Morgunblaðið - 30.10.2015, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 2015
✝ Guðbjarturfæddist á
Akranesi 3. júní
1950. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vesturlands á
Akranesi 23. októ-
ber 2015.
Foreldrar hans
voru Hannes Þjóð-
björnsson, f. 20.1.
1905, d. 2.10. 1984,
og Ólafía Rannveig
Jóhannesdóttir, f. 30.5. 1910, d.
30.1. 2007.
Guðbjartur var yngstur fimm
systkina: Sigurjón, f. 18.8. 1938,
Guðbjörg Fanney, f. 10.1. 1941,
Þjóðbjörn, f. 18.2. 1945, og
Guðríður, f. 22.3. 1948.
Guðbjartur kvæntist 10.
mars 1978 Sigrúnu Ásmunds-
dóttur iðjuþjálfa, f. 17.12. 1951.
Foreldrar hennar voru Ás-
mundur J. Ásmundsson, f. 23.7.
1919, d. 28.3. 1991 og Hanna
Helgadóttir, f. 2.9. 1928, d. 9.3.
2007.
Guðbjartur og Sigrún eign-
uðust tvær dætur: 1) Birna
barnalæknir, f. 6.6. 1978, eigin-
maður Ólafur Axel Jónsson
flugmaður. Börn þeirra eru
Dagur Sölvi, f. 11.12. 2007, og
1998, formaður þess 1986-1989
og 1995-1997. Hann var forseti
bæjarstjórnar 1988-1989, 1994-
1995 og 1997-1998. Guðbjartur
gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir Akraneskaupstað
og fleiri á árunum 1981-2007,
en þá var hann kjörinn á þing
sem þingmaður Samfylkingar-
innar í Norðvesturkjördæmi.
Hann sat á þingi til dauðadags.
Guðbjartur sat í félags- og
tryggingamálanefnd Alþingis
2007-2010, hann var formaður
nefndarinnar 2007-2009, sat í
fjárlaganefnd 2007-2010, hann
var formaður nefndarinnar
2009-2010. Hann var formaður
menntamálanefndar 2007-2009
og sat í allsherjar- og mennta-
málanefnd 2013-2015 og vel-
ferðarnefnd 2014-2015.
Guðbjartur var forseti Al-
þingis 2009. Hann átti sæti í Ís-
landsdeild Vestnorræna ráðs-
ins,
Alþjóðaþingmannasambandsins
og var varaforseti Norður-
landaráðs.
Guðbjartur var félags- og
tryggingamálaráðherra og heil-
brigðisráðherra frá september
2010 til 31. desember 2010.
Hann var velferðarráðherra frá
2011 til 2013.
Útför Guðbjartar fer fram
frá Akraneskirkju föstudaginn
30. október kl. 14. Útsending
frá kirkjunni verður í Tón-
bergi, sal Tónlistarskólans á
Akranesi.
Bjarki, f. 5.11.
2012. 2) Hanna
María sálfræð-
ingur, f. 1.1. 1988,
sambýlismaður
Stefán Már Möller
iðnaðarverkfræð-
ingur.
Guðbjartur lauk
kennaraprófi frá
Kennaraskóla Ís-
lands 1971 og
tómstundakennara-
prófi frá Seminariet for Fri-
tidspædagoger, Vanløse, Dan-
mörku 1978. Hann stundaði
framhaldsnám í skólastjórnun
við Kennaraháskóla Íslands
1992-1995 og lauk meistara-
prófi frá Institute of Educat-
ion, University of London
2005.
Guðbjartur var kennari við
Barnaskóla Akraness 1971-
1973 og 1979-1981. Hann var
erindreki Bandalags íslenskra
skáta 1973-1975, kennari við
Peder Lykke Skolen á Amager
í Kaupmannahöfn1978-1979 og
skólastjóri Grundaskóla á
Akranesi 1981-2007.
Guðbjartur var í bæjar-
stjórn Akraness 1986-1998.
Hann var í bæjarráði 1986-
Elsku besti pabbi.
Ég trúi ekki að ég þurfi að
skrifa um þig í þátíð, að ég sé að
skrifa um þig minningargrein.
