Morgunblaðið - 23.09.2016, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. SEPTEMBER 2016
✝ Sigurður Jós-efsson fæddist
að Torfufelli í Eyja-
firði 21. september
1927. Hann lést 8.
september 2016 á
hjúkrunarheimilinu
Lögmannshlíð á
Akureyri.
Foreldrar hans
voru Jósef Liljendal
Sigurðsson, f. 2.
desember 1899, og
Bjarney Sigurðardóttir, f. 31.
ágúst 1895. Systur hans voru
Torfhildur, f. 1925, d. 1993, og
Sigfríður, f. 1926, d. 1928
Sigurður kvæntist 8. nóv-
ember 1953 Svövu Friðjóns-
dóttur, f. 22. maí 1927, d. 3. mars
2015. Þau eignuðust átta börn: 1)
Guðrún, f. 9. júlí 1954, eig-
inmaður Loftur Gunnar Sig-
valdason, f. 12. október 1951. 2)
Jósef Liljendal, f. 14. nóvember
1955, d. 14. mars 1985. Hans
kona var Soffía Árnadóttir, f. 4.
september 1955. Þau skildu. 3)
Árni Sigurðsson, f. 2. desember
lauk gagnfræðaprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri en
við sviplegt fráfall föður hans
urðu áform um frekara nám að
engu. Hann var bóndi í Torfufelli
í fjóra áratugi og samhliða um-
fangsmiklu búi og stóru og
mannmörgu heimili var hann
mjög virkur í félagsmálum og
sat í stjórnum margra félaga auk
ýmissa trúnaðarstarfa fyrir
sveitina. Hann var um árabil
kennari við barnaskólann að Sól-
garði, hreppstjóri í Saurbæj-
arhreppi í rúm 20 ár og með-
hjálpari og söng í kirkjukórnum.
Árið 1989 brugðu þau hjón búi
og fluttu á Bjarmastíg 7 á Akur-
eyri. Þar vann hann við ýmiss
störf og var áfram virkur í fé-
lagsmálum, m.a. Félagi eldri
borgara á Akureyri og Park-
insonfélagi Akureyrar og ná-
grennis.
Árið 2010 fluttu þau hjón á
dvalarheimili aldraðra í Kjarna-
lundi og tveimur árum síðar á
hjúkrunarheimilið Lögmanns-
hlíð þar sem hann bjó síðustu
fjögur árin.
Útför Sigurðar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 23. sept-
ember, klukkan 13.30.
1956, maki Björg
Brynjólfsdóttir, f. 9.
október 1954. Fyrri
kona Árna var Hild-
ur Sigurðardóttir,
f. 16. mars 1958. 4)
Jón Hlynur, f. 24.
september 1958,
eiginkona Sigríður
Steinbjörnsdóttir, f.
25. desember 1960.
5) Bjarney, f. 30.
desember 1960, eig-
inmaður Pétur Halldór Ágústs-
son, f. 3. september 1959. 6) Sig-
rún Lilja, f. 12. febrúar 1964,
eiginmaður Guðbergur Einar
Svanbergsson, f. 2. ágúst 1961.
7) Hólmfríður, f. 8. september
1966, maki Haukur Tryggvason,
f. 3. ágúst 1955. Fyrri maður var
Einar Guðmann, f. 20. október
1966. 8) Sigurður Torfi, f. 10.
janúar 1969, eiginkona Ragn-
hildur Sigurðardóttir, f. 26. apríl
1966. Barnabörnin eru 28 og
langafabörnin 21.
Sigurður ólst upp í Torfufelli
við almenn sveitastörf. Hann
Kveðja til pabba.
Elsku pabbi. Það er sárt að
kveðja en við vitum að þú varst
farinn að þrá hvíldina og vitum
líka að mamma hefur tekið vel
á móti þér og nú líður þér vel
hjá henni og öðrum ástvinum
þínum. Það voru forréttindi að
fá að alast upp í sveitinni og þú
kenndir okkur að umgangast
dýrin og náttúruna af mikilli
virðingu. Þið mamma gáfuð
okkur góða æsku, umvöfðuð af
ást og kærleika og voruð alltaf
til staðar og studduð okkur í
öllu því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Þrátt fyrir að
þrek þitt dvínaði smátt og
smátt var hugurinn heill og þú
fylgdist stoltur með stóra hópn-
um þínum til hinstu stundar.
Þú vissir alltaf hvað hver og
einn hafði fyrir stafni, hvort
sem var í námi eða starfi. Við
munum varðveita í hjörtum
okkar ótal fallegar minningar
um þig, sem alltaf varst svo
glaðlyndur, hlýr og traustur,
kletturinn í lífi okkar allra.
Mér tregt er um orð til að þakka
þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og
blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri
lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina
stund,
að annast um ástvini þína.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Takk fyrir allt og allt, hvíl þú
í friði.
Börnin þín,
Guðrún, Árni, Jón Hlynur,
Bjarney, Sigrún Lilja,
Hólmfríður, Sigurður Torfi
og fjölskyldur.
