Morgunblaðið - 30.10.2015, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 2015
✝ Helene MarieBaatz fæddist
24. júlí 1940 í Ála-
borg í Danmörku.
Hún lést 17. októ-
ber 2015 í Kópa-
vogi
Foreldrar henn-
ar voru Karl Jo-
hannes Madsen
menntaskólakenn-
ari, f. 12.3. 1906,
d. 27.8. 1993, og
Esther Margrethe Madsen, f.
Mogensen Thamdrup, hús-
móðir, f. 28.1. 1913, d. 21.11.
2009.
Systkini: Agnete Elisabeth
Sejrskild Nielsen, f. 2.9. 1937,
d. 24.2. 2002, og Niels Ove
Madsen, f. 12.3. 1944.
Börn: Olav Baatz, f. 11.6.
1963, kvæntur Tina Baatz, f.
Rasmussen, f. 15.3. 1969, tvær
dætur, Sille (15) og Freder-
ikke (12). Sigrid Baatz, f.
10.4. 1967. Asger Baatz, f.
20.7. 1972, kvæntur Maríu
Hlín Sveinsdóttur (30.4.1980);
tvær dætur, Silja (9) og Rosa
(5)
Maki: Ólafur Vigfússon,
rafmagnsverkfræðingur, f. 13.
Maí 1951. Áður gift Benny
Baatz f. 26.11.1938, d.
23.7.2008
Helene útskrifaðist sem
kennari vorið 1963 frá Hjørr-
ing Seminarium á Norður-
Jótlandi. Síðar bætti hún við
sig menntun sem talkennari
(Tale-, høre- og læsepædagog)
í kennaraháskóla Danmerkur
(Danmarks lærerhøjskole).
Hún var kenn-
ari í grunnskól-
unum í Tranum á
Norður-Jótlandi
frá 1963 til 1971, í
grunnskólanum í
Søndersø á Fjóni
frá 1971 til 1979
og í Åløkkeskolen
í Óðinsvéum á
Fjóni frá 1979 til
1987, eftir það tal-
kennari í Óðins-
véum frá 1987 til 1993.
Helene flutti til Íslands árið
1993, nam íslensku við Háskóla
Íslands (fyrir erlenda stúdenta)
og vann með námi á vinnustof-
um Kópavogshælis og við
Lyngás (Húsið). Grunnskóla-
kennari frá 1995 til 2005 í
Breiðholtsskóla í Reykjavík,
þegar hún fór á eftirlaun.
Jafnframt var hún stundakenn-
ari í dönsku við Háskóla Ís-
lands (danskur framburður og
hljóðfræði) frá 1995 til 2010.
Helene var mikil handverks-
kona, prjónaði, saumaði og á
síðustu árum lærði hún einnig
vattarsaum. Eftir að hún hætti
daglegri kennslu í skóla lét
hún síðan draum um að teikna
og vinna með vatnsliti rætast
og var í mörg ár á nám-
skeiðum í vatnslitun í Mynd-
listarskóla Kópavogs. Helene
var frá 1994-2008 dyggur fé-
lagi í Kór Langholtskirkju.
Útför hennar er frá Lang-
holtskirkju föstudaginn 30.
október kl. 13 og hún verður
jarðsett í Kópavogskirkju-
garði.
Í dag er til grafar borin Hel-
ene Marie Baatz kennari. Mig
langar í fáum orðum að minn-
ast þessarar góðu og skemmti-
legu konu.
Ég kynntist Helene þegar ég
hóf að syngja í Kór Langholts-
kirkju haustið 1995 og lentum
við bæði í kaffinefnd kórsins og
sáum um að hafa til reiðu veit-
ingar í æfingahléum.
Þetta var sú nefnd kórsins
sem fáum þótti gott að „lenda“
í, enda nýgræðingar oftast
skipaðir í hana.
Skemmst er frá því að segja
að með okkur tókst hið allra
besta samstarf í þessum verk-
efnum og góð vinátta.
Ekki var verra að geta
stundum æft sig í dönskunni,
þó að ekki væru vandkvæði
með samskiptin þar sem Hel-
ene talaði mjög góða íslensku
og lagði sig fram um það. Naut
ég þess líka að Óla hafði ég
kynnst áður við störf mín fyrir
Landsvirkjun á árum áður.
Helene þótti ekki mikið
koma til temenningar innan
kórsins og hóf strax að bæta úr
því með alls kyns nýjum te-
blöndum með hinum ýmsu
brögðum og gaf þeim stundum
hin skemmtilegustu nöfn eftir
tilefnum.
