Félagsbréf - 01.06.1963, Blaðsíða 30

ÉVGÉNl ÉVTÚSJ ENKO
Úr glugganum við sjáum hvítu trén.
Prófessorinn liorfir lengi á trén.
Hann horfir lengi, lengi, lengi á trén
og lengi, lengi kreistir krítarmolann.
Nú, þetta er einfalt, einfalt —
bara deiling!
En hann er búinn að gleyma —
hvað er deiling!
Gleyma —
Skekkja!
þarf að hugsa! —
ójá, deiling.
Já! ,
Á töflunni er skekkja!
í dag við sitjum öðruvísi en vant er.
Og hlustum, horfum öðruvísi en vant er,
já, nauðsynlega öðruvísi en vant er
og þurfum engar hvíslingar um það.
Prófessorsfrúin fór að heiman frá sér.
Við vitum ei,
hvert hún fór að heiman frá sér,
vitum ei,
hví hún fór að heiman frá sér,
en vitum bara þetta, að hún fór.
í fötum bæði gamaldags og snjáðum,
einsog nær alltaf gamaldags og snjáðum,
já, einsog alltaf gamaldags og snjáðum,
fer prófessorinn niður í anddyrið.