Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 39

37
Hún hríðskalf af kulda, og svo var hún soltin, að
hún afskræmdist og engdist sundur og saman eins
og hún væri fárveik. Og svo var hún þreytt, að hún
gat naumast staðið á fótunum. Og svo kveinaði hún
og emjaði, rétt eins og kötturinn hérna, þegar hann
fær enga nýmjólkina. Eg sé þetta svo greinilega fyr-
ir mér. Þessi skepna hefur ekki litið betur út en við
kindurnar gerðum í fyrravor, þegar heyleysið var
hérna, svo að við vorum farnar að eta ullina hver
af annari, til þess að hafa eitthvað að japla á.
En þá var það, að öll dýrin kendu í brjósti um
þessa vesælu skepnu og voru góð við hana eins og
þau voru hvert við annað. Kýrin gekk til veslings-
ins og sagði: „Heyrðu, hróið mitt, þú mátt fá þér
mjólkursopa úr spenunum mínum; ætli það verði
ekki einhver lögg handa kálfinum mínum fyrir því“.
Og sauðkindin kom líka og sagði:u Þér er óhætt að
reyta af mér dálítinn ullarlagð, þó að það sé sárt“.
Meira að segja hænan kom klakandi með tvö eða
þrjú egg, álfurinn sá arna. Og hesturinn sagði við
hryssuna sína: „Heyrðu, hjartað mitt, þú verður að
láta þér lynda að skemta þér með hinum piltunum
stundarkorn. Ég ætla að vita, hvert þessi veslingur
ætlar, og bera hann burtu á bakinu, til þess að losna
við hann sem fyrst“.
Og þannig vildi það til, að öll dýrin gengu í þjón-
ustu mannsins. Það var af því, að hann var vesælli en
nokkurt annað dýr. En þetta hefði dýrin aldrei átt
að gera. Ein sauðkindin sleikir aðra, ef henni er gott
gert. En maðurinn reyndist vanþakklátur. Hann kast-
aði snöru um hálsinn á hestinum og hélt honum hjá
sér og gerði hann að þræli sínum með alls konar