Morgunblaðið - 30.10.2015, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 2015
✝ Svava KristjanaSigurðardóttir
fæddist í Reykjavík
12. júní 1926. Hún
lést á Skjóli í
Reykjavík 23. októ-
ber 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Stefánsson og Guð-
finna Sveinsdóttir.
Sigurður var fædd-
ur 21. apríl 1895 í
Varmadal á Rangárvöllum. Guð-
finna var fædd 29. nóvember
1898 á Ísafirði. Systur Svövu voru
Sigríður, f. 1919, d. 2008, Ingi-
björg, f. 1921, d. 1921, Hulda
Stefanía, f. 1923, d. 2015, og Þór-
unn Björg, f. 1928, og lifir nú
systur sínar.
Svava giftist Halldóri Krist-
inssyni 1947. Hann var fæddur
16. febrúar 1925 í Hafnafirði.
Hann starfaði alla
sína starfsævi hjá
Landssíma Íslands.
Hann lést fyrir ald-
ur fram 23. sept-
ember 1971.
Börn þeirra eru
Einar Halldórsson,
maki Jóhanna Sig-
urðardóttir, Guð-
finnur Halldórsson,
Þórir Halldórsson,
maki Sigurbjörg
Sigurbjörnsdóttir og Kristín Hall-
dórsdóttir, maki Ragnar Lövdal.
Barnabörnin eru 14 og barna-
barnabörnin eru 23.
Seinni maður Svövu var Bjarni
Guðmundsson, f. 20. maí 1918, d.
16. ágúst 1995.
Útför Svövu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 30.
október 2015, og hefst athöfnin
kl.13.
Það er komið að stundinni,
sem við vissum öll að væri fram-
undan, en einhvern veginn er hún
alltaf erfið og kveðjustundin svo
endanleg. Konan sem var klett-
urinn í lífi okkar beggja hefur
kvatt okkur, konan með stóra
hjartað og mörgu hendurnar.
Minningarnar eru margar og
margt sem kemur upp í hugann.
Hún tók Ragga opnum örmum er
hann fór að venja komur sína á
Borgarholtsbrautina og tók hon-
um eins og einu af sínum börnum.
Hún hvatti hann stöðugt til að
taka meiraprófið og það er eitt af
því ótal marga sem við getum
þakkað henni í dag, en þar var
byggður grunnur að okkar fram-
tíð. Hún var einstaklega gestrisin
og hjálpsöm og þegar ég var dag-
mamma, var hún ávallt boðin og
búin að hjálpa til, enda þekkt
meðal barnanna og foreldra
þeirra sem vel klædda konan með
pottana og bakkelsið og fljótlega
festist við hana viðurnefni
barnanna minna, „amma namm“.
Þessi sterka kona missti tvo
menn á lífsleiðinni og alltaf stóð
hún uppi, teinrétt og öllum öðrum
til stuðnings. Hún var alltaf lífs-
glöð, hafði sterkar skoðanir á líf-
inu og tilverunni og var einstak-
lega hreinskilin. Hún var mjög
heitfeng og fannst ekki tiltöku-
mál þó að það kæmu gestir og
hún væri á brjóstahaldaranum.
Hann var líka nýttur fyrir ýmsa
hluti eins og lykla, peninga, vara-
liti og fleira og fyrir okkur í fjöl-
skyldunni var þetta eðlilegur
hlutur, þó að vinum brygði oft í
brún að koma inn á heimilið.
Elsku mamma, eftir stendur
endalaust þakklæti fyrir að hafa
hlotnast það hlutskipti að vera
dóttir þín, því þú varst ekki bara
mamma mín og mín helsta fyr-
irmynd, heldur varstu einnig mín
besta vinkona, mín stoð og stytta.
Þú stóðst með okkur í gegnum
súrt og sætt, þú máttir ekkert
aumt sjá, þá varstu komin til að-
stoðar. Það er svo margt sem þú
kenndir mér í lífinu sem ég er
þakklát fyrir.
Hvíl í friði, elsku mamma og
tengdamamma, minning um þig
lifir í hjörtum okkar.
