Morgunblaðið - 30.10.2015, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 2015
för. Við rugluðumst bæði í ríminu
og mættum einum og hálfum
tíma of snemma. Ég varð hin
stressaðasta og taldi rétt að snúa
aftur til vinnu og koma aftur
klukkustund síðar. Gutti lagði
hins vegar til að við skyldum sitja
saman á kirkjubekknum og bíða
róleg, nýta þessa stund til íhug-
unar sem sjaldan gæfist tími til í
önnum þingsins. Þar sátum við
saman, þögðum og hvísluðumst
öðru hvoru á um líf og dauða, um
tilvistina sjálfa.
Þessi stund kom mér í hug
þegar fréttin barst af andláti
Guðbjarts. Fyrir örfáum mánuð-
um kvaddi hann okkur í þinginu,
þá á leið í brúðkaup dóttur sinn-
ar, að fagna lífinu og tilvistinni.
Nú er hann horfinn okkur, allt of
snemma. Eftir lifir minning um
traustan félaga sem ávallt hafði
hugsjónina um réttlátt samfélag
að leiðarljósi en líka minningin
um góðan vin á viðburðaríkum
tímum. Ég votta Sigrúnu, dætr-
um Guðbjarts og öðrum aðstand-
endum samúð mína og félaga
minna í Vinstrihreyfingunni –
grænu framboði.
Katrín Jakobsdóttir.
Mig setti hljóða við þær fregn-
ir að Guðbjartur Hannesson væri
látinn eftir snarpa baráttu við
krabbamein. Hugurinn hvarflaði
aftur um þrjú ár, en þá hafði ég
verið formaður Tannlæknafélags
Íslands í nokkra daga. Á heimleið
frá vinnu heyrði ég í kvöldfrétt-
um að vilji stæði til að semja við
tannlækna um gjaldfrjálsar tann-
lækningar barna. Kom þar ekki á
óvart að Guðbjartur Hannesson,
þáverandi velferðarráðherra,
hefði átt frumkvæði að málinu.
Jafnaðarmaðurinn og skólamað-
urinn. Maðurinn sem bar hag
barna fyrir brjósti og þoldi ekki
að mismunað væri eftir efnahag
foreldra. Maðurinn sem vissi að
æ fleiri börn nutu ekki tannlækn-
isþjónustu. Maðurinn sem gerði
eitthvað í því.
Guðbjartur hafði hugrekki og
dug til að taka málið alla leið með
þeim ánægjulegu afleiðingum að
íslensk börn geta nú þegið þessa
sjálfsögðu heilbrigðisþjónustu án
tillits til fjárhagsstöðu foreldra.
Hann hafði hugrekki til að semja
við tannlækna á stofum, sem þeir
reka sjálfir og kláraði dæmið –
með hagsmuni barna og skatt-
borgara að leiðarljósi. Það var
mikið hagsmunamál fyrir lands-
byggðina, að slíkir samningar
voru gerðir.
Það mun taka nokkur ár að sjá
árangur þess að börn fari reglu-
lega til tannlæknis. En þar er ég
sannfærð um að árangur mun
nást og það verulegur. Það verð-
ur stór plús í kladda Guðbjarts.
Ísland er fátækara án Guð-
bjarts. Hann var heill og sannur
og fylginn sínum hugsjónum.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Kristín Heimisdóttir.
Við vábrest dauðans hljóðna
orðin – enda mega þau sín lítils
gagnvart grimmd hinstu raka.
En orð eru svölun, þótt fátækleg
séu.
Guðbjartur Hannesson var
maður af vönduðum toga. Gegn-
heill og drenglundaður, fágaður í
framkomu, hlýr og traustur.
Þannig kom hann okkur fyrir
sjónir við fyrstu kynni, og þannig
reyndist hann til hinstu stundar.
Jafnaðarmaður var hann að
innstu gerð, vakinn og sofinn í því
að gegna ætíð sem best þeim
trúnaðarstörfum sem honum
voru falin. Vinnusamur með ein-
dæmum og unni sér sjaldan
hvíldar.
