Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 32

30
réttan bita af því, hjá telpunum, þegar ég hef getað
laumast að eldhusdyrunum og stungið höfðinu inn í
dyrnar“.
Nú görguðu hænsnin. Þau voru sest upp á prikið
sitt yfir glugganum og létu stélið lafa og störðu út
í myrkrið eins og þau væri þungt hugsandi. Og nú
sagði haninn, sem hafði orð fyrir þeim: „Ef ég væri
í hennar sporum, þá skyldi ég hafa hafradeig og
mjólk út á. Það er svo gott, að hani gæti jafnvel
farið að verpa, ef hann fengi nóg af því.“
Gamla kýrin með bjölluna stóð kyr og tugði og
tugði í sít'ellu. Altat' öðru livoru tvísteig hún með
afturfótunum. Loksins var hún orðin södd. Þá jórtr-
aði hún ofurlitla stund, síðan hringaði hún sig á
básnum, til þess að geta klórað sér með tönnunum
aftur á mölunum. Að því loknu leit hún yfir beisluna
til hinnar kýrinnar og sagði: „Mundu nú eftir því,
dóttir sæl, að leggjast á hina hliðina í kvöJd. Á jóla-
nóttina snúa kýrnar sér altaf við á móti Kyndil-
messu, það er gamall og góður siður“.
Og síðan seig hún sjálf niður á básinn, beygði höf-
uðið aftur á bak, lét aftur augun og jórtraði. „Hafið
þið nú ekki hátt, börnin góð“, sagði hún litlu seinna.
„Nú vil ég liafa næði, það er ekki svo fátt, sem ég
þarf að hugsa um“. Litlu síðar var hún farin að
hrjóta og dæsti þungan í svefninum.
„Æi, bannsettur ónotasúgur er þetta altaf hérna“,
sagði hesturinn og hnipraði sig saman upp í horn á
básnum. „Gamla mamma hefur gleymt að troða í
gluggann, og súgurinn fer alveg í gegnum mig“.
Hann var orðinn svo gigtveikur í fótunum, og nú
skalf hann og hóstaði.