Að lokum viljum við þakka
starfsfólkinu á Skjóli fyrir alla þá
umhyggju og hlýju sem mömmu
og okkur fjölskyldunni var sýnd
öll þessi ár sem hún bjó þar.
Þín
Kristín og Ragnar.
Elsku mamma mín, mig langar
að minnast þín í örfáum orðum.
Það er svo margt sem kemur upp
í huga mér þegar ég sit hér og
skrifa þessi minningarorð.
Mamma mín, við sitjum hér
æskuvinir og félagarnir, ég og
Gústi bakari, og rifjum upp góða
tíma sem við áttum saman á
Borgarholtsbrautinni.
Alltaf var húmor og glens í
kringum þig, því þú varst svo
mikill prakkari og stríðnispúki.
Þú varðir okkur strákana í öllum
prakkarastrikum og uppátækj-
um, hvað sem á gekk. Við fengum
að vera við sjálfir, svo lengi sem
við fórum ekki yfir strikið. Alltaf
varst þú vinnandi og dugnaður-
inn og röggsemin gustaði af þér.
Samt hafðir þú alltaf tíma fyrir
okkur og var heimilið þitt alltaf
opið fyrir alla vinina. Hver man
ekki eftir hvað þú varst með
mikla bíladellu og keyrðir hraðar
en nokkur kona sem við þekktum.
Oft var bankað seint á kvöldin
hjá þér og við klagaðir af ná-
grönnum, en þú varðir okkur og
sagðir, strákar eru alltaf strákar.
Svo var það ekkert rætt meir.
Mamma var listakokkur og
elskaði að halda veislur og var
hrókur alls fagnaðar. Baráttu-
þrek þitt var ótrúlegt, kom það
best í ljós þegar þú misstir Hall-
dór pabba minn úr krabbameini,
eftir erfiða baráttu.
Alltaf stóðu þið samrýndu
systur saman, þú og Gógó, sem
bjó á efri hæðinni og voru þið
saman til enda þíns dags.
Ég vil halda í allar góðu minn-
ingarnar og minnast þín með
kærleika og gleði. Þú varst mér
góð móðir og fyrirmynd.
Það var gæfa fyrir þig og okk-
ur þegar þú og Bjarni vinur þinn
og félagi genguð í hjónaband.
Reyndist Bjarni þér og okkur
einstaklega vel.
Þú hefðir orðið 90 ára á næsta
ári og vil ég þakka þér allar góðu
stundirnar núna þegar jólin nálg-
ast, því jólin voru þér svo kær.
Elsku mamma Guð geymi þig
og blessi.
Þinn sonur,
Þórir Rafn Halldórsson.
Amma Svava hefur kvatt
þennan heim 89 ára gömul. Við
bræðurnir eigum góðar minning-
ar um ömmu í Mosó eins og hún
var jafnan kölluð,
Það var ævintýri líkast fyrir
litla gutta að fara í heimsókn til
ömmu og Bjarna afa í Mosfells-
dalinn. Í minningunni var Mosó
lítið þorp langt frá Reykjavík og
þar var gott að vera, amma og afi
alltaf tilbúin til þess að taka á
móti okkur með opin faðm.
Amma var alltaf tilbúin að
rétta hjálparhönd og vera til
staðar fyrir okkur öll, hvenær
sem leitað var til hennar.
Amma hafði gaman að því að
elda góðan mat og í minningunni
er eins og alltaf hafi verið veislu-
borð tilbúið þegar við komum.
Þær voru líka margar ferðirn-
ar í sumarbústaðinn til ömmu og
lékum við okkur úti í náttúrunni
og sulluðum í lindinni sem er rétt
við bústaðinn, þá var gaman að
vera til.
Eftir að afi dó flutti amma á
Vesturgötuna og bjó þar í nokkur
ár. Það var alltaf jafn gott að
koma til ömmu og tók hún á móti
okkur með opinn faðm og veislu-
boð.
Við erum fljót að gleyma hvað
er mikilvægast í þessu lífi, en
samverustundir sem verða að
góðum minningum eru dýrmæt-
ar.
Elsku amma, takk fyrir allt
sem þú varst okkur. Hvíl í friði.