Hann var farsæll stjórnmála-
maður, góðgjarn og vingjarnleg-
ur í viðmóti gagnvart öllum sem á
vegi hans urðu, þó að skoðanir
skildi að. Hann bar virðingu fyrir
fólki og uppskar sjálfur virðingu
fólks. Aldrei vék hann sér undan
ábyrgð eða gagnrýni, alltaf leit-
aðist hann við að skilja og meta
andstæð sjónarmið.
Guðbjartur var fyrirmynd –
góður vinur og traustur félagi.
Nú er skarð fyrir skildi í hópi
samstarfsfólks og vina sem sakna
hans sárt við ótímabært andlát.
Þyngstur er þó harmur Sigrúnar
eiginkonu hans og fjölskyldu
þeirra sem við vottum okkar
dýpstu samúð á þeim dimmu
dögum sem nú fara í hönd.
Góður maður er genginn:
Jafnaðarmaðurinn, skólamaður-
inn og skátinn. Við sem vorum
svo lánsöm að kynnast mannin-
um og eiga með honum stundir á
viðburðaríku lífsskeiði geymum
minninguna um hann í hjarta
okkar. Við félagar hans í hópi
jafnaðarmanna heiðrum þá
minningu best með því að halda
starfi hans áfram af þeirri hug-
sjón sem við deildum með hon-
um.
Blessuð sé minning Guðbjarts
Hannessonar – hún lifir.
Ólína Kjerúlf
Þorvarðardóttir
og Sigurður Pétursson.
Því er erfitt að trúa að Guð-
bjartur félagi okkar sé allur svo
skammt sem liðið er frá grun-
lausum sumardögum okkar sam-
an. Hitt kom engum á óvart sem
var æðruleysið sem hann sýndi í
síðasta verkefni sínu sem öðrum.
Í tæpan áratug sat hann í þing-
flokki Samfylkingarinnar á ein-
hverjum umbrotasömustu tímum
lýðveldissögunnar og þar reynd-
ist yfirvegun hans og hófstilling
oft ómetanleg, bæði í verkefnun-
um en líka fyrir okkur samstarfs-
fólk hans. Um leið átti Gutti ríka
réttlætiskennd sem knúði áfram
hugsjónabaráttu hans. Eðliskost-
ir urðu til þess að honum var
ítrekað falin forysta þar sem
mest á reyndi. Forsæti fyrir
þinginu á upplausnartímum, for-
mennska fjárlaganefndar þegar
svartsýnustu menn spáðu þjóðar-
gjaldþroti og ráðherra velferðar-
mála þegar verja þurfti Land-
spítalann. Hann var ekki aðeins
jafnaðarmaður í stjórnmálum
heldur líka í samskiptum við fólk.
Sú virðing og sanngirni sem
Gutti sýndi öðrum skapaði hon-
um vandfundið traust til að tak-
ast á við erfið verkefni. Okkur
var hann þó umfram allt sá
trausti og glaðsinna félagi sem
alltaf mátti reiða sig á. Sigrúnu
og fjölskyldunni allri sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
F.h. þingflokks Samfylkingar-
innar,
Helgi Hjörvar.
Það var sannkölluð harma-
fregn að Guðbjartur Hannesson,
alþingismaður og fyrrverandi
ráðherra, væri látinn langt fyrir
aldur fram. Með honum er geng-
inn einn öflugasti talsmaður jafn-
aðarstefnunnar og jafnaðar-
manna á Íslandi.
Gutti var góður félagi og við
deildum mörgum hugsjónum
enda var hann fyrrverandi sveit-
arstjórnarmaður en þar að auki
verðlaunaður skólastjóri með
mikla reynslu til að sækja í.
Reyndar held ég að allir sem
kynntust honum í stjórnmála-
starfi hafi fundið að þar fór af-
burða skólamaður sem brann
fyrir menntun barnanna okkar –
og það var alltaf stutt í kennar-
ann hjá Gutta. Við hefðum sann-
arlega þurft að fá að njóta krafta
hans svo miklu lengur.
Gutta verður þó ekki síður
minnst fyrir hlýja, trausta og
góða nærveru. Hann var einstak-
lega óeigingjarn og heiðarlegur í
allri framgöngu, með fallegt
bros, traust handtak og gott
hjartalag.
