Frón - 01.03.1945, Qupperneq 17

Verkefni íslenzkra frœða
15
mætti vélrita í nokkurum eintökum aSaltexta, éf tiltök væru
meS helzta orSamun annarra handrita, þannig aS eintök gætu
orSiS til á fáeinum bókasöfnum þar sem helzt mætti búast viS
áhugasemi um þessi efni. Þetta yrSi þá eins konar bráSabirgSa-
útgáfa, sem einlægt mætti fullgera parta úr og gefa út á prent
þegar ástæSur þættu til. ViS bókmenntarannsóknir yrSi þetta
stórfelld framför hjá því sem veriS hefur. Og nú þegar í ráSi
er aS semja mikla íslenzka orSabók sem taki yfir máliS frá miSri
16. öld til vorra daga, er ekki aSeins æskilegt heldur brýn nauSsyn
aS rit þessara alda séu til handbær í einhverjum textum sem
unnt sé aS vitna til og orStaka.
Ef einhver skriSur ætti aS komast á verk sem þetta, yrSi vel
fær maSur aS geta gefiS sig aS því heill og óskiptur. Hann yrSi
vitanlega aS vera fluglæs á hvers konar skrift, hafa glöggt
auga fyrir stafsetningu og vera fullkunnandi í öllum þeim vinnu-
brögSum sem þarna þyrfti til. Hann ætti aS hafa alla yfirumsjón
og endurskoSa hvert einstakt verk er unniS væri, en jafnframt
yrSi hann aS hafa fé til umráSa til aS launa aSstoSarmönnum.
Undir leiSsögn hans ætti aS fara fram sífelld starfsemi til aS
bræSa og skíra málminn úr námum íslenzkra handritasafna og
gera hann nothæfan. PaS væri ekki ónýtt æfingarverk íslenzku-
nemendum háskólans aS fá einhver kvæSi eSa rímur eSa önnur
rit til aS gera úr garSi og færa í lag eftir öllum handritum, vinna
verkiS undir eftirliti sérfróSs manns og eiga þar á ofan von á
einhverri þóknun aS launum.
En einsætt væri aS stefna aS því aS sumt úr þessum bók-
menntum yrSi prentaS hiS bráSasta. Pví verSur ekki unaS til
lengdar aS eiga ekki heildarútgáfur helztu höfunda, eins og t. d.
séra Einars SigurSssonar, séra Ólafs á Söndum, séra Hallgríms
Péturssonar, séra Stefáns Ólafssonar, séra Gunnars Pálssonar,
Eggerts Ólafssonar. Rit sumra þessara skálda hafa aS vísu veriS
prentuS, en þær útgáfur eru í alla staSi ófullnægjandi og aS
sumu leyti mjög villandi, t. d. útgáfa StefánskvæSa, sem inni-
heldur margt sem séra Stefán á sannanlega enga hlutdeild í.
ViS þurfum lika endilega aS eignast á prenti úrval íslenzkra
kvæSa frá 16.—18. öld. PaS sem mestu máli skiptir er aS einhvers
staSar verSi hafizt handa og ísinn brotinn, því aS þá verSur
jafnan auSveldara aS halda áfram á eftir. AuSvitaS fást verk
eins og þau sem hér er um aS ræSa ekki unnin án fjárframlaga.
PaS hlýtur aS kosta peninga aS eiga menningararf frá liSnum