Morgunblaðið - 30.10.2015, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. OKTÓBER 2015
Elsku Sigrún, Birna, Hanna
María og stórfjölskyldan öll.
Megi Guð styðja ykkur og
styrkja í gegnum þennan erfiða
tíma.
Jón Þórir Leifsson
(Nonni í Koti) og fjölskylda.
Traustur, heiðarlegur, vinnu-
samur, fjölskyldufaðir og vinur.
Þessi orð koma upp í hugann
þegar við hugsum tilbaka um
kæran vin okkar. Þær eru marg-
ar góðar samverustundirnar
sem við höfum átt á liðnum ára-
tugum. Þá var margt rætt og
Gutti oft miðpunkturinn í þeim
umræðum. Oftast var rætt um
pólitík enda starfaði hann á þeim
vettvangi stóran hluta ævi sinn-
ar, bæði í sveitarstjórnarmálum
og landsmálum. Þá var alltaf
áberandi hve hann bar hag
þeirra sem erfiðast áttu fyrir
brjósti. Stundum bar frammi-
stöðu annarra stjórnmálamanna
á góma, ef við vinirnir höfðum
neikvæðar skoðanir á einhverj-
um þeirra þá var jafnan við-
kvæðið hjá Gutta: „Það var nú
gott að vinna með henni/honum“
enda svo umtalsgóður að okkur
þótti stundum nóg um. Fyrir
vikið átti hann einstaklega gott
með að vinna með öðrum í póli-
tíkinni, jafnt samherjum sem
andstæðingum. Þá hafði hann að
leiðarljósi að leita lausna til
hagsbóta fyrir samfélagið. Gutti
var með afbrigðum vinnusamur
og lét hann vinnuna gjarnan
vera fullmikið í forgangi. Þetta
var sérstaklega áberandi þegar
hann gegndi starfi ráðherra.
Einnig fannst okkur stundum
nóg um allan þvælinginn um hið
víðfeðma NV-kjördæmi,
skömmuðum hann fyrir að vera
að þvælast um hinar fámennu
byggðir kjördæmisins þar sem
atkvæði voru ekki mörg. Svar
hans við þessu var einfalt: „Ég
er þingmaður fyrir alla í kjör-
dæminu, sama hvar í flokki fólk
stendur.“
Gutti var afar farsæll skóla-
frömuður og forysta hans í upp-
byggingu Grundaskóla mun
halda nafni hans á lofti. Eftir því
var tekið hversu góðan starfs-
anda hann náði að skapa meðal
starfsfólks og nemenda.
Þótt mikill tími hans færi í
menntamál og pólitík hafði Gutti
áhuga á mörgu öðru t.d. öllum
íþróttagreinum. Áhuginn á fót-
bolta stóð þó upp úr og þegar
hann var kominn með sms-þjón-
ustuna í símann, pípti í hvert
sinn sem mark var skorað sama
hvort það var í 4. deild eða úr-
valsdeild. Hann var einlægur
stuðningsmaður ÍA og fór á alla
leiki sem hann hafði tök á allt
fram á síðasta dag. Gutti var um
skeið í stjórn kvennanefndar
Knattspyrnufélags ÍA og starf-
aði einnig fyrir Badmintonfélag
Akraness þegar Birna og Hanna
María æfðu badminton og
kepptu fyrir ÍA.
Það var mikil ánægja að
ferðast með Sigrúnu og Gutta
enda bæði skemmtileg og fróð-
leiksfús. Við minnumst Wash-
ington, London og Kaupmanna-
hafnar. Þar stendur þó ferðin til
Tanzaníu upp úr: um Serengeti
þjóðgarðinn, ganga á Kilimanj-
aro – þar sem hann hafði nóg loft
í lungum þegar á toppinn kom til
að syngja „Fögur er foldin“ – og
afslöppun á Zanzibar. Þarna var
Gutti í essinu sínu, með mynda-
vélina á lofti, leitandi að sér-
kennum mannlífs og náttúru.
