Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 45

43
Nú var ein skærasta stjarnan á liimninum vön að
koma upp á undan hinum. Börnin sáu hana blika
rétt hjá kirkjuturninum, beint uppi yfir leiðunum.
Þeim fanst hún stærri og fallegri en allar hinar. Og
á hverju kvöldi stóðu þau við gluggann heima hjá
sér, héldust í hendur og biðu eftir henni. Og hvort
þeirra, sem varð fyrra til að sjá hana, kallaði og
sagði: „Nú sé ég stjörnuna“. Oft kom það fyrir, að
þau kölluðu þetta bæði í einu. Þau vissu orðið svo
vel, bæði hvar og hvenær stjarnan kom. Og loks
þótti þeim svo vænt um þessa stjörnu, að þau litu
altaf til hennar út um gluggann áður en þau fóru að
hátta, til þess að bjóða henni góða nótt. Og þegar
þau voru lögst út af, voru þau vön að segja áður
en þau sofnuðu: „Guð blessi stjörnuna okkar“.
En nú bar svo við á meðan systkinin voru bæði
kornung, að litla telpan veiktist og varð að liggja í
rúminu. Þá gat hún ekki lengur staðið við gluggann
á kvöldin. Og nú stóð drengurinn þar einmana og
raunamæddur. En þegar hann sá stjörnuna, sneri
hann sér til systur sinnar og sagði: „Nú sé ég stjörn-
una“. Þá færðist bros á fölt og þreytulegt andlitið á
koddanum, og systir hans hvíslaði með veikri röddu:
„Guð blessi þig, bróðir minn, og stjörnuna okkar“.
Og stundin kom fyr en varði. Drengurinn stóð nú
aleinn við gluggann, og andlit litlu telpunnar var
horfið af koddanum, en úti í kirkjugarðinum var
komið lítið leiði, sem ekki var þar áður. Og geislum
stjörnunnar stafaði niður til litla drengsins, þegar
hann horfði á hana í gegnum tárin.
Geislarnir voru skínandi bjartir. Þeir lágu eins og
glitrandi gullinbrú milli himins og jarðar. Og þegar