Morgunblaðið - 30.10.2015, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 2015
✝ KristjánVagnsson var
fæddur í Reykjavík
28. maí 1946. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akureyrar 19.
október 2015.
Foreldrar hans
eru Vagn Krist-
jánsson, f. 4. nóv-
ember 1921, d. 20.
janúar 2011, og
Svana Björnsdóttir,
f. 8. mars 1923. Bræður hans
eru Björn, f. 1949, d. 2015, Stef-
án, f. 1951, Hreinn, f. 1953,
Birgir, f. 1959, og Gunnar f.
1963.
kona er Lilja Filippusdóttir og
dóttir þeirra Júlía Mjöll. 4. Inga
Jóna Kristjánsdóttir, gift Guð-
mundi Orra Bergþórssyni og
eru þeirra dætur Helga Berg-
lind og Sólveig María.
Kristján tók meirapróf strax
og hann hafði aldur til og starf-
aði lengst af við flutninga. Þau
hjónin fluttu norður til Akur-
eyrar 1978 þar sem hann rak
Ölumboðið ehf. og flutningafyr-
irtækið Frakt. Síðustu ár starf-
aði hann á Trésmíðaverkstæði
Sveins Heiðars og Becromal.
Kristján var félagi í Oddfellow-
reglunni frá 1990 þar sem hann
gegndi hinum ýmsu trúnaðar-
störfum.
Útför hans fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 30.
október 2015, kl. 13.30.
Kristján var
giftur Hólmfríði
Ingvarsdóttur, f.
17. maí 1950, frá
Vestmannaeyjum
og eiga þau fjögur
börn. 1. Álfheiður
Svana Kristjáns-
dóttir, gift Jóni
Kjartani Jónssyni
og eiga þau dæt-
urnar Elísabetu,
Fríðu Kristínu og
Katrínu Dóru. 2. Rannveig
Kristjánsdóttir, gift Þorvaldi
Anfinnssyni og eiga þau börnin
Hauk, Bryndísi og Eyrúnu. 3.
Vagn Kristjánsson og hans
Traustur, þolinmóður, hlýr,
glaðlyndur, jákvæður, æðrulaus
og svona mætti lengi telja. Við
vissum alltaf hvar við höfðum
pabba, hann og mamma eins og
klettar við hlið okkar. Alltaf hægt
að leita til þeirra. Þau studdu okk-
ur ávallt og voru hvetjandi og
áhugasöm í öllu því sem við tókum
okkur fyrir hendur. Við vitum að
mamma mun halda því áfram.
Eftir að veikindatímabilið hófst
var einn dagur tekinn fyrir í einu.
Hlegið saman, grátið saman,
kaffihúsaferðir og setið á pallinum
og andlitið teygt í átt að sólu þegar
hún náði að brjótast fram úr skýj-
unum. Reyndum að njóta hverrar
mínútu. Í erfiðleikum er gott að
hafa byggt fjölskyldu- og vina-
böndin í gegnum tíðina á traustum
grunni. Pabbi naut ástar og um-
hyggju okkar fjölskyldunnar og
vina sinna. Þeim kunnum við mikl-
ar þakkir fyrir.
Minningarnar um yndislegan
föður eru óteljandi og munum við
ylja okkur við þær með fjölskyldu
okkar og vinum.
Engin orð geta lýst þakklæti
okkar að hafa átt þig sem föður og
vin.
Sofðu rótt, elsku pabbi.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í hönd mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Þín
Álfheiður Svana, Rannveig,
Vagn og Inga Jóna.
Ég gleymi aldrei fyrstu kynn-
um mínum af Kristjáni tengdaföð-
ur mínum. Það var snemma árs
1994 þegar hann greip mig er ég
var að lauma mér út úr Huldu-
gilinu ásamt elstu dóttur hans.