Gutti tókst á við erfið veikindi
sín undanfarna mánuði af miklu
æðruleysi. Hans verður sannar-
lega sárt saknað. Sigrúnu og fjöl-
skyldunni allri sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Dagur B. Eggertsson.
Góður félagi og vinur er fallinn
frá á besta aldri. Skólafélaga úr
B-bekknum í Kennaraskóla Ís-
lands árin 1967-1971 langar til að
minnast Gutta með nokkrum orð-
um.
Eftir fyrstu skólasetningu
okkar í KÍ komum við bekkjar-
félagarnir saman í fyrstu
kennslustund. Þarna mátti líta
sundurleitan hóp einstaklinga
víðs vegar af landinu. Fljótlega
kom þó í ljós að í hópnum var
röggsamur Skagamaður með
leiðtogahæfileika. Gutti varð
fljótlega leiðtogi bekkjarins og
stóð hann fyrir ýmsum uppákom-
um og ferðalögum sem urðu til
þess að auka samheldni okkar,
sem haldist hefur alveg fram á
þennan dag þegar við bekkjar-
systkinin hittumst tvisvar á ári.
Minnisstæð er ferð á öðru
skólaári í skátaskálann Hákot
undir Hafnarfjalli, en sá skáli var
í eigu Skátafélags Akraness. Um-
sjónarkennarinn hafði samþykkt
með semingi að fara þessa ferð
og hefur hann sjálfsagt óttast að
ungmennin myndu sleppa fram
af sér beislinu og verða sjálfum
sér og öðrum til skammar. Sá ótti
reyndist ástæðulaus því að Gutti
stjórnaði hópnum eins og herfor-
ingi, allir höguðu sér eins og sið-
uðum unglingum sæmir og kenn-
arinn var himinlifandi og hæst-
ánægður að lokinni ferð. Það var
einmitt í þessari ferð sem Gutti
kenndi okkur leikinn „Hver stal
kökunni…“ og var sá leikur í há-
vegum hafður meðal bekkjar-
systkinanna um langa hríð.
Fleiri ferðir voru farnar og ber
þar hæst þriggja vikna útskrift-
arferð til Rússlands, sem þótti
talsvert þrekvirki á þeim árum.
Gutti kom að skipulagningu
þeirrar ferðar, sem varð ógleym-
anleg öllum sem þátt tóku.
Sú staðreynd að bekkurinn
skuli vera svo náinn enn eftir öll
þessi ár er ekki síst Gutta að
þakka. Allt frá upphafi hafði
hann þau áhrif sem mótuðu
bekkjarheildina og gerðu okkur
að ævifélögum. Persónutöfrar
hans, útgeislun og gleði smitaði
frá sér.
Leiðtogahæfileikar Gutta
komu snemma í ljós og sá sem
þetta ritar minnist skemmtilegra
stunda í skátaflokknum Farúlf-
um á Akranesi. Flokksforingi
okkar var fimm árum eldri en við
hinir. Svo kom að þeirri stund að
foringinn var kallaður til annarra
starfa innan skátafélagsins og því
vantaði okkur nýjan foringja.
Málið leystist þó farsællega því
að Gutti þótti sjálfkjörinn foringi
og leiddi hann flokkinn af rögg-
semi næstu árin þótt hann væri
ekki nema 12 ára þegar honum
var falin þessi ábyrgð.
Gutti var alltaf tilbúinn að
leggja sitt af mörkum til að gera
eitthvað gott og skemmtilegt fyr-
ir aðra.
Hann var frábær félagi, var
alltaf tilbúinn að rétta öðrum
hjálparhönd. Hann var heill í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur,
örlátur á sjálfan sig, tíma sinn og
orku.
Við kveðjum Gutta með harm í
hjarta en minnumst með gleði
góðra samverustunda. Það eru
forréttindi að hafa átt samleið
með honum og átt hann að vini.
Við höfum misst mikið og hans
verður saknað á endurfundum
bekkjarsystkinanna um alla
framtíð.
Mestur er þó missir fjölskyldu
hans. Við vottum eftirlifandi eig-
inkonu, Sigrúnu, dætrunum
Birnu og Hönnu Maríu sem og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Fyrir hönd bekkjarfélaga í B-
bekknum,
Sigurbjörn H. Magnússon.
