Félagsbréf - 01.06.1963, Blaðsíða 43

vrða á annað fólk, er umtalaSur og
áularfullur. Nú fer aS vænkast hagur
hans er á líður söguna, hann hreppir
kóngsdótturina og hálft ríkið, trúlof-
ast dóttur Jósafats og verður afgreiðslu-
maður eða skrifstofumaður við blaðið,
skrifar í það greinar sem vekja um-
tah (Bráðum verður búið að skrifa
40 skáldsögur um blaðamenn á ls-
landi). f sögulok er draumurinn að
þvj kominn að rætast, honum er boðið
nokkurn veginn öruggt sæti á fram-
boðslista Þjóðveldisflokksins sem hann
hafði fylgt að málum frá barnsaldri.
En þá bregður svo við að kappinn snýr
við blaðinu, hafnar öllum heiðri, af-
klæðist fínu fötunum og snarast í
verkamannagalla, lætur bróður sínum
eftir hið eftirsótta hnoss.
Þannig er í fáum dráttum söguþráð-
urinn þótt margt drífi á dagana sem of
langt yrði hér upp að telja.
En þrátt fyrir hina mörgu viðburði
sögunnar verður Snorri einhvern veg-
inn utangarna. Því er óspart haldið
að lesendum hvað Snorri er fríð-
ur sýnum og eftirsóttur af kvenfólki.
Sjálfur þarf hann ekkert fyrir því að
hafa að hæna að sér kvenfólkið þótt
hann komi fram í sögunni sem hjá-
rænulegur og fáfróður durtur, ókurt-
eis og nískur, þorir aldrei að segja
hug sinn, beygir sig alltaf og hefur
sig ekki í frammi. Hann lætur velta
sér sitt á hyað án þess að spyrna við
fótum. Mikið lifandis skelfing verður
lesandinn feginn þegar Snorri loksins
rís úr öskustónni í lok annarrar bókar
eftir nær 200 síður og vinnur eina af-
rek sitt í þeirri bók: hann hefur það
af að koma bréfi í póstkassa! Því mið-
ur er hann mjög með sama marki
brenndur í síðustu bókinni nema hvað
þar trúlofast hann — eða öllu heldur:
stúlkan trúlofast honum. Svo er hann
dubbaður upp í hálfgildings blaða-
mann og á að fara í framboð en vendir
þá kvæði sínu í kross og tekur í fyrsta
sinn sjálfstæða ákvörðun, í bókarlok
ákveður hann að verða púlsmaður í
stað þess að sitja á þingi. En þessi
sinnaskipti hans verða heldur væmin
og tilgerðarleg fyrir þá sök að höf-
undi hefur ekki tekist að blása lífs-
anda í persónuna. Er merkilegt að
bera þau sögulok saman við lok fyrstu
bókar, þar sem Jóka gamla áfhendir
unga manninum aleigu sína sem hún
hefur nurlað saman á langri ævi í
því skyni að hann geti kostað sig til
náms og manns. Þau lok hefðu orðið
heldur sætsúpuleg ef Jóka gamla hefði
ekki verið persóna með holdi og blóði.
En þau verða eðlileg og sjálfsögð
vegna þess sem á undan er gengið.
Því er ekki að heilsa þegar Snorri
allt í einu fær samúð með alþýðunni;
við trúum ekki á hann þar.
Þó að svona óhönduglega takist
í seinni bókunum er langt frá
því að þær séu forkastanlegar því
Stefán heldur vel á taumunum hvað
snertir atburðarás verksins, frásögnin
öll er slétt og felld og hófleg. Hann
leiðir fram á sjónarsviðið fjölda fólks
sem matur er í og gaman að kynnast;
oft eru það aukapersónur sem hann
bregður upp skemmtilegastri mynd af.
Hann lýsir vel ástandinu eins og það
var á þessum árum: kreppa og skort-
ur, nazismi í uppgangi, andalækning-
ar, listamenn á nástrái, upplausn í
FÉLAGSBRÉF 39