„Viltu ekki koma hérna og setjast
aðeins niður með mér inn í eld-
húsi.“ Undan þessu varð ekki vik-
ist og við tók nokkuð kraftmikið
spurningaflóð. Hverra manna ég
var, hvað ég hygðist gera ef þessu
fyrirhugaða háskólanámi lyki ein-
hvern tímann. Síðan var farið yfir
skoðanir mínar á öllum helstu
málefnum líðandi stundar. Þetta
var örugglega nógu ítarlegt frá
manni sem ég hafði aldrei séð áð-
ur. Þegar brunnurinn var að mér
fannst algjörlega tæmdur tók-
umst við í hendur og ég komst
undan ásamt Álfheiði Svönu, dótt-
ur hans og núverandi eiginkonu
minni. Í tuttugu og eitt ár hefur
efni þessa fundar aldrei verið rætt
sérstaklega en ég reyndi þó
stundum að segja að mér hefði
þótt þetta allvasklega farið að mér
óundirbúnum. Við höfum alla tíð
frá þessum degi verið hinir mestu
vinir og farið yfir öll mál milli him-
ins og jarðar án þess að skilja
nokkurn tíma ósáttir en stundum
ósammála. Við erum búnir að
ferðast saman um Ísland og Evr-
ópu og drekka óendanlega mikið
af kaffi en of lítið af koníaki og allt-
af var það gleðin sem var með
okkur.
Kristján var einstakur maður
sem bætti líf og lund allra sem
hann var í samskiptum við. Hann
var mikið hraustmenni sem barði
sér á brjóst þegar hann kom úr
sturtu til að láta mann skynja
hreystina sem var til komin með
erfiðisvinnu frá því hann mundi
eftir sér. Hann var strangheiðar-
legur, allt of duglegur. Hann var
óendanlega bóngóður sem allir
sem þekktu hann vissu, ekki síst
börnin mín, en beiðnirnar til afa
og ömmu voru stundum þannig að
manni varð um og ó. Hann var líka
barngóður og gaf sér alltaf tíma til
að hlusta á barnabörnin og hvað
þau væru að fást við eða gera eitt-
hvað með þeim sem báðum þótti
skemmtilegt. Hann var hinn sanni
fjölskyldumaður sem var til staðar
þegar þurfti og gerði allt sem
hann gat til að allir hefðu það sem
best.
Við vorum með nokkrar ferðir á
prjónunum sem við áttum eftir að
fara í og nokkrar gerðir af mat og
víni sem við áttum eftir að prófa.
Ég reyni að leysa þau verkefni og
mun minnast hans í hvert skipti
sem ég kem á nýjan heitan stað
eða fæ áhugaverðan mat og vona
að hann fylgist með mér. Í dag er
ég að kveðja góðan vin til áratuga
en ég er svo heppinn að með hon-
um var alltaf einstök kona sem við
höfum áfram með okkur. Hún er
sterkari en við flest og hjálpar
okkur að halda áfram og ylja okk-
ur við óteljandi minningar um
ógleymanlegar samverustundir
með þeim hjónum.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Jón Kjartan Jónsson.
Hann afi minn. Hann var þann-
ig maður að ekkert slæmt var
hægt að segja um hann. Ég er viss
um að þeir sem þekktu hann eru
sammála mér.
Hann afi sem ég minnist bara
með bros á vör. Hann afi sem naut
lífsins til fulls. Hann afi sem gerði
leiðindavinnu að leik. Hann afi
sem hlustaði alltaf með áhuga
hvort sem ég talaði um neglurnar
mínar, íþróttir eða framtíðar-
áform mín.
Það var bara æðislegt að tala
við hann. Hann var frábær sögu-
maður og ég varð aldrei leið á að
hlusta á hann og horfa á svip-
brigðin sem fylgdu frásögnunum.
Vinnusamur var hann og biðum
við systurnar oft spenntar eftir að
hann kæmi heim og segði okkur
hvaða skordýr hefðu stolist með
pökkunum þann daginn. Hann
hafði gaman af því að vinna, vakn-
aði með bros á vör og sofnaði með
sama brosið. Brosið hans var ein-
stakt. Ef hann brosti þá gat maður
ekki annað en brosað líka. Blikinu
í augunum á honum gleymi ég
aldrei. Þegar sólin skein brosti
hann breiðast. Á sólardögum var
það ekki bara sólin sem skein. Það
skein af honum gleðin líka. Í sól-
inni leið honum best. Það var
sama hvert hitastigið var svo lengi
sem sólargeisli sást var hann kom-
inn út á pall. Oft sátum við fjöl-
skyldan fullklædd og með teppi
úti og nutum þess að finna sólina á
andliti okkar.