Við áttum svo margt eftir, þú átt-
ir eftir að kenna mér svo margt
og við áttum eftir að upplifa svo
margt saman. Mér leið eins og
einhver hefði sparkað af fullum
krafti í magann á mér þegar þú
sagðir mér að þú værir með
krabbamein. Við tók þessi ósann-
gjarna, stutta og erfiða barátta.
Í veikindunum komu allir þínir
sterkustu eiginleikar fram. Þú
varst æðrulausari en hægt var að
ímynda sér, yfirvegaður og tilbú-
inn í baráttuna og hafðir alltaf
meiri áhyggjur af okkur en þér
sjálfum.
Ég á óteljandi góðar minning-
ar um þig sem munu ylja mér um
ókomna tíð. Þú varst alltaf mikil
fyrirmynd. Þú trúðir á það góða í
fólki, komst jafnt fram við alla og
alltaf af mikilli virðingu. Þú varst
með mikið jafnaðargeð og þolin-
mæði þín var nánast ótæmandi.
Þú varst alltaf tilbúinn að svara
mínum endalausu spurningum og
gerðir það alltaf vel og af yfirveg-
un. Allt sem þú gerðir, gerðir þú
vel.
Þegar ég var yngri og á ung-
lingsaldri dugðu engin venjuleg
rök þegar ég var að reyna að
gera eitthvað sem „allir aðrir
máttu“. Skólastjórinn gaf lítið
fyrir slíkt, hann þekkti öll brögð-
in í bókinni og ekkert dugði.
En ef þú hækkaðir aðeins
röddina, þá vissi ég að ég hafði
gengið of langt og hafði yfirleitt
vit á að hætta.
Þó þú hafir alla tíð unnið mik-
ið, þá upplifði ég aldrei að ég væri
að trufla þig og þú varst alltaf til
staðar fyrir mig.
Það var sama hvort ég kæmi
upp í Grundaskóla eða hringdi í
þig þegar þú varst á mikilvægum
þingfundum, þú gafst þér alltaf
tíma. Þú varst alltaf boðinn og
búinn að hjálpa mér.
Ég gat meira að segja vakið
þig um miðja nótt á Ítalíu til að
fjarlægja kónguló sem „ógnaði
lífi mínu“, þú bara tókst hana og
faðmaðir mig aftur góða nótt. Í
ráðherratíð þinni þótti mér ótrú-
lega vænt um þegar þú tókst þér
örstutt frí frá stórum verkefnum
og við borðuðum saman.
Þá átti ég óskipta athygli þína
og við áttum gæðastundir saman.
Við ræddum lífið og veginn yfir
góðum mat og borðuðum iðulega
eitthvað sætt á eftir. Við tvö vor-
um alltaf til í sætindi.
Mér þótti vænt um að síðustu
tvö ár heimsóttu þú og mamma
okkur Stefán út um allan heim.
Síðasta sumar vorum við svo öll
saman á Ítalíu þar sem þú tókst
ekki annað í mál en að vera við-
staddur vörn og útskrift Stefáns
áður en haldið var til Toskana
þar sem við áttum fallega fjöl-
skyldustund öll saman í brúð-
kaupi Birnu.
Það eru ekki nema fjórir mán-
uðir síðan við eyddum þessum
fallega tíma saman, fjölskyldan,
grunlaus um hvað framundan
væri.
Þú horfðir alltaf á allt sem
verkefni, meðal annars veikindi
þín. Nú sit ég eftir, með erfiðasta
verkefni lífs míns, að halda lífinu
áfram án þín.
Það er komið að þessari ótíma-
bæru kveðjustund. Ég mun
leggja mig alla fram við að til-
einka mér alla þá góðu eiginleika
sem þú hafðir.
Ég mun sakna nærveru þinn-
ar, hláturs þíns og faðmlaga. Ég
mun sakna þess að geta ekki leit-
að til þín með allt og ekkert. Ég
mun sakna þín sárar en orð fá
lýst.
Þín dóttir,
Hanna María.