Emil og Bjarni .
Elsku Amma Namm.
Nú þegar þú ert farin koma
upp minningar og hef ég hugsað
mikið til þín síðustu daga, farið
yfir stundir okkar saman í gegn-
um árin. Ég verð að segja að ég
hef oft á tíðum hlegið inni í mér
eða með mömmu við að rifja upp
þessi ár sem við áttum saman. Þú
varst svo stór partur af lífi mínu,
amma mín, ég man að alltaf
varstu mætt á morgnana að
hjálpa mömmu þegar hún var
dagmamma, og hvað börnunum
og foreldrunum fannst frábært
að hafa þig þarna með mömmu.
Einnig eru mér svo minnisstæð
öll kvöldin sem ég gisti á Stór-
ateignum, að passa Bjarna afa
meðan hann var ennþá heima í
sínum veikindum, á meðan þú
varst við vinnu á veitingahúsinu
Skálafelli, og geymi ég enn ritvél-
ina sem ég fékk að launum. Það
var svo margt skemmtilegt á
Stórateignum, njósnaleikur í
gryfjunni, gróðurhúsið, og að
hjóla um móana á BMX-hjólinu.
Það var frábært og er mér mjög
minnisstætt þegar við mamma
reyndum að kenna þér að hjóla,
sem við prufuðum reyndar bara
einu sinni, þar sem þú komst nú
ekki langt áður en þú dast. Allar
ferðirnar á Reykjalund til afa
voru skemmtilegar, og varst þú
ótrúleg að vera svona dugleg að
sitja þarna með honum. Þú hefur
reynst mér og fjölskyldu minni
svo vel, staðið við bakið á okkur í
gegnum súrt og sætt, lent í alls
kyns brekkum á lífsleiðinni, en
aldrei gefist upp, og var það svo
greinilegt núna síðustu dagana á
Skjóli að þú ætlaðir ekki að gef-
ast upp. En elsku amma mín, ég
sit núna með tárin í augunum,
þetta er alltaf erfitt þó að maður
hafi vitað að þetta væri að fara að
gerast. En þó að þú sért farin veit
ég að þú ert komin til Svövu syst-
ur minnar og veit að þú passar
hana fyrir okkur. Þegar ég hugsa
til baka áttum við ótrúlega mik-
inn tíma saman. Það var alltaf
jafn gaman að koma til ykkar
Gógó á Vesturgötuna, svo voruð
þið systurnar náttúrulega reglu-
lega hjá mér, sérstaklega sem
módel upp í Iðnskóla þar sem
kennararnir voru farnir að
þekkja ykkur allar með nafni. En
ég held að ég eigi eftir að minnast
þess mest að það var alltaf nammi
og konfekt í boði hjá þér, enda
byrjaði ég á að kalla þig Amma
Namm vegna þess, og held ég að
ég hafi aldrei hitt á þig nema að
það hafi verið smá Mackintosh í
boði. Það hefur eflaust líka átt
þátt í því að börnunum mínum
hafi fundist svona gaman að
heimsækja ykkur Gógó. Takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
okkur, elsku amma mín.
Æ, amma, hvar ertu? Æ, ansaðu mér.
Því ég er að gráta og kalla eftir þér.
Fórstu út úr bænum eða fórstu út á
haf?
Eða fórstu til Jesú í sælunnar stað?
(Höf. ók.)
Gunnar Ragnarsson (Gosi).
Virðing er það fyrsta sem kem-
ur upp í hugann er ég hugsa til
elsku Svövu frænku. Einstaklega
glaðlynd, kraftmikil, heiðarleg og
sannur vinur vina sinna. Klettur-
inn sem stóð af sér allt sem lífið
bauð henni upp á. Manneskja
sem ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast og hafa haft
sem hluta af mínum uppvexti.
Svava skildi eftir sig mikið af
fallegum minningum og þakklæti
fyrir hjálpsemi og kærleika. Það
verðmætasta sem hún þó skildi
eftir eru afkomendur hennar,
sem bera hennar arfleifð á einn
eða annan hátt.