Hann afi kenndi mér að njóta
hverrar stundar. Hann afi kenndi
mér að með jákvæðni kemstu í
gegnum allt. Hann afi kenndi mér
að gefast aldrei upp. Hann afi
kenndi mér að það er hægt að líta
á björtu hliðarnar á öllu. Hann afi
kenndi mér margt sem ég mun
alltaf geyma í hjarta mínu.
Fríða Kristín Jónsdóttir.
Elsku afi Kiddi. Þú varst alltaf
svo góður við okkur.
Búkollusögurnar þínar voru
svo skemmtilegar og það var líka
gaman þegar þú leyfðir okkur að
standa á fótunum þínum og svo
fórum við „inn í skóginn“ en það
var eitt af ævintýrunum sem þú
sagðir okkur.
Við ætlum að halda áfram að
gera þig og ömmu Fríðu stolt af
okkur.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
(Pétur Þórarinsson.)
Elskum þig og söknum þín.
Þínar afastelpur,
Helga Berglind og
Sólveig María.
„Hæ Ebbet mín“, ótrúlegt hvað
þrjú orð geta glatt mikið. Oft fatt-
ar maður ekki hvað litlu hlutirnir
veita mikla gleði fyrr en þeir eru
farnir. Elsku nafninn minn kvaddi
þennan heim mánudaginn 19.
október.
Afi minn hét Kristján og ég
heiti Elísabet. Ég er samt nafna
hans og hef alltaf verið því afi
sagði það og þá var það bara þann-
ig. Ég gæti ekki verið stoltari að fá
að kalla mig nöfnuna hans því
betri mann verður erfitt að finna.
Þolinmæði, jákvæðni og gleði ein-
kenndu afa minn. Alltaf til í að
leika við okkur barnabörnin. Ekki
veit ég hversu oft hann þrammaði
með mig á tánum um húsið að
leika tröllkarl eða sagði mér sög-
una um lundann og kanínuna.
Ímyndunaraflið var mikið, þegar
hann varð leiður á því að segja
okkur búkollusöguna samdi hann
bara jólabúkollu sem var auðvitað
miklu skemmtilegri. Mér er eft-
irminnilegt þegar við lékum okkur
að því, í einni af ótalmörgu bílferð-
unum um landið, að finna fígúrur í
skýjunum. Við skemmtum okkur
við það í eflaust klukkutíma,
reyndum að sjá hvað þær væru að
brasa.
Svo eru eflaust ekki margir
sem geta státað af því að hafa lesið
yfir 3.000 blaðsíðna bókaflokk því
barnabarninu fannst flokkurinn
skemmtilegur. En þetta voru
uppáhaldsbækurnar mínar og ég
vildi að hann læsi þær líka og hvað
gerði afi ekki fyrir nöfnu sína. Ófá
voru einnig video-kvöldin með
afasnakk í lítilli plastskál. Og það
eltist aldrei af manni. Ég get enn
ekki hugsað mér að borða afas-
nakk nema í lítilli IKEA-plastskál
og þá helst bara heima hjá ömmu
og afa.
Það var þó fátt betra en sam-
tölin við afa um allt milli himins og
jarðar. Hann var fullur af sögum
frá því í „gamla daga“ sem aldrei
var leiðinlegt að hlusta á. Við gát-
um unað okkur tímunum saman á
kaffihúsi eða einfaldlega við eld-
húsborðið þar sem afi gæddi sér á
einhverju furðulegu, s.s. pönnu-
kökum með sykri og osti og ég
maulaði kremkex.
Stundum hafði ég grun um að
afi væri með einhverja spes
bragðlauka. Það var alveg sama
hvað það var sem maður vildi ekki,
afi át það þá bara.
