Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 42

40
„Það gerir ekkert tilu, sagði hesturinn. í hvert
skifti sem eitthvert okkar er borið út í síðasta sinn,
þá er það stóri hesturinn með sólfaxið og reiðar-
slögin, sem sendir eftir okkur, og þá erum við fluttir
út á stóru slétturnar hver á fætur öðrum. Og menn-
irnir fá líka boð frá honum, en þegar þeir eru born-
ir út í síðasta sinn, þá er úti um þá fyrir fult og
alt, því að sá er munurinn á mönnum og dýrum,
að dýrin hafa það, sem kallað er sál, en mennirnir
ekki.u
„Hana nú,u sagði grísinn. „Nú veit ég meira en
áður. Það er þá ekki neitt hættulegt, þó að menn-
irnir komi og bindi um trýnið á mér og beri mig
út. Það verður ekki til annars en að mér líður enn
þá betur á eftir en mér líður hér.u
Og þegar grísinn hafði sagt þetta, velti hann sér
um hrygg og sofnaði og dreymdi um stóra hestinn,
sem koma átti.
Og hrúturinn, sem enn var uppi standandi, hann
kinkaði kolli og sagði: „Ef svo er, hvað er ég þá að
ergja mig yfir þessu?u Síðan gekk hann að litla lamb-
inu, sem hann hafði stangað, og sleikti það. Því
næst lagðist hann niður, sofnaði og dreymdi um stóru
slétturnar og hestinn, sem koma átti.
En unga kýrin sagði: „ Jæja, ætli ég leggi mig þá
ekki á básinn, þó að hann sé bæði blautur og óslétt-
ur. Það er hvort sem er ekki nema um stundar-
sakiru. Síðan lagðist hún á hnén og lét sig síga nið-
ur á hliðina.
Og hesturinn gleymdi súgnum frá glugganum og
gigtinni í afturfótunum. Hann lagðist niður á bás-
inn, lét höfuðið síga, og hann byrjaði að dreyma.