Við fengum svo að njóta afrakst-
ursins eftir að heim var komið,
en fljótlega hafði Gutti sett úrval
mynda úr ferðinni á disk sem
hann gaf hverju okkar.
Það er stórt skarð sem Gutti
skilur eftir sig og verður hans
sárt saknað. Mestur er þó sökn-
uðurinn hjá Sigrúnu, Birnu,
Hönnu Maríu, afastrákunum
Degi og Bjarka og tengdason-
unum Ólafi og Stefáni.
Inga og Jón, Ingunn og
Engilbert, Jensína og
Georg, Sigrún og Hörður.
Full af þakklæti og virðingu
minnumst við Gutta, kærs vinar
og mikils áhrifavalds í lífi okkar.
Áhrifavaldur á æskuárunum þar
sem okkur var sýnt traust og virð-
ing, umburðarlyndi, festa og gleði.
Traust vinátta fullorðinsáranna
sem gerði hverja samverustund
með Gutta og Sigrúnu gjöfula.
Það var hann sem sýndi okkur
unglingunum hvað traust þýðir og
það var hann sem sýndi okkur að
við værum traustsins verð og að
við gætum staðið undir ábyrgð.
Það var hann sem opnaði svo
marga glugga fyrir okkur út í lífið.
Það var hann sem spurði okkur
krefjandi spurninga og gerði ráð
fyrir rökstuddum svörum. Það var
hann sem sá styrkleikana þegar
aðrir sáu bara veikleika. Nú í lokin
kennir hann okkur hvert orðspor
þess manns er sem trúir á rétt-
lætið og heldur tryggð við hug-
sjónir sínar til síðasta dags.
Við verðum eilíflega þakklát
fyrir áhrifin og vináttuna.
Valgerður Janusdóttir,
Jakob Þór Einarsson.
Jæja, þá eru tveir Guttar farnir
á einu ári, sagði Guttormur sonur
minn við fréttina af andláti Guð-
bjarts Hannessonar, eða Gutta í
Hvammi eins og hann var oftast
nefndur. Vissi í hvað stefndi, en
brátt bar það samt að. Djúp og
traust vinátta er milli fjölskyld-
anna, sem í upphafi þróaðist út frá
skátasamstarfi mömmu við hóp
vaskra stráka sem oft brölluðu
ýmislegt í eldhúsinu á Bjarkar-
grundinni. Kynnin hættu ekki þar,
við fylgdumst með Gutta í gegnum
Kennaraskólann, námið í Kaup-
mannahöfn, kærustunni Sigrúnu,
gleðinni yfir fæðingu Birnu og síð-
ar Hönnu Maríu. Gutti og Sigrún
fluttu á Skagann, það kom aldrei
annað til greina í hans huga og í
Hlíðarhúsum nálægt æskuheimil-
inu gerðu þau fallegt heimili.
Sterkari fyrirmyndir eru vand-
fundnar og það eru sannarlega
forréttindi að hafa kynnst jafn
heilsteyptum einstaklingi. Gleymi
seint þegar hann sýndi mér
Grundaskóla. Labbaði rólega, yf-
irvegað, sagði frá, en talaði á sama
tíma við kennara og stráka sem
ærsluðust á ganginum. Það var
aðdáunarvert hvernig hann náði
virðingu að því er virtist áreynslu-
laust.
Ekkert sprettur úr engu og sú
ímynd sem náðst hefur að byggja
upp af Akranesi sem öflugum
skólabæ, eigum við mikið fram-
sýni Gutta að þakka og hvernig
hann laðaði að sér hóp metnaðar-
fullra kennara. Þó að hann væri
kominn á vettvang stjórnmálanna,
var ávallt auðsótt mál að ræða við
hann um skólamál. Þannig leitaði
ég oft til hans, bæði um málefni
Landbúnaðarháskólans og grunn-
skólamál í Borgarfirði. Hann var
ráðagóður, skynsamur og fastur
fyrir í því sem hann taldi skipta
máli.