Afi var minn stærsti stuðnings-
maður og einn af mínum helstu
ráðgjöfum. Það eru ekki til næg
orð til að lýsa honum og hve mikið
ég á eftir að sakna hans. Það að ég
muni aldrei aftur fá símtal frá afa
þar sem ég er stödd utan Akur-
eyrar og hann skammar mig fyrir
að hafa ekki látið sig vita, eða
hringir bara því það eru liðnir
tveir dagar síðan við töluðum síð-
ast er skrítin hugsun. Ég er svo
heppin þó að eiga endalausar
minningar til að ylja mér við og ég
veit að hann er og verður alltaf hjá
mér og fylgist enn betur með mér
núna.
Elísabet.
Það er undarlegt þetta ferðalag
okkar í gegnum lífið. Fyrir ná-
kvæmlega þremur mánuðum vor-
um við bræðurnir sex en í dag,
þegar við kveðjum Kristján, erum
við eftir fjórir því þann 31. júlí lést
Björn bróðir okkar.
Nú þegar Kiddi er allur eftir
erfið veikindi er ég að átta mig á
því hvað ég var alltaf hreykinn af
því þegar barst í tal að við værum
sex bræður, og oft var í framhaldi
spurt: „Og engin systir?“ Nei, að
vísu ekki, og ég held ég geti fullyrt
að við bræður höfum bara verið
ánægðir með þá útkomu. Ég tel að
eina manneskjan sem saknaði
þess að svo var ekki sé hún móðir
okkar, hetjan sjálf, en í staðinn
fékk hún hóp af góðum tengda-
dætrum. Að sjá á eftir tveimur
börnum sínum á aðeins þremur
mánuðum hlýtur að vera með því
sárara sem lagt er á nokkra konu.
En það hefur sannast enn einu
sinni, sem við sem hana þekkjum
best vissum, hvað hún er sterk og
raunsæ kona. Auðvitað er missir-
inn mikill hjá okkur öllum og ekki
síst Fríðu mágkonu og börnum
þeirra, Álfheiði Svönu, Vagni,
Rannveigu og Ingu Jónu og
tengdabörnum. Barnabörnin hafa
misst frábæran afa sem var þeim
svo kær en eiga þó góðar minn-
ingar um hann að ylja sér við í
framtíðinni. Síðustu mánuðir hafa
verið öllum nákomnum erfiðir en
að sjálfsögðu mest hjá þeim sem
stóðu Kidda næst. Betri umönnun
en þá sem hann fékk hjá Fríðu og
fjölskyldu sinni get ég fullyrt að
ekki er hægt að fá. Hann gat verið
heima hjá sér nánast allan tímann
sem hann var veikur og það var
ekki hægt án fórna fjölskyldunn-
ar. Og fyrir það ber að þakka. Við
bræður vildum ekki ofgera skóla-
kerfinu og byrjuðum allir að vinna
snemma og mikið. Kiddi fór ungur
að vinna með pabba við flutninga
en pabbi var ásamt Brynleifi Sig-
urjónssyni með umboð fyrir Öl-
gerðina Egil Skallagrímsson á
Akureyri ásamt því að sjá um
flutninga á vörum hennar til Ísa-
fjarðar þegar sú leið opnaðist. Í
nokkur ár vann ég með Kidda við
þennan akstur og sumarið 1977
vorum við báðir að koma okkur
upp húsnæði fyrir fjölskyldur
okkar. Ákváðum við að vinna mik-
ið og aka bara á einum bíl það
sumar og má segja að við höfum
búið í bílnum í nokkra mánuði.
Þetta var gífurleg vinna og erfið
því allt var losað og lestað með
höndum, engin vörubretti þá. Sem
dæmi fórum við 14 ferðir Reykja-
vík/Akureyri og 14 ferðir Reykja-
vík/Ísafjörður, sem sagt 28 ferðir
á tveimur mánuðum. Já, erfitt var
það en gaman og aldrei man ég
eftir að það hafi verið ágreiningur
um verkaskiptingu, hvor ætti að
keyra, á hvaða tíma eða annað. Sá
okkar keyrði sem var minna syfj-
aður og þegar við rifjuðum þessa
tíma upp seinna ásamt pabba má
segja að við höfum allir verið stolt-
ir af því að hafa aldrei velt bíl á
þessum mjóu malarvegum sem þá
voru, nánast slóðar með lélegum
köntum, sérstaklega á Vestfjörð-
um. Við hjónin og fjölskylda okkar
viljum að lokum þakka Kidda
samfylgdina og sendum Fríðu og
fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Stefán og Gígja.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að
segja,
að sumarið það líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Góðir vinir eru eins og stjörnur,
þú sérð þá ekki stöðugt en þeir
eru alltaf til staðar.
