Félagsbréf - 01.03.1962, Page 58

50
FÉLAGSBRÉF
„Ósköp er að sjá, hvernig þér hafið hattinn, rignir ekki framan í yður?“
sagði Kristín loksins.
„Jú“, sagði Magnús, og færði þegar hattinn niðrí mitt enni.
Svo þögðu þau aftur.
„Hvernig skemmtuð þér yður í kveld?“ spurði Kristín.
„Dæmalaust vel.“
Kristín tók fastara um handlegg Magnúsar og gekk fast við hann.
Hann var í standandi vandræðum. Nú var annaðhvort að hrökkva eða
stökkva, duga eða drepast. Hann var sannfærður um, að hún væri eins
skotin í sér, og honum hafði verið sagt, en að finna orð til þess að segja
henni frá sínu ástandi, með öðrum orðum biðja hennar, það var ekki
svo hægur vandi. Hann var að smá-opna munninn, og mynda hann til,
en ekkert hljóð kom. Loksins kom eins og út úr tómri tunnu:
„Kristín, ef nokkuð gengur að þér, þá ætla ég að segja þér, að ég
er líka, ekki minni. ...“
„Hvað eruð þér að segja“, sagði Kristín og hrökk frá honum.
„Nei, nei, nei, nei,“ flýtti Magnús sér að segja, og dró hana aftur
nær sér. „Það var bara viðvíkjandi honum Gráskjóna ofboðlítið.“
„Nú, kannski þér tímið ekki að lána mér hann?“
„Jú, jú, jú, jú, hann og allt sem ég á, og sjálfan mig — gefa
meina ég.“
Hann varð dauðhræddur, þegar þetta var komið út úr honum, og hélt
að Kristín mundi stökkva frá sér. En hún var grafkyrr, dró djúpt andann,
svo að brjóstið á henni lagðist upp að handleggnum á honum, og
brosti blíðlega.
Svo gengu þau bæði þegjandi um hríð, Magnús með ákafan hjartslátt
og í óðaönn að leita að einhverju til að segja. Allt í einu hallaði hún sér
upp að honum, benti upp í himininn og sagði með mjúkum róm:
„Nei, sjáið þér, þarna er þá hlessað tunglið, og skín þarna á himn-
inum þrátt fyrir regnið! Er það ekki yndislegt. Ó hvað það er skáldlegt,
hm!“
Magnús lagði höndina um mittið á henni, og ætlaði að fara að tala.
„Viltu. ...“
Hún greip frammí fyrir honum:
„Ó heyrið þér, er ekki tunglið ímynd þeirrar birtu, sem ljómar stundum
í lífinu, þegar dimmast er og tárin falla tíðast?“