Okkur langar í nokkrum orð-
um að minnast hans Guðbjarts
(Gutta) bróður og frænda. Hann
var mjög umhyggjusamur gagn-
vart sínum nánustu og fólki al-
mennt, ávallt tilbúinn til að
hjálpa, gaf sér einnig tíma til að
mæta í fjölskylduboð þrátt fyrir
að lifa mjög annasömu lífi. Hann
hafði mjög sterkan persónuleika
og hljómmikla rödd og þegar
hann talaði þá hlustaði fólk. Enda
var hann oft fenginn til að tala á
fjölskyldumótum og sagði
skemmtilega frá þegar hann
sagði okkur sögur af einhverju
sem hafði gerst. Hann hafði mjög
sterka og notalega nærveru, var
oftast nær léttur í skapi og átti
auðvelt með að fá mann til að
brosa.
Hann skilur eftir sig stórt
skarð í fjölskyldunni en líka
margar góðar minningar. Vertu
sæll, elsku Gutti, takk fyrir að
gefa okkur svona margar góðar
stundir í þessu lífi, og megi guð
vera með þér. Elsku Sigrún, dæt-
ur og fjölskylda, okkar hugur er
hjá ykkur og megi almættið gefa
ykkur styrk á þessum erfiðu tím-
um.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Guðríður, Rannveig,
Sigurjón, Fanney, Þjóðbjörn
og fjölskyldur.
Gutti fékk frá mér augnaráð
þegar hann kom fyrst í Stigahlíð-
ina með Sigrúnu systur minni.
Þau sátu í stofunni og horfðu á
sjónvarpið. Ég horfði á hann.
Hann var eins og frummaður,
með mikið sítt hár og mikið
skegg. Smám saman kynntumst
við Gutta, hann var erindreki í
skátunum, sem mér þótti mjög
fínt, og átti Moskvitch sem flaut-
aði þegar hann beygði til vinstri
enda Gutti ávallt merkisberi
vinstribeygju í lífinu.
Leið Sigrúnar og Gutta lá til
Danmerkur og þangað fór ég í
mína fyrstu utanlandsferð, 13 ára
gamall, til að heimsækja systu og
Gutta. Gutti spilaði við mig borð-
tennis á Öresundskollegíinu og
ég man eftir göngutúr með hon-
um í Fælledparken þar sem hann
gaf mér súkkulaði og lakkrís.
Sagði að það væri mjög gott sam-
an. Gutti var langt á undan sinni
samtíð því þetta var ekki upp-
götvað á Íslandi fyrr en mörgum
árum síðar. Þarna eins og alla tíð
síðan bar ég virðingu fyrir Gutta,
ekki út af lakkrísnum, heldur
vegna þess að hann var góður við
mig og það var gaman að vera ná-
lægt honum.
Gutti, Sigrún og Birna fluttu á
Skagann þegar þau komu heim
frá Danmörku. Hlíðarhús við
Suðurgötu var keypt óséð en
Gutti kannski vel kunnur húsinu
sem var í sjónfæri frá æskuheim-
ilinu í Hvammi. Hlíðarhús þarfn-
aðist ýmissa lagfæringa og Gutti
sagaði gat á vegginn á milli stofu
og borðstofu með forláta ergo-
nomiskum brauðhníf, sem systir
mín hafði keypt. Það var bara
besta sögin sem hann fann. Ég
tengdi borðstofuljósið enda við
nám í rafmagnsverkfræði á þeim
tíma. Síðar kom í ljós að hægt var
að dimma ljósið með því að
kveikja á hrærivélinni. Saman
vorum við sannarlega gott fram-
kvæmdateymi.
Jólaboðin í minni fjölskyldu
voru á annan í jólum. Skemmti-
legast var að fá fjölskylduna af
Skaganum heim og ég man enn
vonbrigðin ein óveðursjólin sem
Akraborgin sigldi ekki. Ég varð
miður mín. Í jólaboðunum var
spilað, sérstaklega í seinni tíð.
Gutti var góður spilamaður og
það var betra að vera með honum
í liði. Hann og konan mín eru sig-
ursælasta Skrabbl-lið fjölskyld-
unnar og það var líka ómögulegt
að lenda á móti honum í Trivial
Pursuit. Gutti hafði áhuga á
mörgu og var jafnvígur á landa-
fræði, íþróttir og bókmenntir.
Eftir stúdentspróf flutti ég í ár
til Sigrúnar og Gutta í Hlíðarhús.