Takk fyrir allt og allt, elsku
Svava mín – megi góður Guð um-
vefja afkomendur og tengda í
sinni sorg. Minning um yndislega
konu lifir.
Brynja frænka.
Nú þegar Svava móðursystir
mín kveður er mér efst í huga
þakklæti fyrir að hafa átt hana
að.
Foreldrar mínir og Svava og
Dóri byggðu saman tvíbýlishús
við Borgarholtsbraut í Kópavogi
um miðja síðustu öld og bjuggu
þar í tvo áratugi. Upp úr standa
minningarnar um árin þar. Það
var mín gæfa að hafa alist upp
með stórfjölskyldunni á neðri
hæðinni þar sem börn Svövu voru
mér sem systkini. Þær voru afar
samrýndar systur móðir mín og
Svava og samgangur á milli hæða
mikill. Í minningunni var alltaf líf
og fjör. Sérstaklega eru minnis-
stæðar jólahátíðirnar og gaml-
árskvöldin. Undirbúningur jóla
byrjaði snemma eða fljótlega eft-
ir sláturgerðina þegar allt húsið
var undirlagt og lyktin óbærileg.
Bústýran Svava stjórnaði öllu af
útsjónarsemi og annáluðum
myndarskap.
Veisluhöld voru hennar ær og
kýr og alltaf var hún boðin og bú-
in að rétta öðrum hjálparhönd
þegar mikið stóð til. Glæsiboð
jólanna voru haldin til skiptis á
efri og neðri hæð og á ég ljúfar
minningar um allt tilstandið,
samveruna og hátíðleikann. Að
maður tali nú ekki um kappátið
og kapplesturinn yfir hátíðarnar
á milli okkar strákanna. Þá eru
oft rifjaðar upp minningar um
brennuna á Rútstúni á gamlárs-
kvöld. Mikil gleði og spenna ríkti
þegar Dóri og Bjarni Gúm, ásamt
samstarfsmönnum hjá Símanum,
hlóðu upp símarúllunum sem
voru undirstaðan. Og svo léku
þeir við brennuna jólasvein og
Grýlu í tilheyrandi heimagerðum
búningum sem mig minnir að hafi
frekar hrætt ungviðið en kætt.
En sjálfir skemmtu þeir sér kon-
unglega.
Svava fékk sinn skerf af mót-
læti í lífinu þegar hún missti Dóra
sinn langt um aldur fram, eftir
erfið veikindi hans. Aldrei sá
maður hana bogna og alltaf hélt
hún reisn sinni, Svava var nefni-
lega harðjaxl. Þegar við Guðrún
bjuggum um tíma á Borgarholts-
brautinni tengdust hún og Svava
sterkum vináttuböndum. Svava
var stjórnsöm en jafnframt hjálp-
söm og ráðagóð, alltaf gott að
leita til hennar. Hún var að sjálf-
sögðu potturinn og pannan þegar
kom að brúðkaupsveislu okkar
Guðrúnar, tók líka þátt í að velja
efnið í brúðarkjólinn og fékk svo
Guggu hans Bjarna í saumaskap-
inn. Og efnið í kjólnum mátti að
þeirra mati alls ekki vera alhvítt,
heldur aðeins kremað, það var jú
fætt barn. Svava lét sér annt um
syni okkar, var umhyggjusöm og
rausnarleg og fylgdist grannt
með þeim alla tíð. Hún bar ætíð
hag fjölskyldu minnar fyrir
brjósti.
Þær fóru aldrei langt frá hvor
annarri systurnar Svava og Gógó
og síðasta áratuginn bjuggu þær
aftur undir sama þaki. Fyrst í
nokkur ár á Vesturgötunni þar
sem þær nutu stuðnings hvor af
annarri og svo síðustu þrjú árin á
Skjóli. Á milli þeirra var einhver
ósýnilegur strengur – og er
kannski enn?
Að leiðarlokum kveðjum við
Guðrún móðursystur mína með
djúpri virðingu og þakklæti og
vottum fjölskyldu hennar samúð.
Blessuð sé minning Svövu.
Hjörtur P. Kristjánsson.