Til dæmis við æfingar á H-
moll messunni hétu blöndurnar
Adoramus te, Benedicimus te,
Glorificamus te og Laudamus
te. Er skemmst frá því að segja
að tedrykkja stórjókst innan
kórsins ef minnið svíkur mig
ekki.
Helene var sérlega fé-
lagslynd, góður og skemmtileg-
ur félagi með húmorinn í góðu
lagi og var ævinlega til í eitt-
hvert sprell, svo sem á árs-
hátíðum og öðrum sérstökum
viðburðum innan kórsins. Var
greinilegt að hún naut sín vel
við þær aðstæður og var fund-
vís á skemmtileg gervi.
Helene og Óli voru sérlega
gestrisin og höfðu ánægju af að
bjóða kórfélögum heim við ým-
is tækifæri.
Eigum við sem sungum með
Óla í tenórnum margar og góð-
ar minningar frá slíkum stund-
um. Eftirminnilegast var þó
brúðkaup þeirra, sem var til-
efni mikillar og skemmtilegrar
hátíðar með söng og gríni af
bestu sort.
Ævinlega hafa orðið fagnað-
arfundir þegar við höfum hist,
þó að leiðir hafi sjaldnar legið
saman eftir að við hættum að
syngja saman. Síðast hitti ég
Helene á sýningu nemenda
Myndlistarskóla Kópavogs, en
þar hafði hún stundað nám í
vatnslitamálun.
Hún var þá orðin veik en lét
það ekki stoppa sig í að halda
áfram að lifa lífinu lifandi. Var
hún ævinlega með eitthvað á
prjónunum í orðsins fyllstu
merkingu.
Kæri Óli og fjölskylda, við
Maja vottum þér og fjölskyldu
þinni okkar dýpstu samúð við
fráfall Helene.
Sigurbjörn Skarphéðinsson.
Í dag kveðjum við nágranna-
konu okkar, Helene.
Það er aldrei ofmetið að eiga
góða nágranna, það höfum við
reynt á eigin skinni, nágrannar
Helene og Óla í Fjallalindinni.
Helene, sem var dönsk, var
ráðagóð og snjöll og leiðbeindi
þeim sem vildu um garðyrkju,
matseld, handverk og margt
fleira.
Helene var verðugur fulltrúi
þjóðar sinnar og kenndi dönsku
við Háskólann árum saman.
Hún var hógvær og ljúf, víð-
lesin listakona, tónlistarunn-
andi og fagurkeri.
Við eigum eftir að sakna
hennar úr garðinum sínum fal-
lega þar sem henni tókst að
láta allt vaxa og þá munum við
ekki síður sakna nýársboðanna
sem þau hjón buðu til árum
saman af mikilli reisn.
Þar sveif sannarlega danskur
andi yfir vötnum, lifandi ljós á
jólatrénu, húsmóðirin í essinu
sínu og maturinn með dönskum
brag.
Þetta var gott veganesti inn í
nýja árið fyrir okkur öll. Hel-
ene og Óli stuðluðu að mikilli
samkennd og samhug nágrann-
anna og fyrir það þökkum við.
Þau kvöddu um svipað leyti,
sumarið og Helene. Við í
Fjallalind erum fátækari, en
næsta vor þegar græðlingarnir
sem Helene gaf okkur lifna og
dafna í görðum okkar minn-
umst við hennar í hjartanu.
Innilegar samúðarkveðjur til
Óla, barna hennar og annarra
aðstandenda.
Fyrir hönd nágranna í
Fjallalind 74-80 og 104,
Hildigunnur Lóa
Högnadóttir.
Helene Marie
Baatz
✝ Guðrún NannaSigurðardóttir
fæddist í Vogi á
Mýrum 19. nóv-
ember 1925. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 21. októ-
ber 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Einarsson bóndi í
Vogi, f. 11.1. 1885,
d. 1.7. 1969, og
Guðrún Árnadóttir, f. 18.11.
1889, d. 27.1. 1988. Systir Guð-
rúnar er Rannveig Sigríður, f.
26.6. 1920.
Þann 29. maí 1950 giftist Guð-
rún Stefáni Eggertssyni, sem þá
var sóknarprestur í
Staðarhraunsprestakalli, f. 16.9.