Gutti var skólastjóri í Grunda-
skóla en ég hafði fengið kennara-
starf í Brekkubæjarskóla. Þá,
eins og ætíð, var Gutti til staðar
fyrir mig. Ég fékk að hreiðra um
mig á heimilinu og hann leiðbeindi
mér í gegnum eftirminnilegan
vetur með unglingum á Akranesi.
Gutti hafði einstakan áhuga á
íþróttum. Ég held hann hafi aldr-
ei kunnað körfuboltareglurnar en
hann mætti samt og studdi sitt lið
og sinn mann. Á síðasta ári gerði
hann sér jafnvel ferð til höfuð-
borgarinnar til að styðja Hött frá
Egilsstöðum þegar mikið lá við.
Alltaf tilbúinn til að sýna samhug
og áhuga, styðja sitt fólk. Gutti
fylgdi Birnu og Hönnu Maríu að
sjálfsögðu í badmintoninu, stuðn-
ingsmaður númer eitt og alltaf
uppbyggilegur.
Gutti var kletturinn og fjöl-
skyldan hefur misst mikið. Hann
tók þátt í gleði og sorg, alltaf til
staðar og alltaf tilbúinn til að
hjálpa. Gutti var réttsýnn og heið-
arlegur og kenndi mér góð gildi.
Það er óraunverulegt að hann sé
farinn og söknuðurinn er mikill.
Magnús Þór Ásmundsson
og fjölskylda
Nú þegar við kveðjum, allt of
fljótt, kæran mág minn, Guðbjart
Hannesson, erum við minnt á það
hve stutt er milli hláturs og gráts,
gleði og sorgar.
Aðeins eru rúmir þrír mánuðir
frá því hamingjan var við völd í
yndislegu brúðkaupi í sólinni á
Ítalíu, þar sem stoltur og glaður
faðir leiddi dóttur sína í ráðhús-
garðinn í Mt. San Savino, og fjöl-
skyldan og vinir áttu glaða og
áhyggjulausa daga. Stuttu síðar
dundi áfallið yfir, í ljós kom illvígt
mein og varð baráttan bæði stutt
og óvægin.
Gutti kom inn í fjölskyldu okk-
ar fyrir nær fjórum áratugum,
þegar þau féllu hvort fyrir öðru
Sigrún systir og hann, og það varð
líka okkar gæfa að fá hann sem
mág og tengdason. Hlý nærvera
hans og bjart brosið gerði það að
verkum að öllum leið vel í návist
hans. Honum var annt um fólkið
sitt, hjálpsemi var honum í blóð
borin og tengdaforeldrum sínum
og okkur fjölskyldunni reyndist
hann stoð og stytta alla tíð.
Svo margs er að minnast í
gegnum árin; ótal samverustund-
ir okkar í Stigahlíð og síðar í Ás-
holtinu, á meðan Hanna okkar
lifði, þar sem annar jóladagur var
fastur punktur í jólahaldinu með
tilheyrandi matarveislu og spila-
mennsku barna og fullorðinna
fram eftir öllu. Sumarbústaðar-
heimsóknir voru líka fastir liðir,
hittingur og rölt á Menningar-
nótt, og stóru fjölskylduferðinni
okkar sumarið 2008 þar sem við
systkinin, makar og börn lögðum
land undir fót og fórum 16 saman
til Ítalíu, gleymir enginn. Fyrir
allar þessar góðu stundir er hér
þakkað.
Gutti var gegnheill jafnaðar-
maður og baráttumál hans alla tíð
voru velferðarmál, ekki síst barna
og þeirra sem eldri eru, og það að
tryggja öllum félagslegt jafnrétti.
Því var það rökrétt þegar hann
skipti um starfsvettvang og fór í
landsmálapólitíkina að hann léti
til sín taka á þessu sviði. Þar var
réttur maður á réttum stað. Það
var enda honum líkt að síðasti
pistill hans snerist minnst um
hann sjálfan, heldur var hann
hvatning til Alþingis að rækja
skyldur sínar við land og þjóð og
„axla samábyrgð sem þjóð meðal
þjóða“.
Eftirfarandi spakmæli finnst
mér lýsa mági mínum vel:
Hvar þú finnur fátækan á förnum vegi
gerðu honum gott en grættu hann eigi,
Guð mun launa á efsta degi.
