Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1994, Qupperneq 49

- Já, aldeilis er það frábært, andvarpaði dómsforsetinn og sleit augu
sín af pappírnum en áttaði sig um leið og stundi: Gáið að guði! Með
þessu móti get ég aldrei skilað mínu séráliti. Fjórða blaðið farið í
vaskinn!
- Eg er hættur, ég er hættur! Allt mér að kenna! sagði ritarinn afsak-
^ andi en hélt svo áfram hvíslandi. - Ekki eruð þér, höfðinginn sæll, fyrr
búnir með borsjinn eða súpuna, þá skuluð þér láta reiða fram fiskinn.
Bestur allra hinna mállausu fiska er steiktur grænkarpi í sýrðum rjóma,
en til þess það sé ekki leðjulykt af honum verður fyrst að geyma hann
lifandi í mjólk í heilan sólarhring.
- Hreint afbragð er líka að fá sér styrjuhring, sagði friðdómarinn og
lygndi aftur augum en stökk svo á fætur öllum að óvörum, setti upp
rándýrssvip og baulaði í átt til dómsforseta:
- Pjotr Nikolajevítsj, fer þetta ekki að verða búið? Ég get ekki beðið
lengur! Ég get það ekki!
- Leyfið mér að ljúka þessu í friði!
- Ég er þá farinn! Fjandinn hirði ykkur!
Sá feiti bandaði frá sér, greip hattinn og hljóp út án þess að kveðja.
Ritarinn andvarpaði, laut að eyra aðstoðarsaksóknara og hélt áfram í
>, hálfum hljóðum:
- Indæll er líka vatnaviðnir eða karfi með tómötum og sveppum. En
enginn verður af fiski saddur, Stepan Frantsítsj, það er undirstöðulítil
fæða, það er ekki fiskurinn sem skiptir sköpum í máltíðinni heldur
steikin. Hvaða fugli hafið þér mestar mætur á?
Aðstoðarmaðurinn setti upp súran svip og andvarpaði:
- Því miður get ég ekki orðið yður að liði, ég er með iðrakvef.
- Fussum svei, herra minn! Iðrakvef er barasta tilbúningur úr lækn-
unum. Þann sjúkdóm fá menn helst upp úr frjálshyggju og oflæti. Kær-
ið yður barasta kollóttan. Kannski langar yður ekki í mat eða yður er
flökurt, en gefið því ekki gaum og borðið bara eins og fara gerir. Ef þér
fáið til dæmis tvær heiðasnípur í steik, já og ef við þær bætist eitt rjúpu-
► tetur eða tvær kornhænur vel feitar, þá gleymið þér hverri iðrabólgu,
mér er eiður sær. Eða þá steiktur kalkúni? Hvítur og feitur og safamikill
rétt eins og vatnadís einhverskonar...
- Já, það hlýtur að vera gott að bragða, sagði saksóknarinn með dap-
urlegu brosi. Kalkún mundi ég að vísu borða.
- Eða þá önd, herra minn sæll og trúr! Ef tekin er ungönd sem lögð
Tímarit um bókmenntir og leiklist
47