Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 49

47
fætur hennar situr hann litli bróðir minn. Nú get
ég afborið skilnaðinn. Guði sé lof og þakkir!u
Og ennþá skein stjarnan inn til hans.
Loks var hann orðinn gamall maður og hrumur.
Hann var hrukkóttur í framan, stirt um gang og
hætt við falli. Þá var það eitt kvöld, þegar hann lá
í rúmi sínu og börn hans stóðu í kringum hann, að
hann kallaði og sagði eins og forðum:
„Nú sé ég stjörnuna!u
„Ilann er að deyjau, hvísluðu börnin sín á milli.
„Já, nú dey égu, svaraði hann. „Ég finn, að elli-
þunganum er svift af mér. Árin eru lögð til hliðar
eins og flík, sem farið er úr. Nú flýg ég til stjörn-
unnar eins og barn. Guð minn góður, ég þakka þér,
að þú hefur látið hana opnast svo oft fyrir ástvinum
mínum, sem bíða mín þaru.
Og stjarnan skein inn til þeirra. Og nú skín hún
á leiðið hans.
Fr. G. þýddi.