Ég hef alltaf litið á dvöl mína
í Torfufelli sem dýrmæta gjöf.
Það var sumarið 1989 sem ég
fékk að dvelja í sveitinni hjá
Sigga frænda og Svövu – með
því skilyrði að ég yrði þeim inn-
an handar við hin ýmsu störf
heimilisins.
Tilhlökkunin hjá 12 ára
stelpu var ansi mikil og ég lof-
aði að ganga í þau verk sem
mér yrðu falin.
Að loknu sumri áttaði ég mig
hins vegar á því að ég hafði
gert takmarkað af þeim verk-
um sem mér var ætlað. Í Torfu-
felli var bara svo rosalega gam-
an, alltaf líf og fjör – og auðvelt
að gleyma sér í leik á þessu
stóra, yndislega heimili.
Elsku Siggi frændi, ég bjóst
ekki við því að fella svona mörg
tár þegar ég fékk fréttirnar um
að jarðvist þinni væri lokið –
þar sem ég vissi að kallið gæti
komið hvenær sem er. Á því
augnabliki var ég ekki „hörku-
tólið eða naglinn“, eins og þú
lýstir mér alltaf þegar við hitt-
umst.
Takk fyrir að hafa kennt mér
að sitja hest og fyrir alla
skemmtilegu reiðtúrana. Takk
fyrir að bjóða mér með í æv-
intýralegu ferðina yfir Nýja-
bæjarfjall og fyrir að hafa leyft
mér að eiga frábæra hestinn
Roða með þér. Takk fyrir að
hafa í ótal skipti breytt litlu
sjálfstrausti í stórt – með því
að rifja stoltur upp sögur af
stelpuskottinu sem vildi helst
gera allt annað en að sinna
skyldustörfum sumarið 1989.
Nærvera þín var einstök,
enda einlægnin alltaf í fyrir-
rúmi.
Takk fyrir að hafa gefið mér
allar þessar frábæru minning-
ar, sem hafa ósjaldan verið
styrkur þegar á móti hefur
blásið. Öll einlægu hrósin frá
þér í gegnum tíðina geymi ég í
hjartanu.
Ég hugsa til þín, elsku Siggi
frændi. Afkomendum Sigga og
Svövu sendi ég mínar hlýjustu
kveðjur. Hugur minn er hjá
ykkur.
Kristbjörg T. Haraldsdóttir.
Alla tíð frá barnæsku hefur
mér hlýnað um hjartað er ég
hugsa til Sigga móðurbróður
míns enda eru allar minningar
tengdar honum bjartar og góð-
ar. Mér hefur verið sagt að
hann hafi gengið um gólf í litla
bænum í Torfufelli þegar ég
var að fæðast og lesið upphátt
fyrir móður sína Bjarneyju úr
Heilsufræði húsmæðra um
barnsfæðingar. Ljósmóðirin
var ekki komin og pabbi ekki
heima en amma tók á móti mér
með hjálp Sigga og allt gekk
vel. Ég er honum þakklát fyrir
það eins og allt annað sem
hann hefur komið nálægt í
mínu lífi.
Á þessari kveðjustund átta
ég mig á að mín fyrsta virki-
lega skýra minning um hann og
Svövu konu hans er frá annarri
kveðjustund. Systkinin Siggi og
mamma bjuggu félagsbúi í
Torfufelli ásamt fjölskyldum
sínum mín fyrstu æviár. Við
fluttum þaðan árið 1958 og ég
man að mér fannst erfitt að
kveðja þau og litlu frændsystk-
inin. Mig langaði ekki að fara.
Við fluttum utar í sveitina
þar sem pabbi fór að kenna.
Alla tíð voru samskipti systk-
inanna og fjölskyldna þeirra
náin og sterk.
Foreldrar mínir áttu áfram
kindur í Torfufelli og tóku þátt
í sauðburði, göngum, girðing-
arvinnu o.fl. Við systurnar
dvöldumst þar oft í lengri og
skemmri tíma.
Mér fannst ekkert – alls ekk-
ert – dásamlegra en að fá að
vera þar og taka þátt í lífi,
störfum og leik heimilisfólks-
ins. Guðrún, elsta dóttir Sigga
og Svövu, var tveimur árum
yngri en ég.
Systkinin urðu alls átta,
skemmtileg börn, dugleg og vel
gerð eins og foreldrarnir.
Siggi var myndarmaður með
dökkt, þykkt hár. Mér fannst
hann bera með sér hlýja festu
og ferskleika sem snerti sam-
ferðafólk hans. Hann átti auð-
velt með að sjá spaugilegar
hliðar á málum og þegar ég set
þessar línur á blað finnst mér
sem ég sjái fyrir mér blikið í
augum hans og heyri hlátur
hans óma.
Fyrst og fremst var hann
góður maður, vel greindur og
vel gerður á allan hátt. Lífs-
starf hans var að vera bóndi
og hann unni landinu sínu.