Ég var viðbúinn þessum sáru
fréttum. Að vinur minn, skoðana-
bróðir, einn þeirra manna sem
ég hef mest metið þeirra sem ég
hef hitt á langri lífsleið, „Gutti“,
Guðbjartur Hannesson, væri lát-
inn. Þegar við hittumst í fyrsta
bekk í Kennó haustið 1967 var
hann fyrsti „Skagamaðurinn“
sem ég sá með eigin augum og
gat rætt við um frábært lið,
hvort sem var dagsins í dag eða
fornar hetjur. Það varð grunnur
vináttu sem stóð allt fram að
sviplegu andláti hans aðeins 65
ára – ungur og enn fullur metn-
aðar til að skapa betri heim og
láta til sín taka meðal jafnaðar-
manna, jafna kjör allra og bæta
líf þeirra sem minna máttu sín.
Guðbjartur var tilbúinn að
taka á sig meiri ábyrgð og
stjórnunarstörf og gaf allan sinn
tíma og kraft eftir að hann gaf
kost á sér sem þingmaður Sam-
fylkingarinnar árið 2007.
Fyrstu árin í Kennó voru kát-
ur félagsskapur hóps ungmenna.
Strax þá varð Gutti foringi okk-
ar, eins og hann var hvar sem
hann fór meðan honum entist
aldur. Ekki af því að hann tran-
aði sér fram eða sæktist eftir því.
Hann bara varð það á sinn hátt.
Hann vann alla tíð við að leita
lausna, ekki stjórna og ná sínu
fram. Hann var stjórnandi,
gæddur hæfileikum sem gerðu
hann að því sem hann var, kenn-
ara og skólastjóra sem nemend-
ur hans og kennarar elskuðu og
dáðu.
En lífið getur á augabragði
breytt leiðinni til framans og
hamingjunnar. Hvert okkar sem
nú lifir Gutta trúir ekki að hann
yrði farinn á undan okkur, skát-
inn glaði og reglumaðurinn, allt-
af til í allt nema að reykja og
drekka.
Hann var góður nemandi en
þó til í að bregða á leik. Eitt og
eitt skróp en enga vitleysu, ekki
alltaf á fremsta bekk og til í að
galsast eins og kennaranemar
gera líka og fá það svo í hausinn
þegar sest er hinum megin.
Í þriðja bekk vorum við Gutti
sendir upp í Álftamýrarskóla af
Pálma æfingakennara. Við geng-
um þarna upp eftir og báðum
skólastjórann um að komast í
áheyrnarkennslu til að fá smjör-
þefinn af því að kenna.
Daginn eftir kallar Pálmi á
okkur og vill skýringar á þessum
fundi.
Pálmi móðgaði manninn illa
með því að senda honum tvo síð-
hærða og órakaða hippa, sem
myndu aðeins koma illu orði á
kennarastéttina.
68-kynslóðin komin til að vera.
Við vildum breytingar strax og
skoðanir okkar félaga gerðu okk-
ur að hinum illræmdu kommún-
istum, bara nokkuð stoltum.
Eftir útskrift eða Sovétríkja-
skólaferðalagið skildu leiðir í
Leníngrad þegar hann tók þá
ákvörðun að fara í prófkjör Sam-
fylkingarinnar í Vesturkjördæmi
og flaug inn langhæstur.
Þá tók við annað tímabil í lífi
okkar sem ég er ævinlega þakk-
látur fyrir. Ég varð ötull stuðn-
ingsmaður þeirra hjóna. Sigrún
tók þátt í pólitíkinni af fullum
hug og studdi með ráðum og dáð.
Ég hringdi iðulega til að ræða
við foringjann. Reyndar talaði ég
sjaldnast við Gutta, „ekki kom-
inn heim,“ svaraði Sigrún og þá
ræddum við málin meðan beðið
var eftir Gutta og lögðum línurn-
ar. Þegar og ef hann loksins kom
voru málin útrædd. Þetta var
yndislegur tími og Sigrún mín,
ég lofa að hringja.
Biðinni er lokið.
Ég óska þér, dætrum og fjöl-
skyldunni styrks í sorginni
Hans er sárt saknað og þess
verður langt að bíða að við eign-
umst slíkan foringja.