Við Svava vorum systkinabörn
og fjölskyldur okkar nágrannar í
tugi ára. Það var stutt fyrir okkur
systkinin á Laugaveginum að
heimsækja Svövu og systur
hennar, Sigríði, Huldu og Þór-
unni að Hverfisgötu 96. Foreldr-
arnir Sigurður Stefánsson síma-
verkstjóri, móðurbróðir minn, og
Guðfinna Sveinsdóttir bjuggu
þar með dætrum sínum um ára-
bil.
Þær systur voru á líkum aldri
og við. Frá heimili okkar við
Laugaveg var farið til þeirra um
hestarétt þar sem nú er stórhýsið
Laugavegur 77. Allt annað en
túristar og bankahvelfingar voru
þá einkenni þessa svæðis. Frá
lóðinni var göngustígur frá
Laugavegi niður á Hverfisgötu
sem var hluti af leiksvæði okkar.
Margt í minningunni undir-
strikaði gott hjartalag og sam-
heldni þessarar fjölskyldu.
Bjarni bróðir Guðfinnu leigði hjá
þeim um áratugaskeið og aldrei
bar skugga á. Einnig bjó Svava
dóttir þeirra hjá þeim með fjöl-
skyldu sína þar til þau fluttu í eig-
ið húsnæði. Eitt barna hennar
var þá eftir hjá gömlu hjónunum.
Það var Guðfinnur. Hann naut
afa og ömmu og reyndist þeim
einnig með afbrigðum vel. Þegar
Guðfinnur, þá orðinn bílasali,
setti fram hina sígildu auglýsingu
„Frúin hlær í betri bíl frá bílasölu
Guðfinns“ var mér oft hugsað
með glaðværð til ömmu hans,
sem frúarinnar í „limósínunni“.
Ein af bernskuminningunum
frá Laugaveginum sýnir afar
breytt hlutverk Laugavegarins
þá og nú. Það var þegar við
krakkarnir fórum til móts við
fjárreksturinn sem var árviss við-
burður á haustin. Umferð bíla við
Rauðarárstíg og Laugaveg var
stöðvuð, þar sem nú stendur hús
Brynjólfs gasstöðvarstjóra. Fjár-
rekstrinum var stefnt niður að
Skúlagötu þar sem Sláturfélag
Suðurlands var til húsa og skap-
aðist mikill atgangur. Þar voru
mættir bændur á hestum sínum
við fjárreksturinn. Við Svava
fylgdum rekstrinum alla leið nið-
ur í sláturhús. Oft voru hundarnir
sem fylgdu rekstrinum orðnir svo
sárfættir að undan þófum þeirra
blæddi. Okkur var minnisstætt
að sumir hundarnir nutu þá
þeirra forréttinda að fá að setjast
í fang húsbænda sinna og hvíla
fætur síðasta spölinn. Strax og
sjálf sláturtíðin hófst notfærðu
margir sér að ná sér í slátur til
vetrarins. Það voru því oft
þrengsli í porti Sláturfélagsins
við Lindargötu þá dagana. Við
Svava höfðum yndi af því að ská-
skjótast þarna um, horfa á ólíkar
manngerðir sem þarna stóðu og
skeggræddu í bið eftir að fá af-
greiðslu.
Auðvitað vorum við krakkarn-
ir virkjaðir við aðdrætti og til að-
stoðar við sjálfa sláturgerðina.
Þetta voru ánægjulegir tímar í
minningunni. Þegar lokið var við
að sjóða slátrið var venjan að
kalla til frændfólk og vini þegar
fært var upp úr stóra slátur-
pottinum.
Ekki var verra að hafa nýjar
rófur með. Þessi árvissi viðburð-
ur, fjárreksturinn, hestarnir á
Laugaveginum, fótsárir hund-
arnir í örmum eigenda sinna og
margmenni í sláturfélagsportinu,
voru okkur Svövu sterkar og góð-
ar minningar sem við ræddum oft
um á efri árum.
Minningin um frænku mína er
ljúf og kær.
Börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ættingj-
um sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðmundur K. Egilsson
og fjölskylda.
Svava Kristjana
Sigurðardóttir
Fallinn er frá í
hárri elli heiðurs-
maðurinn Jónas G.
