Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 13

11
kertið mitt. Ég fekk svo fallega brjósthlíf, og svo
get ég altaf horft á kertin hjá hinum krökkunum“.
Elín rétti fram höndina hikandi og tók á móti
kertinu. Hún roðnaði um leið, og gleðibros færðist á
alt andlitið.
„Þetta var íallega gert af þér, væni minn“, sagði
móðir hennar. „Kvstu nú drenginn fyrir, Ella mín“.
Elín rendi sér niður af rúmstokknum með kertið
í hendinni og ætlaði að hlýða boði móður sinnar.
En Jói beið þá ekki boðanna. Áður en Elín var
komin niður á gólfið tók hann til fótanna og skaust
út og alla leið fram í búr til fóstru sinnar. Hún var
að taka til með kaffinu handa fólkinu.
Þegar Jói kom inn aftur eftir góða stund, hafði
hann lummu í annari hendinni, en sykurmola í hinni.
Elín var nú búin að bræða kertið á rúmstólpann hjá
sér. Og nú var af henni raunasvipurinn. Hún brosti
til Jóa, en hann flýtti sér framhjá henni og inn til
hinna krakkanna. Það var eins og hann væri hálf-
hræddur við hana.
Um kvöldið var Jói óvenju stiltur og hægur. Oft
laumaðist hann til að líta á rauða kertið og Elínu,
en aldrei nema rétt í svip.
Þegar búið var að drekka kaffið og syngja jóla-
sálmana og lesa húslesturinn, fór fólkið að hátta. En
aldrei þessu vant, þá gat Jói ekki sofnað fyr en
eftir góða stund. Það var líka svo undarlegt að láta
loga ljós, og auk þess var margt annað, sem Jói
þurfti að velta fyrir sér. Hann hugsaði um jólabarn-
ið í jötunni í Betlehem, um rauða kertið — og um
hana Elínu litlu.
Loksins sofnaði hann. En þá dreymdi hann svo