Skólamaður og uppalandi af
Guðs náð, en kannski fyrst og
fremst mannvinur sem sá alla
hvar sem þeir voru í þjóðfélags-
stiganum. Síðasta langa spjall
okkar var í sundlauginni á Skag-
anum þar sem hann naut þess að
vera með afastráknum Degi. Þá
sagði hann mér hversu gott hon-
um þætti að labba út á Elínar-
höfða eftir erfiða daga, setjast í
Elínarsætið hans pabba, horfa á
Snæfellsnesið og hreinsa hugann.
Þannig sé ég hann fyrir mér
tilbúinn að mæta örlögunum,
æðrulaus, sáttur við dagsverkið.
En sárt er það fyrir okkur sem
syrgjum og söknum. Vonandi ber-
um við gæfu til að fleiri feti í hans
spor því svo sannarlega þarf þjóð-
in á því að halda
Elsku besta Sigrún, Birna,
Hanna María, afastrákarnir og öll
fjölskyldan, Bjarkargrundargeng-
ið, mamma, Axel Máni, Gutti og
Lalli bróðir óskum þess að kær-
leikur megi styrkja ykkur á erf-
iðum tímum, minning um yndis-
legan mann lifir.
Helena
Guttormsdóttir.
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma. –
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu, vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf,
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
(SE)
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við Sigrúnu og fjölskyld-
unni allri.
Valdimar og Jóhanna.
Gutti var kvæntur afar góðri
vinkonu minni, Sigrúnu Ás-
mundsdóttur. Hún var Reykja-
víkurstúlka í húð og hár en hann
var svo mikill Akurnesingur að
þau hjónin hlutu bara að búa á
Skaganum. Hjónabönd okkar
vinkvennanna voru að því leyti til
eins, að kallarnir okkar höfðu
mun meiri áhuga á ýmsum sam-
félagsmálum en að slá blettinn og
taka til í bílskúrnum.
En í pólitíkinni voru þau Gutti
og Sigrún mjög svo sammála og
hún studdi hann ávallt í öllu hans
pólitíska vafstri; sat á fremsta
bekk á fundum hér og þar í hinu
stóra og dreifbýla Norðvestur-
kjördæmi. Og það kom iðulega
fyrir þegar við vinkonurnar ætl-
uðum að hittast að maður fékk
frá Sigrúnu sms: „Erum á leið á
Hólahátíð“ eða „Fer með Gutta á
fund á Hvammstanga“. Og Gutti
þurfti víða að vera og fara, enda
afskaplega duglegur og sam-
viskusamur maður sem alltaf
stóð sína plikt í því sem honum
var treyst fyrir og oft lagði hann
nótt við dag.
Og Gutta var treyst fyrir mjög
mörgu og enginn sem hann
þekkti var hissa á því. En þrátt
fyrir mikla ábyrgð og erfið verk-
efni og háar stöður sem hann
gegndi var hann svo fullkomlega
laus við ofmetnað, sýndar-
mennsku og hégóma. Hann var
alltaf sami maðurinn, Gutti í
Hvammi, með báða fætur á jörð-
inni og honum þótti eiginlega allt
umfram kók og prins vera óþarfi
og hálfgerður flottræfilsháttur.
Honum þótti kókið reyndar ansi
gott en áfengi og tóbak snerti
hann ekki.
Gutti var mikill skólamaður;
kennari og skólastjóri. Sjálf naut
ég góðs af kennaranum Gutta
þegar við sátum fjögur ár saman
í bæjarstjórn á Akranesi því að
þá var hann óþreytandi að leið-
beina mér og segja til í pólitík-
inni. Og þó að ég hafi sjálfsagt
verið heldur sljór og slakur nem-
andi gat það ekki farið fram hjá
mér hversu flinkur hann var að
koma málum áfram og finna leið-
ir til samkomulags og sátta án
þess að hvika nokkuð frá hug-
sjónum sínum og markmiðum,
sem öll snerust ávallt um jöfnuð
og tækifæri fyrir alla og einkum
þá sem áttu undir högg að sækja.