(Höf. ók.)
Við fjölskyldan mín minnumst
Gutta okkar með kærleika og
þakklæti.
Við biðjum þess að allt gott
fylgi honum á nýjum lendum og
vaki yfir Sigrúnu okkar, Birnu og
Hönnu Maríu, tengdasonum og
litlu afastrákunum. Hans verður
sárt saknað.
Ragnhildur Ásmundsdóttir.
Hugurinn geymir stað og
stund. Ég var staddur í fögrum
Þjórsárdal fyrr í sumar, þar sem
áin hleypur glaðleg niður af há-
lendinu, þegar Sigrún systir
hringdi og sagði mér hvers kyns
væri. Þá þögnuðu fossar og
þröstur drúpti höfði.
Sorgin okkar er þung, nú svo
skömmu síðar, þegar elskulegur
mágur minn, Guðbjartur, Gutti,
er fallinn frá.
Ég var 14 ára þegar ég svaraði
dyrabjöllunni heima í Stigahlíð til
að finna Gutta standandi glaðleg-
an fyrir utan dyrnar. Ég hafði
séð hann áður, á skátamóti í
Botnsdal þar sem hann stjórnaði
kvöldvöku með stæl, skikkju-
klæddur með sítt hár.
Nú var hann kominn til að
hitta Sigrúnu systur mína. Fyrir
utan húsið stóð Moskvitch-inn
hans.
Gutti var flottur. Það hafði
ekki farið framhjá Sigrúnu og
vinkonum hennar að hann var
bindindismaður og skáti. Nefni-
lega, og því fylgdi tvírætt bros.
Frá fyrsta degi var nærvera hans
góð og hann varð strax vinur
okkar. Og Sigrún og Gutti voru
flott par.
Leið þeirra lá til Kaupmanna-
hafnar í nám. Þar fæddist Birna.
Þau giftu sig í ráðhúsinu og þeg-
ar þau gengu út á torgið, nýgift,
mætti þeim stór borði, strengdur
milli stanga, sem á stóð: „Svona
gingur það“ og undir honum
hlæjandi danskir vinir með
hnefafylli af grjónum.
Þegar heim til Íslands kom lá
leiðin upp á Akranes – þar skyldi
Gutti leggja lið. Þar fæddist
Hanna María, nýársbarn. Þessi
bær – ljósin hinum megin við fló-
ann – varð stór hluti af lífi fjöl-
skyldunnar okkar: Fyrst Akra-
borgin og Hlíðarhús, svo Göngin
og síðar Dalsflötin.
Og eins og áin meitlar tímans
rás á leið sinni til sjávar hélt lífið
áfram eftir heimkomu. Með elju
sinni, hjartalagi og hugsjónum
ávann Gutti sér ómælda virðingu
samferðafólks síns. Við ósa
starfsævinnar, þar sem áin breið-
ir úr sér, biðu hans vandasöm
verkefni og heiður að verð-
leikum. Í fjölskyldu okkar varð
hann þungamiðja: Hvar er Gutti?
Er Gutti kominn? Kemur Gutti?
Hann var traustur og hlýr.
Í septembersól, fyrir fjórum
árum, hjólaði ég um Akranes á
hjólinu hans Gutta og uppgötvaði
fegurð bæjarstæðisins – Langa-
sand, höfðann, skóginn, klettana,
fjallasýnina, tána þar sem vitarn-
ir kallast á við Keili og jökulinn.
Gutti sýndi mér fjöruna þar sem
honum þótti ásýnd Akrafjallsins
fegurst; hann var vinur fjallsins
og fjallið vinur hans. Valgerður
vinkona mín, sem líka ólst upp á
Suðurgötunni nálægt Gutta,
sagði mér að einn sumardag
hefði krakkahópurinn ákveðið að
hjóla í kringum fjallið.
Ég giska á að hugmyndin hafi
verið Gutta. Fjallið reyndist þeim
ofviða þann daginn en Gutta
fylgdi alla tíð ástríðan til að vita
hvað væri hinum megin við næsta
fjall. Ég held að þessi ástríða hafi
drifið hann áfram í öllu sem hann
gerði.
Hann óx af verkum sínum og
þegar upp var staðið hafði hann
snert líf svo ótal margra á svo
margvíslegan og góðan hátt.