Í dag kveðjum við kæran vin og
félaga eftir tveggja ára erfiða bar-
áttu við krabbamein. Tókst hann á
við sjúkdóminn með aðdáunar-
verðu æðruleysi með aðstoð sam-
hentrar fjölskyldu sinnar. Minn-
ingarnar streyma fram um
margar skemmtilegar samveru-
stundir á liðnum áratugum, skötu-
veislurnar, matarboðin en þau
hjón eru miklir höfðingjar heim að
sækja og utanlandsferðirnar en
við förum í okkar fyrstu utan-
landsferð með Kidda og Fríðu.
Það var gaman að ferðast með
Kidda, hann naut þess að sjá og
kynnast menningu framandi
landa og fannst yndislegt að vera
á sólríkum stöðum, sagði stundum
að hann héldi að hann hefði fæðst
á röngum stað á hnettinum. Hann
þekkti vel glímuna við íslenska
veturinn eftir að hafa ekið flutn-
ingabíl milli Akureyrar og
Reykjavíkur í fjölda ára.
Okkur er efst í huga þakklæti
fyrir samfylgdina og sendum fjöl-
skyldu hans og ættingjum sem nú
syrgja og sakna innilegar samúð-
arkveðjur. Minningin um góðan
dreng lifir.
Marg. Elísabet og Karl.
Þótt Kiddi frændi hafi, síðan ég
fór að muna eftir mér, búið á Ak-
ureyri en ég í Reykjavík varð
hann snemma órjúfanlegur hluti
af æsku minni. Þar kom einkum
tvennt til. Fyrir það fyrsta er Álf-
heiður frænka mín, elsta dóttir
Kidda og Fríðu, fædd einu ári og
einum degi á eftir mér. Þessi
krúttlega staðreynd skapaði á
milli okkar hálfgerða systkina-
tengingu sem entist fram yfir
unglingsárin og varð til þess að við
urðum algerar samlokur, hvort
sem var í heimsóknum norður eða
suður yfir heiðar.
Hitt var Scanian hans Kidda.
Blessaður Scania-vörubíllinn sem
hann ók þvers og kruss um landið
um árabil. Móðurfjölskyldan mín
bjó og býr enn í Hörgárdalnum og
á Akureyri og því fór ég norður
árlega sem barn og unglingur. Og
í minningunni fékk ég alltaf far
með Kidda, í þessum stóra, rauða
vörubíl þar sem stýrishúsið var
hlýtt og maður gat hossast í fjaðr-
andi sætinu og fylgst alla 429 kíló-
metrana með fjarlægðum á milli
staða á gulum vegaskiltunum eða
talið niður með kílómetramælin-
um í mælaborðinu og verið
hræddur við þokuslæðuna á veg-
inum sem framljósin lýstu upp –
svo hræddur að maður þorði varla
að klifra þessa ógnarfjarlægð nið-
ur úr bílnum og út í kant til að
pissa.
Því í minningunni var alltaf
kvöld í ferðunum með Kidda, allt-
af myrkur og kalt úti en öruggt og
hlýtt inni – inni hjá okkur. Þetta
voru langar ferðir, líklega 10-12
klukkutímar með þræðingum í
gegnum Hvalfjörðinn og yfir allar
heiðarnar og með óteljandi stopp-
um í vegasjoppum og kaupfélög-
um, en ævintýrablærinn var slík-
ur að leiðinn náði aldrei að lauma
sér með.
Ég ætla ekki að segja að við
Kiddi höfum smjattað á lífsgát-
unni í þessum ferðum og ég beri
með mér ógleymanleg vísdóm-
skorn frá honum sem breyttu lífi
mínu. Þannig var það ekki; ég
man bara tilfinninguna um hann.
