Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 31

29
skemdar kartöfiur. Dýrin áttu ekki síður að fá jóla-
mat en fólkið. Það verður engum til góðs að gleyma
því. Þá koma vanhöld og óþrif í fénaðinn á næsta ári.
Loksins hafði gamla mamma lokið verkum sínum,
og tók hún þá skjóluna sína og fór. En úti í göng-
unum sneri hún við, opnaði innri dyrnar aftur, leit
inn í fjósið og bauð gleðileg jól. Þvínæst fór hún
út. Þar blasti við endalaus snjóbreiðan og stjörnu-
bjartur himinn.
„Gaman þætti mér að vita, hvað gamla mamma
hefur í kvöldskattinn í kvöldu, sagði ein ærin og leit
upp frá átinu stundarkorn. Allar skepnurnar í fjós-
inu kölluðu húsmóðurina gömlu mömmu, af því að
úr hennar hendi fengu þær alt, sem þær þurftu til
lífsins.
„Hún hefur auðvitað alveg sílgræna töðuu, sagði
litla lambið. Það stóð við trogið og þóttist vera að
tyggja hey eins og hinir, þó að það kæmi ekki nið-
ur einu einasta strái. Og svo fékk það svo vondan
hnerra, að nærri lá, að það kollsteyptist. Heylyktin
var alt of sterk fyrir nefið á litla greyinu.
„Ónei, ég hugsa nú heldur, að hún hafi saxaðar
kartöflur,u sagði ein ærin. „Það er það besta, sem
til er. Og á hverju hausti eru einstöku kindur, sem
fá af því eins mikið og þær vilja, — áður en þær
eru teknar og bornar út. Eg hef sjálf bragðað á
þessu góðgæti, reyndar varð ég að stelast að troginu
til þess að ná í það.u
„Og ég hugsa nú samt, að hún gæði sér á því,
sem er ennþá betra,u sagði hesturinn og lyfti um
leið höfðinu upp úr stallinum. „Það er til matur,
sem heitir flatbrauð; ég hef einstöku sinnum fengið
Á