Jólakver - 01.12.1924, Qupperneq 35

33
Það var ekki laust við, að þetta væri sagt í háði,
því að hesturinn var bæði lítill og magur og í meira
lagi vesældarlegur á að líta, þar sem hann hnipraði
sig saman á básnum sínum inni við gluggann. Og
ekki var hann líklegur til þess að eiga erindi í
bjarnarhramma.
„En af hverju á að draga mig út?u spurði grísinn.
Hann stóð ennþá með framlappirnar uppi í milligerð-
inni og braut heilann um það, sem hrúturinn hafði
sagt.
„Já, af hverju erum við kindurnar rúnar og kýrn-
ar mjólkaðar og hestarnir kúgaðir bæði til burðar
og dráttar og eggjunum rænt frá fiðurtætlunum þarna
uppi á prikinu?u sagði hrúturinn. „Við dýrin höfum
mist réttindi okkar. Einu sinni var þetta alt öðru-
vísi, en sá tími er liðinn og kemur aldrei aftur.“
„Hvað er það, sem þið kailið réttindi?u spurði
litla lambið og hallaði sér mjúklega upp að hrútnum.
„Það er þettau, sagði hrúturinn um leið og hann
setti hausinn undir kvið á lambinu og þeytti því út
í horn.
„Nei, það er ekki sattu, sagði mamma litla lambs-
ins. Hún færði sig að því og sleikti það. „Komdu
nú, þá skal ég sýna þér, hvað rétt eru. Síðan spyrnti
hún út afturfótunum og kallaði á lambið: „Komdu nú
og fáðu þér mjólkursopa. Ég sá það vel, að þú gast
ekki etið neitt af heyinu, veslinguru.
Og litla lambið brölti á fætur, stakk höfðinu að
júgrinu og fann þar huggun sína. Á meðan það var
að sjúga, dinglaði það dindlinum í ákafa, til þess að
sýna, hvað því þótti mjólkin góð. En móðirin beygði
sig yfir barnið sitt og lét höfuðið hvíla á bakinu á því.
3