Félagsbréf - 01.03.1962, Qupperneq 59

FÉLAGSBRÉF
51
Þau voru komin fast að húsinu, sem hún átti heima í, og stóðu í skjóli
undir gaflinum. Hún hallaði sér upp -að honum, og horfði upp í tungl-
ið, svo andlitið sneri upp á við, og voru hálfopnár varirnar. Hann var
næstum utan við sig. Sleppt henni gat hann ekki, og kyssa liana þorði
hann ekki, af því hann hélt hún mundi reiðast svo mikið. Allt í einu
herti hann sig þó upp og beygði höfuðið í einum rykk niður að henni.
En við rykkinn steyptist allt regnvatnið, sem safnazt hafði í stóru
börðunum, beint niður í andlitið á Kristínu, fór upp í augu, munn og
nef og rann ískalt niður eftir hálsinum á henni.
Hún hljóðaði upp yfir sig, reif sig af Magnúsi, og hljóp eins og píla
inn í dyrnar. Þar sneri hún sér við og hrópaði:
„Svei og fjandinn, svona eruð þið allir þessir íslenzku rustikusar; ég
held ég þekki ykkur, þið eruð ekki til neins brúkandi, sneypstu burt
ruddinn þinn. Skammastu þín ekki að geta ekki séð í friði saklausa stúlku?
Snautaðu heim.“ Og svo skellti hún í lás.
Magnús stóð eftir agndofa. Hann skildi ekkert, hvaðan á sig stóð
veðrið. Hann tók af sér hattinn, skoðaði hann í krók og kring, fleygði
honum niðrí götuna, tók hann upp aftur, þurrkaði af honum, horfði á
dymar, upp í tunglið, á hattinn, og gat ekkert botnað í, hvernig þetta
hefði viljað til. Hann gat ekki áttað sig, og loksins hélt hann, að þetta
væri bara spaug úr Kristínu.
„Það var þó alltjend gott merki, að hún var farin að þúa mig“, sagði
hann í hálfum hljóðum.
Þá var opnaður gluggi fyrir ofan hann, og Kristín kom út í gluggann.
„Stendurðu þarna enn þá með brennivínshattinn, þér er skammar-
minnst að snáfa heim, held ég.“
„Kristín, elskarðu mig?“ sagði Magnús.
„Ertu vitlaus.“
„Kristín, er það þá ekki út úr mér, sem þú ætlar að sigla?“
„Nei, ónei, ég held þii sért genginn af öllum göflum, aulinn þinn“.
„En til hvers ætlarðu þá að vera að sigla?“
„Ef þú endilega vilt vita það“, sagði Kristín í mildari tón, „þá ætla
ég til hans Madsens, kærastans míns í Kaupinhöfn, þar sem allir herrar
eru eins og hann, fínir og penir og enginn annar eins klunni og þú.“
Svo lokaði hún glugganum.
„Bölvuð tófan, ætlar samt að elta Madsen, eins og ég sagði einu sinni.