Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 10

8
augu, þegar hann sá, hvað hann var afskiftur. En
hann huggaði sig við það, að þetta gat ekki verið
af ásettu ráði. Það hlaut að vera tilviljun. En óþörf
var sú tilviljun og leiðinleg. —
Aður en farið var að borða kjötsúpuna var dregið
um jólasveinana. Þá lifnaði aftur yfir Jóa. Stúlkurn-
ar skríktu og flissuðu yfir piltunum, sem þær drógu,
en piltarnir kumruðu ofurlítið yfir stúlkunum sínum.
Ekki voru nú allir sem ánægðastir með sitt hlutskifti.
Þó varð enginn eins grátt leikinn og Jói, hann dró
báða auðu miðana. Það átti ekki af honuin að ganga.
En hann bar sig furðuvel. Og þegar Einar bauð hon-
um annan miðann sinn, með Gunnu gömlu í Hjáleig-
unni, í sárabætur, þá afþakkaði hann það. „Ég ætla
nú að sjá fyrst, hver það verður, sem kemur næst“,
sagði Jói. Þar með var þessu gamni lokið, og gleymd-
ist það fljótt.
Þegar fólkið var nýbyrjað að borða, var klappað
á neðstu rúðuna í baðstofuglugganum. „Hver skyldi
vera á ferð núna?u sagði húsbóndinn. Hann gekk
að glugganum, klappaði á rúðuna að innan og kall-
aði: „Hver er úti?u „Það er kona af næsta bæu,
heyrðist svarað úti fyrir. „Við skulum koma fram
og opna fyrir þéru, sagði bóndinn. Síðan fóru bæði
hjónin fram að taka á móti gestunum.
Eftir litla stund komu þau inn aftur og konan með
þeim. Hún leiddi dálitla telpu við hönd sér. Þær
buðu fyrst gleðileg jól og gengu síðan á röðina og
heilsuðu öllum með handabandi.
Þetta var Sigríður Jónsdóttir og Elín dóttir henn-
ar, níu ára gömul. Sigríður hafði mist mann sinn
fyrir hálfu öðru ári og verið síðan í húsmensku á