„Hvar verður afi á jólunum?“
spurði eldri afastrákurinn
áhyggjufullur þegar afi hans var
lagður inn á sjúkrahús nýverið.
Hann vildi auðvitað vita af hon-
um á góðum stað því að honum
þótti svo vænt um afa sinn. Og
hann var ekki einn um það. Gutti
var klettur í lífi svo margra og
öllum þótti vænt um hann. Dætur
hans missa ekki bara föður held-
ur líka góðan félaga.
Á þessari kveðjustundu er mér
efst í huga þakklæti og stolt yfir
að hafa átt þennan afburðagóða
dreng að vini. Vinátta Gutta og
Sigrúnar og öll samskipti við þau
góðu hjón hafa gefið mér mikið
og örugglega gert mig að miklu
skárri manneskju eins og alla
aðra sem þess hafa notið.
Ingunn Anna Jónasdóttir.
Við vinkonur Sigrúnar fengum
Gutta inn í líf okkar fyrir margt
löngu. Við vorum stelpnahópur í
Menntaskólanum við Hamrahlíð
sem eyddi frítíma sínum í
gluggakistunni í anddyri skólans,
þar sem við máttum reykja píp-
urnar okkar. Við bundumst
órjúfanlegum vináttuböndum tíu
stúlkur sem kölluðum okkur
kaldhæðnislega „saumaklúbb-
inn“ af því engin okkar saumaði
eða sinnti hannyrðum. Við héng-
um saman í Norðurkjallaranum,
hippar, seinna lattelepjandi lo-
patreflar og vorum bálskotnar í
róttæku uppreisnarseggjunum,
skólabræðrum okkar. Makar
bættust smám saman í hópinn og
við höfðum miklar skoðanir á
sénsum hver annarrar. Það má
segja að Gutti hennar Sigrúnar
hafi komið eins og ferskur and-
blær inn í þennan hóp, einlægur
og án allrar tilgerðar, sjarmatröll
sem reykti hvorki né drakk.
Þessi fagri piltur reyndi ekki
einu sinni að leyna því að hann
væri skáti! Hann heillaði okkur
allar upp úr skónum, gekk ekki í
heimaþrykktri mussu eða fót-
lagaskóm eins og hjörðin, hafði
einstaklega smitandi hlátur og
óvenjulega útgeislun. Við vorum
bara unglingar þegar við eignuð-
umst hann Gutta og erum óend-
anlega þakklátar fyrir allar
stundirnar sem vinahópurinn átti
saman.
Gutti gegndi veigamiklu hlut-
verki í lífi svo ótal margra, ekki
bara þeirra ungmenna sem nutu
leiðsagnar hans sem skólastjóra,
heldur var hann hugsjónamaður í
heimi stjórnmála og aðskiljanleg-
ustu minnihlutahópar sem fáir
sinntu, áttu í honum öflugan tals-
mann.
Við kveðjum Gutta með sökn-
uði og þakklæti og umvefjum
Sigrúnu og dætur þeirra Birnu
og Hönnu Maríu.
Þjóðin stendur í þakkarskuld
við einstakan mann.
Blessuð sé minning Guðbjarts
Hannessonar
Edda Björgvinsdóttir, Erna
Indriðadóttir, Guðrún Birg-
isdóttir, Kristín Mogensen,
Ragna Ragnarsdóttir, Ragn-
heiður Indriðadóttir, Sigríð-
ur Halldórsdóttir, Stella
Sigfúsdóttir, Þórunn E.
Baldvinsdóttir og makar.
