Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 40

38
prettum og' undanbrögðum. Hann drap kálfinn undan
kúnni, til þess að geta sjálfur sogið úr henni mjólk-
ina. Sauðkindina rúði hann, svo að við erum oft að
því komin að krókna úr kulda. Og enn í dag klak-
ar hænan og kvartar, af því að eggjunum er stöð-
ugt stolið frá henni. Þannig vildi það til, vinir mín-
ir, að dýrin mistu réttindi sín og voru flæmd burt
af mörkinni, þar sem hlýindin eru og haglendið góða.
Frá þeirri stundu hefur líka verið ófriðsamt meðal
dýranna sjálfra. Af manninum lærðu birnir og varg-
ar að drepa og eta kjöt og drekka blóð, af mann-
inum lærði hrafninn að ræna eggjum og höggorm-
urinn að spúa eitri, og síðan hefur öllum dýrum liðið
illa. Hlýju skógarnir og haglendið góða er nú svo
langt í burtu, að þangað komumst við aldrei.u
Nú varð löng þögn. Kýrnar og kindurnar jórtruðu
og horfðu út í myrkrið. Hesturinn hengdi höfuðið og
lygndi aftur augunum. Hænsnin sátu hreyfingarlaus
og létu stélin lafa. Allir voru að hugsa um slétturn-
ar stóru og hlýju skógana, sem nú voru týndir að
eilífu.
Loks tók hrúturinn aftur til máls: „Ég veit ekki,
hvort þið munið eftir því, að í gær komu tveir menn
hingað inn í fjósið. Þeir tóku á bakinu á mér, til
þess að finna, hvað ég væri orðinn feitur. Ég veit
vel, af hverju þeir gerðu það. Þeir koma bráðum
aftur og bera mig út. Og þá fáið þið aldrei að sjá
mig hér inni aftur. Og ekki fæ ég framar að leika
mér úti í högunum og laumast burtu með vinkonum
mínum. Af þessum ástæðum er það, að ég er dálít-
ið önugur þessa dagana. En þetta er nú reyndar
leiðin okkar allrau.