninguna um,
að hann „gerði sitt gagn í regni“, setti hann upp, og sagðist ekki vera
alveg frá því að fá sér ef til vildi einn svona, eða líkan.
„Það var gott að þér komuð, Magnús“, sagði Kristín. „Þá getum við
byrjað að dansa bráðum.“
„Alltaf vill þetta kvenfólk vera að dansa og tralla“, sagði búðar-
maðurinn.
„Mér finnst nú alltaf svo vel til fallið, að unga fólkið lyfti sér upp“,
sagði húsfreyjan, „og dansinn er þó alltaf saklausasta skemmtunin.“
„Þá er munur að ríða út, t. d. suðrí Fjörð eða út að kirkju, finnst
ykkur það ekki líka stúlkur?“
Ein vinnukonan hnippti í þá, sem við hliðina á henni sat; hún laut
niður, brá vasaklútnum fyrir andlitið á sér, og hló óvart út um nefið.
„Átti ég ekki á því von“, sagði búðarmaðurinn. „Þér Kristín megið
absolút til með að fá yður einn fjörugan enn þá áður en þér farið. En
það er satt, þér svöruðuð mér aldrei upp á það, hvort það væri alveg
víst, að við misstum yður.“