Með kveðju frá B-bekknum,
Eiríkur Einarsson.
Guðbjartur Hannesson er far-
inn heim. Við skátar kveðjum
með söknuði góðan vin og öflug-
an félaga sem kvaddi allt of
snemma. Gutti gekk ungur til
liðs við skátahreyfinguna, á einu
af blómaskeiðum Skátafélags
Akraness. Honum voru fljótt fal-
in forystustörf og sýndi hann að
það fór honum vel að leiða aðra í
starfi. Við skátar nutum starfs-
krafta hans að fullu á árunum
1973-1975 þegar hann starfaði
sem erindreki Bandalags ís-
lenskra skáta. Þá ferðaðist hann
um landið, hélt námskeið og
studdi við foringja skátafélag-
anna á allan hátt. Sem stjórn-
málamaður var hann ávallt vak-
andi fyrir starfi skátanna og
leitaði lausna til þess að tryggja
hagsmuni þeirra. Fyrir það erum
við í stjórn Bandalags íslenskra
skáta honum ævinlega þakklát.
Sem örlítinn þakklætisvott fyrir
þennan stuðning var hann sæmd-
ur silfurmerki BÍS á Skátaþingi
2014.
Af djúpri virðingu þakka ís-
lenskir skátar Guðbjarti fyrir
samfylgdina og senda aðstand-
endum hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Þú ert skáti horfinn heim,
himinn, jörð, ber sorgarkeim.
Vinar saknar vinafjöld,
varðar þökkin ævikvöld.
Sérhver hefur minning mál,
við munum tjöld og varðeldsbál,
bjartan hug og brosin þín,
þau bera ljósið inn til mín.
Kveðjustundin helg og hlý,
hugum okkar ríkir í.
Skátaminning, skátaspor,
skilja eftir sól og vor.
(Hörður Zóphaníasson.)
F.h. stjórnar Bandalags ís-
lenskra skáta,
Bragi Björnsson,
skátahöfðingi
Þann 4. september 2010
hringdi ég í þá nýskipaðan ráð-
herra félags-, trygginga- og heil-
brigðisráðherra og stakk upp á
því að ég yrði aðstoðarmaður í
ráðherratíð hans. Þetta var dálít-
ið bratt hjá mér, því að í raun
vorum við ráðherrann virðulegi
bara rétt málkunnug, en ég vissi
að þarna var einstakt tækifæri
fyrir mig að starfa að málaflokk-
um sem ég brann fyrir. Það varð
mér til láns að Guðbjarti Hann-
essyni fannst þetta bara alveg
ágæt hugmynd og upp frá því
kallaði ég hann Gutta. Næstu
misserin unnum við þétt saman
við fordæmalausar aðstæður í ís-
lensku samfélagi eftirhrunsár-
anna. Það varð mikill skóli og ég
hafði besta kennarann.
Gutti var félagshyggju- og
jafnaðarmaður af hjartans ein-
lægni og erfiðar ákvarðanir á
niðurskurðartímum voru honum
þungbærar. Hins vegar vékst
hann aldrei undan verkefnum og
ég held að fáir, ef nokkur annar,
hefðu getað skilað þessu erfiða
verki annar en hann. Hann trúði
á styrkleika fólks, ekki veikleik-
ana, en vissi að sumir þurfa meiri
stuðning en aðrir. Þarna greinir
á milli frjálshyggjumannsins sem
trúir á frelsi og tækifæri einstak-
lingsins og jafnaðarmannsins
sem trúir hinu sama, en lítur á
það sem skyldu sína að tryggja
öllum þau verkfæri sem þeir
þurfa til að ná markmiðum sín-
um.
Hann leit á það sem sitt hlut-
verk að sjá til þess að öðrum liði
vel og hefðu tækifæri til að sýna
hvað í þeim bjó. Þjónandi og
áreynslulaus forysta var honum
eðlislæg. Ég heyrði þetta hjá
fyrrverandi nemendum hans og
ég sá þetta líka hjá samstarfs-
fólki okkar í ráðuneytinu. Þar er
hópur öflugs fólks og Gutti hafði
mikla trú á sérþekkingu þess.
Sama gilti um samstarfsfólkið í
þinginu, hvort sem það var í
stjórn eða stjórnarandstöðu.