1919, d. 10.8. 1978. Börn þeirra
eru 1) Sigrún, lífeindafræð-
ingur, f. 4.5. 1951, maki Guðjón
Scheving Tryggvason verkfræð-
ingur. Börn þeirra eru a) Hild-
ur, f. 1976, maki Ýmir Vésteins-
son, og eiga þau eiga þrjú börn;
verkefnum, m.a. við flugþjón-
ustu og einnig um tíma á skrif-
stofu Kaupfélags Dýrfirðinga.
Skömmu eftir búferlaflutning
til Reykjavíkur hóf Guðrún svo
störf á Biskupsstofu og var þar í
föstu starfi til sjötugs og síðan í
hlutastarfi í margvíslegum
verkefnum nokkur ár eftir það.
Guðrún var alla tíð mjög virk
í félagsmálum, var m.a. í stjórn
ungmennafélagsins Björns hít-
dælakappa á Mýrunum, félagi
og síðar formaður í Kvenfélag-
inu Von á Þingeyri og í stjórn
Kirkjukórasambands Íslands á
Reykjavíkurárunum. Hún var
að mestu sjálfmenntuð í org-
elleik, naut þó stuttan tíma leið-
sagnar Páls Ísólfssonar og varð
organisti í Akrakirkju aðeins 16
ára gömul. Einnig var hún
organisti í Þingeyrarkirkju
nokkur ár. Kórsöngur var þó
helsta áhugamál hennar; hún
söng í kirkjukórum í yfir 50 ár
samfellt, fyrst á Þingeyri, síðar í
Kór Kópavogskirkju og Kór
Hjallakirkju í Kópavogi og einn-
ig í Gerðubergskórnum í
Reykjavík.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Hjallakirkju í Kópavogi í
dag, 30. október 2015, klukkan
13.
Óðin, Védísi og
Ægi. b) Stefán, f.
1980, maki Rut Sig-
urðardóttir
(skildu). Þau eiga
þrjú börn; Úlf, Rán
og Kolku. c) Stein-
ar, f. 1986.
2) Eggert raf-
eindavirki, f. 23.9.
1954, ókvæntur og
barnlaus.
Guðrún ólst upp í
Vogi og hófst skólaganga henn-
ar í farskóla þar að þeirra tíma
hætti. Haustið 1944 settist hún á
skólabekk í Samvinnuskólanum
og lauk þaðan prófi með láði ár-
ið 1946. Vorið 1949 útskrifaðist
hún svo frá Húsmæðraskóla
Suðurlands á Laugarvatni.
Sumarið 1950 fluttu Guðrún
og Stefán til Þingeyrar, þar sem
hann hafði fengið veitingu fyrir
Sandaprestakalli, og bjuggu þau
þar í 28 ár, allt þar til Stefán
lést. Þar starfaði Guðrún við
hlið manns síns í margvíslegum
Það var mikill munaður að
alast upp með ömmu Rúnu í ná-
grenninu. Til hennar var gott að
koma, hvort sem það var þegar
eitthvað bjátaði á, þegar maður
vildi hlaupast að heiman en þorði
ekki lengra en til ömmu, heim-
sókn á föstudagskvöldi til að
horfa á Derrick, á jóladag til að
borða jólasteik númer tvö eða
bara í almenn huggulegheit og
hlýju. Amma tók ávallt vel á móti
okkur, hvert sem tilefnið var.
Heima hjá henni voru líka marg-
ir spennandi hlutir í augum okk-
ar systkinanna. Það var gamla
ritvélin, kalkipappírinn frá afa
Stefáni sem var notaður til að
gera myndir í tvíriti og karsi í
glugganum sem var sérstaklega
góður þegar maður sáði honum
sjálfur. Skartgripaskrínið með
fallegu hringunum og armbönd-
unum sem var svo gaman að
máta og raða aftur í skrínið,
bjöllusafnið fína sem stækkaði
með árunum og fallega upp-
skriftabókin sem við bjuggum til
súkkulaðibúðing upp úr. Upp-
skrift sem ennþá situr föst í
minninu.
Árin liðu og heimsóknunum
fækkaði en amma var alltaf til
staðar þegar á þurfti að halda.
Þegar fyrstu langömmubörnin
komu, tvö í einu, og mamman var
að bugast af þreytu, þá mætti
langamman á hverjum degi eftir
að fæðingarorlofi pabbans lauk
til að hjálpa til við að gefa börn-
unum að borða, klæða þau og
koma út í vagn. Hjálpin var góð
og félagskapurinn ómetanlegur.
Langömmubörnunum fjölgaði og
amma mætti þeim öllum með op-
inn faðm og prjónaði á þau heil
ósköp meðan hún ennþá gat.
