Jólakver - 01.12.1924, Blaðsíða 37

35
um ennþá. Grísinn gróf sig niður í hálmhrúguna sína,
teygði frá sér lappirnar og lá upp í loft. „Heyrðu
núu, sagði hann við hrútinn, „nú verðurðu að tala
hátt og skýrt, svo að ég heyri til þín hingað. Það
er ekki laust við, að ég heyri hálfilla núna upp á
síðkastið. Ég er hræddur um, að það hafi farið eitt-
hvað í eyrun á méru.
„Það væri líka rétt eftir þér að hafa eyrun full af
skít, annað eins svín og þú ertu, sagði hrúturinn.
En hesturinn sagði: „Ég vona, að þú takir ekki
til þess, þó að ég standi. Ég er altaf verri af gigt-
inni í afturfótunum, þegar ég ligg. Það gerir bann-
settur súgurinn frá glugganumu.
Og unga kýrin sagði: Eg vil helst ekki þurfa að
leggjast heldur. Básinn minn er svo blautur og ó-
sléttur, að mig óar við að leggjast á hannu.
„Þið megið standa, þó að þið vildið á höfði, fyrir
méru, sagði hrúturinn. „En þið verðið að þegja, því
að ef þið takið fram í fyrir mér, þá missi ég þráð-
innu.
„Ég missi líka altaf þráðinnu, sagði haninn,
„nema þegar ég gala á morgnanau.
„Þú mistir þó ekki þráðinn í gær, þegar þú eltir
hænurnar yfir bása og beislur og hvað sem fyrir
varðu, svaraði hrúturinn. „Og ef þú lætur nokkurn-
tíma eins ósiðsamlega oftar, þá hoppa ég fram úr
krónni hérna og hætti ekki fyr en ég næ í þigu,
Nú varð steinhljóð. Hrúturinn var sá eini, sem uppi
stóð í kindakrónni. Hann jórtraði hugsandi góða stund
á meðan hann var að komast á lagið. Loksins tók
hann til máls á þessa leið:
„Einu sinni var sú tið, að ekki var til eitt einasta