Allt sem ég hef eru þessar óljósu
en hlýju minningar, því það var
eitthvað við nærveru Kidda sem
var stútfullt af gleði og kærleika.
Þannig lagað límist á mann, fylgir
manni alltaf.
Það er undarlegt að upplifa tvö
andlát í stórfjölskyldunni á nokkr-
um mánuðum, annað sviplegt en
hitt viðbúið. Kannski hefði maður
haldið að þegar allir vita í hvað
stefnir gefist nægur tími til að
kveðja. En líklega er tíminn aldrei
nægur. Undanfarna mánuði hefur
verið fallegt að fylgjast með því
hvernig systkinin fjögur og Fríða
þjöppuðu sér þétt upp að Kidda.
Þar fékk kærleikur og þakklæti að
blómstra og skjóta rótum sem
aldrei fyrr. Og ef það leggst ekki
vel í Kidda – þaðan sem hann situr
núna – þá veit ég ekki hvað gerir
það.
Hvíl í friði, Kiddi minn, og takk
fyrir allar ævintýraferðirnar.
Davíð Stefánsson.
Bognar aldrei – brotnar í
bylnum stóra seinast.
Þessi orð lýsa Kristjáni Vagns-
syni bróðursyni mínum vel. Hann
andaðist eftir tiltölulega stutt en
hart stríð við erfiðan sjúkdóm.
Mig grunar að hann hafi vitað frá
upphafi að hverju stefndi en lét
aldrei neinn bilbug á sér finna.
Þrír mánuðir eru síðan Björn
bróðir hans varð bráðkvaddur svo
segja má að skammt sé stórra
höggva á milli í þessari fjölskyldu.
Ég var tólf ára þegar Kiddi fædd-
ist. Ég hafði lítið umgengist smá-
börn og var ekkert sérstaklega
hrifin af systkinum vinkvenna
minna. En um leið og ég sá þenn-
an litla pjakk fannst mér að ég
hefði aldrei séð neitt fallegra. Og
víst var hann fallegur með sitt
ljóskrullaða hár og bláu augu, allt-
af svo einstaklega ljúfur og góður.
Hann var elstur sex bræðra og
milli þeirra skapaðist sterkt og
varanlegt samband. Þeir reyndust
foreldrum sínum svo góðir synir
að ég held að leitun sé á öðru eins.
Ég veit ekki hvort það eru for-
lögin eða atgervi einstaklingsins
sem skapa honum farsæld en
Kiddi minn var einstaklega far-
sæll. Hann eignaðist konu sem
stóð við hlið hans eins og klettur
til hinstu stundar. Mannvænleg
og vönduð börn og yndisleg
barnabörn.
Barnabörnin voru sérstakur
kapítuli. Hann umvafði þau með
ást og hlýju sem þau endurguldu.
Ég man er ég var þar eitt sinn í
heimsókn.Við sátum í stofunni og
lítil hnáta hékk um hálsinn á afa
sínum. „Viltu ekki fara og leika
þér við hina krakkana,“ sagði
hann en þau voru í næsta her-
bergi. Hún fór með semingi en
kom aftur að vörmu spori. „Ertu
komin aftur?“ spurði afi. „Ég fann
ekki krakkana, svo vil ég heldur
vera hjá þér,“ svaraði sú stutta.
Og nú er komið að kveðjustund,
elsku Kiddi minn. Við munum öll
sakna þín, þinnar góðlátlegu
kímni og hlýjunnar sem frá þér
streymdi. Fríða, börnin og barna-
börnin hafa öll staðið vaktina
þessa síðustu og erfiðu mánuði.
Álfheiður og Jobbi, Rannveig sem
er hjúkrunarfræðingur í Dan-
mörku kom og annaðist pabba
sinn síðustu vikurnar, svo og Vagn
og Lilja, Inga Jóna og Guðmund-
ur.
Ég sendi Fríðu minni, börnun-
um og barnabörnunum mínar
innilegustu samúðarkveðjur svo
og Svönu mágkonu minni sem sér
nú á eftir tveimur elstu sonum sín-
um á þessu ári. Megi Guð blessa
ykkur öll.
Geirþrúður K.
Kristjánsdóttir.
Kristján Vagnsson