Félagsbréf - 01.06.1963, Side 31

Leitar í vösum: frakkanúmerið.
„Nú, livað er þetta?
Hvar er númerið?
Getur verið,
ég iiafi ekki tekið númerið?
Hvað hefur orðið af því? —
Strýkur enni. —
Ó! Hérna er það!....
Jæja-
maður eldist.
Þrætið ei, Masja góða,
maður eldist.
Og hvað er við því að gera sosum —
eldist. . . . “
Við heyrum —
niðri, að baki hans lokast hurðin.
Úr glugganum við sjáum hvítu trén,
stóru, hvítu, fallegu skógartrén,
en núna liorfum við samt ekki á trén,
við horfum þegjandi á prófessorinn.
Hann gengur þarna,
lotlegur
og klaufskur,
já, einhvernveginn hjálparvana klaufskur,
ég mundi segja —
þreytulega klaufskur,
í lognsnjónum sem fellur ofan hægt.
Og einsog trén, hann er nú sjálfur hvítur,
j;*.
einsog trén,
hann er nú allur hvítur.
Svolítið meir —
þá verður hann svo hvítur,
að enginn maður greinir hann frá þeim.
Geir Kristjánsson býddl úr rússnesku.