Þegar góður vinur, samstarfs-
maður og félagi um langa tíð
kveður svo skjótlega stöndum við
hljóð. Er orða vant. Erum full
sorgar en líka þakklætis fyrir
góða samfylgd. Að hrærast í
kviku íslensks þjóðlífs var líf og
yndi Guðbjarts, lengst af sem
farsæll skólastjórnandi og sveit-
arstjórnarmaður hér á Skaga og
síðustu árin sem forystumaður
Samfylkingarinnar í Vestur-
landskjördæmi á Alþingi. Akur-
nesingar hafa notið mannkosta
hans og starfskrafta og þjóðin öll
í stormum síðustu ára. Honum
var í blóð borin virðing fyrir fólki
og lífsbaráttu þess og var maður
félagshyggju og jafnaðar og
tilbúinn að leggja sig allan fram
fyrir þær hugsjónir. Hann var
ævinlega málefnalegur í umræðu
en einbeittur í að leita lausna
þeirra mála sem til umræðu voru
hverju sinni.
Sigrúnu og fjölskyldunni allri
færum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Jóhann Ársælsson
og fjölskylda.
Í dag kveð ég kæran vin og fé-
laga eftir skammvinn veikindi.
Ég kynntist Gutta, eins og hann
var alltaf kallaður, sem nemandi
þegar hann var skólastjóri
Grundaskóla á Akranesi. Hann
gegndi þeirri stöðu í 26 ár en
skólamálum helgaði hann stærst-
an hluta lífs síns. Það er til marks
um persónuleika hans að hann
vildi aldrei að nemendur hans
kölluðu hann annað en Gutta,
nokkuð sem ekki þótti algengt
þegar skólastjóri átti í hlut.
Gutti sinnti sveitarstjórnar-
málum af krafti og var bæjar-
fulltrúi á Akranesi í mörg ár auk
þess að gegna trúnaðarstörfum
fyrir sveitarfélagið. Hann var
einnig virkur í skátastarfinu og
aldrei var hann langt undan þeg-
ar ÍA var að spila, hvort sem það
var í fótbolta eða annarri íþrótta-
grein.
Leiðir okkar lágu svo aftur
saman þegar hann varð þingmað-
ur fyrir Samfylkinguna í Norð-
vesturkjördæmi og ég fór í stjórn
kjördæmisráðs. Í störfum hans á
vettvangi þingsins var hann
ávallt áreiðanlegur og traustur í
sínum vinnubrögðum. Hann naut
virðingar samstarfsmanna sinna
og það sást best þegar hann var
gerður að forseta Alþingis og síð-
ar að ráðherra.
Eftir lifir minningin um heil-
steyptan og góðan félaga sem
barðist við sín veikindi með mikl-
um kjarki og af æðruleysi. Fyrir
hönd Samfylkingarinnar í Norð-
vesturkjördæmi votta ég Sigrúnu
og fjölskyldu mína dýpstu samúð
á þessum erfiðu tímum.
Þú ert skáti horfinn heim,
himinn, jörð, ber sorgarkeim.
Vinar saknar vinafjöld,
varðar þökkin ævikvöld.
Sérhver hefur minning mál,
við munum tjöld og varðeldsbál,
bjartan hug og brosin þín,
þau bera ljósið inn til mín.
Kveðjustundin helg og hlý,
hugum okkar ríkir í.
Skátaminning, skátaspor,
skilja eftir sól og vor.
(Hörður Zóphaníasson.)
Ólafur Ingi Guðmundsson.
Ég á margar minningar af
Gutta og í raun fer maður ósjálf-
rátt að brosa þegar maður hugs-
ar til hans. Gutti tók alltaf á móti
manni með stórt bros og breiðan
faðm. Og maður leit upp til hans í
orðins fyllstu merkingu sem
barn, enda var Gutti hár og tign-
arlegur maður. En þegar árin
liðu þá leit ég svo sannarlega upp
til hans Gutta þó að ég hefði
stækkað og þá sérstaklega sem
fagmanns. Hann var einstaklega
hjartahlýr, óeigingjarn, duglegur
og sanngjarn.
