Félagsbréf - 01.06.1963, Blaðsíða 52

sig kynni að vera brúkleg; gallinn er
bara sá að hann heldur sig vera að
gera persónukönnun, þjóðlífsmynd og
ádeilu, en ekki revfara; og jafnvel
flytja „boðskap1". Viljinn til verksins
er auðséður; vanmátturinn enn ljósari.
Bágt var þetta, að íslenzk leikritun
skyldi ekki hefja sig betur úr ösku-
stónni í vetur en varð í Iðnó með leik-
riti Jökuls Jakobssonar. En koma
tímar; og þrátt fyrir allt er stefnt í
áttina. Það er orðinn margtugginn
sannleikur að leikhúsfólk og leikhöf-
undar verða að koma saman, mætast
á miðri leið; að leikskáldum lærist
ekki að „yrkja með sviðinu“ nema í
leikhúsinu sjálfu. Samstarf Gísla Hall-
dórssonar og Jökuls Jakobssonar í
Iðnó er enn ein sönnun þessa. Og
þótt gott sé 'sð minnast margra sýninga
Þjóðleikhússins og Leikfélagsins í
vetur hygg ég að það athyglisverðasta
sem er að gerast í íslenzku leikhúsi
um þessar mundir kunni að vera tengt
Grímu. Ekki svo mjög vegna verka
flokksins til þessa; öllu heldur vegna
sjálfrar tilvistar hans. Þar er tilrauna-
svið opið íslenzkum höfundum og hef-
ur ýmsa möguleika umfram hin stærri
svið; tilraunasviðið getur þreifað sig
áfram, fengizt við verkefni sem
stærri svið og hefðbundnari hafa ekki
ráð á; þar virðist a.m.k. opið færi
leikhúsfólki og leikhöfundum til ná-
ins, lifandi samstarfs. Um slíkt til-
raunasvið hefur oft verið beðið en
leikhúsin skellt við skollaeyrum; hér
hefur hópur áhugamanna leyst vand-
ann a.m.k. í bili og til bráðabirgða
við ófullkomin skilyrði. Yrði Gríma
til að minna hin leikhúsin á hlutverk
þeirra og skyldu við íslenzka leikrit-
un væri þegar töluvert unnið. Við
bíðum og sjáum hvað kann að gerast.
Ó. J.
11 Trovatore
í Þjóðleikhúsinu
ítölsk tónlist hefur löngum átt greið-
an aðgang að hinum forstokkuðu
hjörtum Islendinga, sem meðal annars
sést á því, að þær níu óperur, sem
Þjóðleikhúsið hefur tekið til sýningar,
hafa flestallar verið ítalskar. Og nú
er svo komið, með flutningi II Trova-
tore, að fólki hefur gefizt kostur að
sjá hið fræga þrístirni Verdis — Rigo-
letto, La Traviata auk fyrrnefndrar
óperu — á vorum norðlægu breiddar-
gráðum.
Þó verkefnaval Þjóðleikhússins sé
ákaflega handahófskennt, þá hefur
yfirleitt tekizt vel að velja óperur til
sýningar. Að vísu hefur valið verið
alltof einskorðað við ítalska óperu-
smíð 19. aldar, og auk þess hefur flotið
með alls konar óperetturusl. I fyrra
var sýnd hin alræmda My fair lady,
nú í ár fáum við snilldarverkið II
Trovatore, og á næsta ári verður
dembt yfir okkur danskri sætsúpu, sem
mun fjalla um ástalíf unglinga eftir
nafninu að dæma — Teenagerlove.
Þetta er dálítið undarleg pólitík.
Þjóðleikhúsið mun oft á tíðum græða
töluvert á þessum óperettuflutningi en
slíkur gróði er á engan hátt samboð-
inn virðingu leikhúss sem hefur ein-
48 FÉLAGSBRÉF