Líka mitt eigið.
Fyrir það er ég honum þakk-
látur. Hann bætti heiminn.
Elsku Sigrún, Birna, Óli og
drengir, Hanna María og Stefán,
við finnum leiðina fram á við og
hjálpumst að. Og það var gott að
Gutti náði brúðkaupinu, eins og
Dagur Sölvi, sjö ára, sagði.
Ásmundur Páll.
Deyr fé deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ef einhvern tíma þessi orð
eiga vel við þá er það núna, þegar
einn minn besti æskuvinur og
skátabróðir Guðbjartur Hannes-
son (Gutti í Hvammi) er fallinn
frá langt fyrir aldur fram. Við er-
um öll harmi slegin. Strax sem
ungur skáti var hann farinn að
láta ljós sitt skína meðal okkar og
komu leiðtogahæfileikar hans
fljótt í ljós.
Á heimili Gutta hafði hann
herbergi með sérinngangi á jarð-
hæð og kom ég þar iðulega við
áður en við fórum saman fé-
lagarnir í skátastarfið. Má segja
að þetta hafi verið hans fyrsta
skrifstofa. Ef Gutti var ekki
heima í augnablikinu, var mér
boðið af móður hans Rannveigu í
eldhúsið í Hvammi og voru það
ánægjulegar stundir í góðu
spjalli.
Saman sátum við félagarnir í
stjórn Skátafélags Akraness
undir stjórn Braga Þórðarsonar
félagsforingja og tók Gutti að sér
það verkefni 1972 að vera móts-
stjóri á skátamóti í Botnsdal þar
sem milli 800 og 900 skátar af öllu
landinu komu saman á Jónsmess-
umóti. Þar strax 22 ára gamall
sýndi Gutti þá miklu hæfileika
sem í honum bjuggu.
Starfaði hann síðan sem erind-
reki Bandalags íslenskra skáta
um tíma og vann þar mikið og
fórnfúst starf.
Á þessum tíma kemur ung,
glæsileg Reykjavíkurmær Sig-
rún Ásmundsdóttir inn í líf hans.
Ekki löngu seinna halda þau
saman út til Danmerkur í nám.
Þegar ég svo kem aftur á
Akranes eftir búsetu á Seyðis-
firði og Gutti líka kominn heim úr
námi frá Danmörku förum við
vinirnir á kaf í starf fyrir
Skátafélag Akraness. Gutti kom
með þá frábæru hugmynd að
setja upp tívolí, í nýja íþróttahús-
inu, þá við Vesturgötu til að afla
fjár til áframhaldandi uppbygg-
ingar í Skorradal. Varð þetta tí-
volíbrölt haldið í nokkur skipti og
tókst frábærlega vel, mikils til
vegna óeigingjarns sjálfboðaliða-
starfs fólks úr öllum áttum.
Á þessum árum eignuðu hann
og Sigrún sínar tvær dætur og
urðum við hjónin þeirra gleði að-
njótandi að fá að passa yngri
dótturina Hönnu Maríu frá hálfs
árs aldri og þangað til hún fór á
leikskóla.
Gutta leið lá svo út í bæjarpóli-
tíkina því alltaf var hans hugsjón
að láta gott af sér leiða fyrir sam-
félagið og vann hann þarna mikið
óeigingjarnt starf meðfram því
að vera skólastjóri Grundaskóla.
Einnig studdi hann verulega við
uppbyggingu á Náttúru- og úti-
lífsmiðstöðinni Skorradal alla tíð
og reyndist hann þar mjög ráða-
góður.
Eins og alþjóð veit varð hann
síðar þingmaður og ráðherra og
enn með sömu hugsjón að leið-
arljósi að bæta samfélagið.
„Ef við lítum yfir farinn veg“
er ljóðlína úr texta sem við skátar
syngjum iðulega. Þar með leiði
ég hugann að því hversu heppið
samfélagið á Akranesi og síðar
þjóðfélagið allt var að hafa notið
krafta þessa óeigingjarna, vinnu-
sama og heiðarlega drengs í
gegnum árin.
Hann var sannur skáti með
frið og bræðralag í forgangi alla
tíð.
Guðbjartur
Hannesson