Hann var algerlega sannfærður
um að öllum gengi gott eitt til og
greindi bara á um leiðir og lausn-
ir. Ég var nú stundum mátulega
sannfærð, enda fannst mér sumir
algerlega sanna hið gagnstæða.
Ég hafði þó ekki lengi unnið með
Gutta þegar ég áttaði mig á því
að það var ástæða fyrir því að
hann var ráðherrann með óskor-
aða virðingu allra sem á vegi
hans urðu og treyst var fyrir
flóknustu verkefnunum, en ég,
aðstoðarmaðurinn, ætti ýmislegt
ólært. Hann vissi vel að sumum
er ekki treystandi og varla við-
bjargandi. Hann hefði aldrei sagt
það, enda hallmælti hann aldrei
nokkrum manni. Hins vegar tók
hann slíku af yfirvegun enda vissi
hann og sýndi að það borgar sig
alltaf í lengdina að vera heill og
sannur, alltaf og í öllu. Það er
hans pólitíska arfleifð og því er
ótímabært fráfall hans eins öm-
urlegt og mest má vera. Okkur
vantar fleiri Gutta, ekki færri.
Hann kemur mér
Í opna skjöldu
Þar sem hann blasir við
á gamalli ljósmynd
Það er ekki blikandi ljárinn
sem kemur upp um hann
heldur hnausþykk gleraugun
Það hlaut að vera
að hann sæi illa
eins ómannglöggur og
hann getur verið
(Gerður Kristný Guðjónsdóttir)
Sigrúnu, Birnu, Hönnu Maríu
og fjölskyldunni allri votta ég
djúpa samúð og þakklæti fyrir að
deila þessum einstaka manni með
okkur öllum.
Anna Sigrún
Baldursdóttir.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir,
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Það er með miklum hlýhug og
þakklæti sem ég kveð í hinsta
sinn Guðbjart Hannesson, góðan
og traustan samstarfsmann til
margra ára. Gutti, eins og hann
var alltaf kallaður, kenndi við
Barnaskóla Akraness þegar ég
hóf þar störf árið 1972. Hann fór
fljótlega í framhaldsnám til Dan-
merkur en kom aftur til starfa
við skólann nokkrum árum síðar
með nýjar og ferskar hugmyndir
um skólastarf. Við hófum sam-
starf með því að kenna tveimur
bekkjardeildum saman og nutum
trausts foreldra og skólastjórn-
enda til þess að breyta ýmsu frá
því sem áður hafði tíðkast í hefð-
bundinni kennslu. Þetta var
skemmtilegur og lærdómsríkur
tími sem nýttist okkur vel þegar
við svo tókum þátt í því að und-
irbúa og stofna Grundaskóla á
Akranesi ásamt fjórum öðrum
kennurum árið 1981. Við töluðum
alltaf um að vagga Grundaskóla
hefði verið í þessu starfi okkar
við Barnaskóla Akraness sem
núna nefnist Brekkubæjarskóli.
Gutti leiddi starfið í nýjum skóla
og var afar farsæll skólastjóri
enda einstaklega góður skóla-
maður sem gaman var að starfa
með. Hann var framsækinn og
tók hugmyndum og tillögum
samstarfsfólks mjög vel og var
tilbúinn til að ræða þær og nýta
nemendum til heilla. Gutta var
annt um nemendur sína og sýndi
þeim ávallt mikið traust ekki síð-
ur en samstarfsfólkinu. Hann var
kærleiksríkur og góður maður,
skemmtilegur og hrókur alls
fagnaðar. Koma þá t.d. í hugann
ógleymanlegar óvissuferðir
vinnufélaga í Grundaskóla í lok
hvers skólaárs. Nú hefur hann
haldið í aðra ferð, allt of snemma.
Eftir situr söknuður en líka góð-
ar minningar sem munu ylja um
ókomna tíð. Ég votta Sigrúnu,
Birnu, Hönnu Maríu, tengdason-
um, afastrákunum og fjölskyld-
unni allri innilega samúð. Bless-
uð sé minning Guðbjarts
Hannessonar.
Jóhanna
Karlsdóttir.
Guðbjartur Hannesson