Mánabrautin og Suðurgatan
koma upp í huga minn og þá sér-
staklega að til þess að komast frá
Kringlu og yfir í Hlíðarhús voru
nokkrar leiðir og að sjálfsögðu
var sú stysta en ekki kannski sú
auðveldasta alltaf valin með til-
heyrandi brasi og veseni. Við
systurnar og Birna og seinna
Hanna María klöngruðumst upp
á steinvegg og oft yfir eina til
tvær girðingar til að stytta gang-
inn, en erfiðið líklega töluvert
meira. Oftar en ekki þá íhugað ég
að fara með sláttuvélina úr Hlíð-
arhúsum, sem var fengin að láni
oft gegn því að fyrst var stóri
garðurinn við Hlíðarhús sleginn
og svo litli bletturinn við Kringlu
þar á eftir, yfir steinveginn og
ýmsar bollaleggingar um hvernig
best væri að bera sig að í þessum
aðstæðum. Sem betur fer endaði
ferðin alltaf upp Suðurgötuna og
svo inn á Mánabrautina eftir
gangstéttinni og með orð Gutta í
farteskinu að muna að passa að
sláttuvélin færi ekki yfir raf-
magnsleiðslu hennar.
Fjallgöngur koma einnig upp í
hugann og eftirminnileg ferð um
verslunarmannhelgi fyrir mörg-
um árum. Farin var Þingmanna-
leið frá Þingvöllum og enda átti í
sumarbústað í Skorradal. Ég var
á hápunkti gelgjunnar á þessum
tíma og í minn bakpoka fór mikið
magn af tyggjói frekar en nesti
og ferðin byrjaði með tilheyrandi
unglingaþrasi og fýlusvip. En oft
þegar þessi ferð er rædd þá kem-
ur upp minning af hópnum þegar
við vorum stödd innarlega í
Skorradalnum á niðurleið og við
krakkarnir orðnir frekar þreytt
og var komið að rafmagnsgirð-
ingu. Upphófust miklar umræður
um hvort hægt væri að komast
yfir og í minningunni stytta leið-
ina töluvert. Gutti prófaði að
koma við girðinguna og enginn
straumur fannst. Ákvað því stór-
skátinn að vippa sér klofvega yfir
girðinguna með þeim afleiðing-
um að á miðri leið með báðar
hendur á strengnum og innan-
verð læri einnig þá kom fast skot
af straumi og Gutti hrópaði upp
skelfingaróp. Þegar við krakka-
hópurinn áttuðum okkur á hvað
hafði gerst þá lömuðumst við og
lögðumst í grasið og emjuðum úr
hlátri sem þagnaði ekki fyrr en
komið var í Dagverðarnesbyggð-
ina og atvikið enn og aftur rifjað
upp fyrir Sigrúnu sem beið okkar
þar, með sömu hlátrasköllum og
látum.
Nú er ferðalagi Gutta lokið um
þennan heim sem er ótímabært
og ósanngjarnt. En ég get tekið
vinnusemi, hjartahlýju, fag-
mennsku Gutta til fyrirmyndar í
mínu lífi og starfi.
Þórhildur Rafns Jónsdóttir.
Síðastliðið vor sátum við Gutti
hlið við hlið í jarðarför. Ekki ór-
aði mig þá fyrir að það yrði í síð-
asta skipti sem ég hitti þennan
góða vin og félaga. En örfáum
SJÁ SÍÐU 30
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
STEINUNN KRISTJÁNSDÓTTIR,
Bakkabraut 7d,
Kópavogi,
lést sunnudaginn 25. október
á Landspítalanum.
Útförin mun fara fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
.
Sigurjón Á. Einarsson,
Magnús Örn Halldórsson, Björk Snorradóttir,
Einar Ármann Sigurjónsson,
Egill Árni Sigurjónsson, Maríanna Guðbergsdóttir,
Embla Ósk og Andrea.
ÞÓRIR MAGNÚSSON
bóndi,
Syðri-Brekku,
lést á Heilbrigðisstofnuninni á Blönduósi
miðvikudaginn 28. október.
.
Sigrún Þórisdóttir, Gunnlaugur Björnsson,
Þórkatla Þórisdóttir, Jón Guðlaugsson,
Axel, Sveinn, Elín Eva, Eva, Ingibjörg,
Þórey, Sigurður Björn, Þórir Óli,
tengdabörn og langafabörn.