Það var erfitt að horfa á ömmu
veikjast meir og meir og hvernig
hægðist á öllum hreyfingum
hennar. Aldrei kvartaði hún þó
eða bar sig illa heldur tók þessu
með ró og æðruleysi sem alltaf
einkenndi hana. Þegar röddin
var farin mátti samt vel greina
að hugurinn og húmorinn var
enn til staðar. Það var því ennþá
huggulegt og gott að koma í
heimsókn þegar heimilið var
komið inn á Hrafnistu. Þó að
samskiptin hafi að mestu farið
fram sem einræða mátti alltaf sjá
einlæga gleðina í augum hennar í
hvert skipti sem við og lang-
ömmubörnin litum við.
Við erum þakklát fyrir um-
hyggjuna sem amma sýndi okk-
ur. Við erum þakklát fyrir tím-
ann sem við áttum saman. Við
erum þakklát fyrir að hún kvaddi
þennan heim á friðsælan og ró-
legan hátt, södd lífdaga. Við er-
um þakklát fyrir að hafa átt hana
sem ömmu. Takk fyrir allt, elsku
amma Rúna, þín verður minnst
um ókomna tíð.
Kveðja,
Hildur, Stefán og Steinar.
Tíminn er undarlegt fyrir-
bæri. Ein mannsævi sem örskot,
en þó svo löng. Minningar tengd-
ar Rúnu eru margar. Fyrstar
koma upp í hugann myndir frá
Þingeyri. Löng ferðalög vestur
með pabba og mömmu þar sem
gist var í Bjarkarlundi á leiðinni.
Ferðalag vestur með Rúnu og
Stefáni í Land Rover þar sem
Gunna Beta mátti sitja frammí
því hún var svo bílveik. Að fá að
búa á prestssetrinu og hlusta á
malið í talstöðinni og upplifa all-
an viðbúnaðinn við flugið. Borga
fékk að dvelja sumarpart og „að-
stoða“ við flugafgreiðsluna. Bíl-
ferð út í Svalvoga með Stefán við
stýrið. Vegurinn hékk á kletta-
snös og varla ökufær. Allt þetta
var ævintýri líkast.
Þegar Stefán dó flutti Rúna
suður og annar kafli tók við. Þá
fór hún m.a. að syngja með
mömmu okkar, henni Veigu
Siggu, í Kirkjukór Kópavogs.
Gunna Beta var svo lánsöm að fá
að syngja með þeim í kórnum í
Guðrún Nanna
Sigurðardóttir
✝ Bjarni Ein-arsson fæddist
á Litlu-Háeyri,
Eyrarbakka, 10.
júlí 1925. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ, 18.
október 2015.
Foreldrar hans
voru Þórunn
Bjarnadóttir, f. 3.4.
1891, d. 29.6. 1980,
og Einar Eiríksson,
f. 9.6. 1893, d. 17.8. 1972. Bjarni
var þriðji í röð fjögurra systk-
ina; Guðbjörg, f. 17.4. 1919, d.
6.11. 1992, Kristinn, f. 16.9.
1921, d. 1.9. 1985, og Guð-
mundur Gunnar, f. 11.10. 1931.
Bjarni kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni Ragnheiði Eyj-
ólfsdóttur 3. apríl 1954. Börn
þeirra eru Eyjólfur,
f. 7.8. 1955, maki
Ingibjörg Jóns-
dóttir, f. 5.2. 1956,
og Einar Bjarni, f.
1.10. 1958, d. 23.8.
2002, maki Lilja
Ingvarsson, f. 2.1.
1958. Bjarni og
Ragnheiður eiga
fimm barnabörn,
Örvar, f. 1979,
Erni, f. 1983, Ragn-
heiði, f. 1991, Bjarna Geir, f.
1986, og Arnar Má, f. 1990.
Bjarni lærði húsgagnasmíði
og vann við fagið sitt alla ævi.
Hann var virkur skáti og mikill
útvistarmaður.
Útför Bjarna fer fram frá
Seljakirkju í dag, 30. október
2015, kl. 13.
Það er alltaf erfitt að kveðja
þá sem manni þykir vænt um og
mér þótti innilega vænt um
Bjarna Einarsson. Bjarni hennar
Löggu frænku var einstaklega
góður maður, hjartahlýr, greið-
vikinn og traustur. Hugsaði fyrst
og fremst um aðra en vildi lítið
láta hafa fyrir sér. Sagt er að
börn séu fljót að finna hverjum
þykir vænt um þau og það fann
ég strax hjá Bjarna. Enda var ég
ekki gömul þegar ég ákvað að
giftast honum þegar ég yrði stór.