Ólafsson. Vinur sem
hefur verið með fjöl-
skyldu minni í leik
og starfi í fjóra ættliði. Þegar
fjölskylda Jónasar flutti suður úr
Breiðafirði hófst vinskapurinn.
Hann var unglingur þegar hann
kynntist afa mínum, Einari Sæm.
skógarverði, sem þurfti að eiga
og nota hesta starfs síns vegna.
Bæjarhesthúsin voru fyrir
neðan Sundhöllina við Barónsstíg
og leitaði Jónas þangað og þar
Jónas Guðmundur
Ólafsson
✝ Jónas Guð-mundur Ólafs-
son fæddist 29. júní
1921. Hann lést 16.
október 2015. Út-
för hans fór fram
23. október 2015.
kynntust þeir.
Margar ferðir fór
Jónas með afa aust-
ur í Múlakot og víða
um Suðurland sem
aðstoðarmaður. Oft
sagði Jónas mér frá
ferð sem hann fór
austur að Litla-
Hrauni, þar var
haustbeit fyrir
hesta ríkisstarfs-
manna. Komið var
fram á haust og
brast á með snjókomu og norðan-
átt þegar komið var að Kolvið-
arhól og fékk Jónas næturgist-
ingu þar. Um morguninn var
veður farið að ganga niður og
kom Jónas niður að Lögbergs-
brekku seinni part dags. Fór
hann fótgangandi þar sem snjó-
aði mikið um nóttina. Seinna sat
hann oft í stofu hjá afa og ömmu á
Grettó og tróð í pípu fyrir afa sem
vegna lömunar í höndum átti erf-
itt með að troða í pípuna sjálfur.
Jónas vann mörg ár hjá Skóg-
ræktarfélagi Reykjavíkur með
föður mínum sem var skógar-
vörður og framkvæmdastjóri,
ásamt konu sinni Guðrúnu B.
Guðlaugsdóttir sem féll frá í jan-
úar á þessu ári. Þegar faðir minn
ásamt fjórum öðrum keypti jörð-
ina Bergstaði í Biskupstungum
árið 1967 var hafist handa við að
girða og byggja sumarhús. Þá
tók Jónas að sér að vera kokkur
fyrir vinnuhópinn ásamt öðrum
tilfallandi verkum. Jónas var
mjög góður kokkur, hafði ungur
verið mikið til sjós. Þegar mæði-
veikigirðingar voru girtar, t.d.
um Kaldadal, var Jónas fenginn
til að annast matargerð fyrir
vinnuflokkinn.
Jónas átti ávallt góða hesta og
var lengi með hesthús sitt heima
á Kársnesbraut í Kópavogi, þar
sem Jónas bjó sér heimili og
breytti bílskúr í hesthús. Þá var
riðið inn Nýbýlaveg, inn í Blesu-
gróf og upp Elliðaárdalinn, fjöl-
skylda mín bjó við Nýbýlaveg og
áttum við oft samleið inn Nýbýla-
veg inn að Elliðaánum. Með vax-
andi umferð bíla og breytingu á
götum lagðist hestamennska af á
þessum stað. Fjölskylda mín fór
fyrst með hestana á Fákssvæðið í
Víðidal og Jónas fékk inni í neðri
Fák og síðan rétt hjá okkur í
Víðidal. Í nokkur ár var Jónas í
húsi með okkur og aðstoðaði börn
okkar systkina við útreiðar. Þar
með var fjórði ættliður fjölskyld-
unnar kominn á hestbak með
Jónasi. Síðasta hest Jónasar tók
ég að mér að fella og grafa á
Bergstöðum þegar Jónas var að
nálgast nírætt. Hann var alla tíð
glaður og áhugasamur um okkar
hrossa hagi og fylgdist vel með.
Ég hef um margra ára skeið boð-
ið honum ásamt vinum í sveitina
til þess að hitta vini og borða góð-
an íslenskan heimilismat, saltkjöt
og rófur. Það var mikil skemmt-
un að hlusta á þá félaga ræða
gamla tíma, horfna gæðinga og
hestamenn. Blessuð sé minning
hans.
Vilhjálmur Einarsson.