En mér var bent á það að það
væri ekki hægt þar sem hann
væri giftur, en ég þóttist nú sjá
að það gæti breyst.
Bjarni lærði húsgagnasmíði
og vann hjá trésmiðjunni Víði og
seinna TM húsgögnum. Hann
var mjög vandvirkur og bera fal-
leg og vönduð húsgögn á heimili
þeirra hjóna því vitni. Í bílskúrn-
um undi hann sér vel við við-
gerðir á gömlum húsgögnum
sem urðu sem ný eftir að hann
hafði farið höndum um þau.
Bjarni var mikill útivistar-
maður og ferðaðist mikið um
landið. Gekk í skátahreyfinguna
sem ungur maður og eignaðist
marga góða vini þar. Þeir
byggðu sér saman skála á Heng-
ilssvæðinu sem fékk nafnið
Hreysið. Þar áttu þeir margar
góðar stundir með fjölskyldum
sínum. Einnig fór hann á skáta-
mót til Parísar sem ungur maður
og vitnaði oft í þá ferð.
Bjarni og Lagga byggðu sér
hús í Teigagerði sem þau bjuggu
í þar til á síðasta ári þegar þau
fluttu í Skógarbæ sökum heilsu-
brests. Þau eignuðust tvo syni,
þá Eyjólf og Einar Bjarna, sem
voru þeim allt og lögðu þau
metnað sinn í að skapa þeim
hamingjusamt og gott uppeldi
sem skilaði sér vel. Þau eign-
uðust góðar tengdadætur og
barnabörn sem ávallt hafa
reynst þeim vel. Það var þeim
mikið áfall þegar Einar Bjarni
lést árið 2002, aðeins 44 ára eftir
stutt og erfið veikindi.
Í Teigagerðið var gott að
koma og var ég alltaf innilega
velkomin enda dvaldi ég þar
mikið og leið eins og ég væri
Bjarni Einarsson
Guðmundur Ei-
ríksson var at-
kvæðamikill sam-
starfsmaður okkar
hjá Vinnueftirlitinu.
Hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir fyrir um 15 árum
en kom öðru hverju í heimsókn,
vildi fylgjast með og gefa góð
ráð. Fyrir fáum vikum leit
hann við og virtist þá nokkuð
hress.
Fráfall hans kom okkur því á
óvart þó að við vissum að hann
Guðmundur
Elvar Eiríksson
✝ GuðmundurElvar Eiríks-
son fæddist 2. októ-
ber 1930. Hann lést
11. október 2015.
Útför Guð-
mundar fór fram
21. október 2015.
ætti við vanheilsu
að stríða. En þann-
ig er það reyndar
oftast að kallið
kemur að óvörum.
Guðmundur hóf
störf hjá Öryggis-
eftirliti ríkisins ár-
ið 1973 og fluttist
yfir til Vinnueftir-
litsins í ársbyrjun
1981 þegar sú
stofnun tók til
starfa.
Þar starfaði hann til ársins
2000 og starfaði því samfellt í
27 ár að öryggis- og vinnu-
verndarmálum.
Guðmundur var fyrst eftir-
litsmaður, síðar sérfræðingur á
tæknisviði og svo umdæmis-
stjóri vinnustaðaeftirlits á höf-
uðborgarsvæðinu.
Allur hans starfsferill ein-
kenndist af dugnaði og áhuga á
viðfangsefnunum.
Hann var ákveðinn og ein-
arður, jafnvel þannig að sumum
fannst hann fara heldur geyst,
en þannig er það oft með þá
sem eru drifkraftar í sínu um-
hverfi.
Hann líka hress og kátur á
mannamótum, sögumaður góð-
ur og stutt í glettnina.
Við höfum einnig orðið vitni
að einstöku drenglyndi hans í
garð fyrrverandi vinnufélaga
okkar sem varð fyrir heilsu-
farslegu áfalli og makamissi, en
hefur notið margháttaðs stuðn-
ings og félagsskapar Guðmund-
ar.
Ég votta fjölskyldu Guð-
mundar samúð fyrir hönd okk-
ar sem með honum störfuðu.
Gekk hann veg sinn góðu heilli
glaður og reifur alls staðar.
Lyndishlýr í leik og starfi
lífsgleðina með sér bar.
(HZ)
Eyjólfur Sæmundsson.