Hann var valinn til ýmissa
ábyrgðarstarfa fyrir sveitarfé-
lagið og starfaði einnig sem
kennari við hlið föður míns um
tíma og sá um keyrslu skóla-
barna. Hann hafði gott lag á
að ná til barnanna, hreif þau
með sér og var þeim góð fyr-
irmynd.
Siggi frændi var gæfumaður í
sínu einkalífi. Þau Svava voru
samhent hjón sem elskuðu og
virtu hvort annað. Þau voru ást-
ríkir foreldrar og reyndust öll-
um börnum sem dvöldust á
þeirra heimili – og þau voru
mörg – jafnvel og eigin börnum.
Bæði ég og dætur mínar
seinna voru svo lánsamar að
vera í þeim hópi. Siggi og
Svava áttu sameiginleg áhuga-
mál, voru félagslynd og nutu
þess að ferðast og vera innan
um fólk.
En lífið lagði líka á þau
þungar sorgir. Lilla son sinn
misstu þau tæplega þrítugan og
Svavar Árnason sonarson tæp-
lega sex ára gamlan. Síðustu
árin voru frænda mínum mjög
erfið vegna veikinda hans og
Svövu sem lést fyrir rúmu ári.
Að leiðarlokum vil ég þakka
þeim báðum birtuna sem þau
breiddu yfir bernsku mína og
góðvild þeirra til mín og minn-
ar fjölskyldu alla tíð. Frænd-
systkinum mínum og öllum af-
komendum sendi ég og
fjölskylda mín innilegar sam-
úðarkveðjur.
Elínborg Angantýsdóttir.
Hann fæddist í Torfufelli 21.
september 1927. Þann dag var
réttað í Borgarrétt og Jósef
Liljendal, Lilli bóndi í Torfu-
felli, hefði þurft að vera þar.
En Lilli sendi Ingólf fóstur-
bróður sinn í réttirnar og var
heima hjá konu sinni, Bjarn-
eyju, sem ól þeirra þriðja barn,
soninn Sigurð.
Sigurður, Siggi í Torfufelli,
ólst upp við ástríki foreldra
sinna og föðurfjölskyldu, fyrstu
árin hans bjuggu þrír ættliðir í
Torfufelli, Sigrún Sigurðardótt-
ir ættmóðirin, ásamt dætrum
sínum föðursystrum Sigga.
Létt lund og jákvætt viðhorf til
lífsins og samferðamannanna
einkenndi þetta fólk og vafalítið
mótaði það börnin á bænum.
Um tveggja ára aldur var
Siggi í fóstri mánuðum saman,
hjá Margréti móðursystur sinni
á Grund í Eyjafirði þar sem
Bjarney móðir hans veiktist al-
varlega. Dvaldi hún á sjúkra-
húsinu á Akureyri og var um
tíma vart hugað líf. Móðurfor-
eldrar Sigga, Hólmfríður Jóns-
dóttir og Sigurður Bjarnason,
fræðimaður frá Snæbjarnar-
stöðum, voru þá komin í hornið
til dóttur sinnar á Grund.
Systkinin frá Snæbjarnarstöð-
um voru níu, sex af þeim
bjuggu á þessum tíma á Eyja-
fjarðarsvæðinu. Bjarney hafði
ávallt mikil samskipti við systk-
ini sín, og þau sýndu henni og
Torfufellsfólki ræktarsemi og
tryggð.
Frændgarðurinn var stór
beggja vegna, ættræknin í há-
vegum höfð og fólk gladdist
saman á góðum stundum.
Árin liðu. Siggi hugðist
ganga menntaveginn og leiðin
lá í Gagnfræðaskólann – nú
Menntaskólann á Akureyri.
Hann var 18 ára gamall er faðir
hans lést eftir alvarlegt slys en
síðasta bón föðurins var að
Sigga yrði gert kleift að halda
áfram námi.
Siggi lauk gagnfræðaprófi en
að því búnu hvarf hann heim í
Torfufell og tók við búrekstr-
inum með móður sinni Bjarn-
eyju. Systir hans og mágur,
höfðu gert ráð fyrir að búa í
Torfufelli en lömunarveikin
kom í veg fyrir þau áform.
Svava kom síðan í sveitina,
Siggi kvæntist þeirri fallegu og
lífsglöðu stúlku og börnin urðu
átta.
Á heimilinu voru jafnan börn
og unglingar í sumardvöl,
kaupafólk, ömmur, frænkur og
frændur, alltaf var pláss. Siggi
var félagslyndur, naut þess að
fá gesti og gleðjast með vinum
og frændum.
Í dagsins önn sást hann þó
mögulega með fjarrænt blik í
auga, halla undir flatt með
hönd á eyra. Þá var hann að
leysa lífsgátuna. Siggi var aldr-
ei „stressaður“, hann kunni að
lifa í núinu þótt hugmynda-
fræðin núvitund þekktist ekki í
okkar ungdæmi. Hann var
íhugull, þrautseigur og fróð-
leiksleitandi og í eðli sínu
fræðimaður.
Sigurður Jósefsson var ekki
bróðir minn þótt móðir hans
væri mér móðir. Hann var
heldur ekki faðir minn þótt ég
liti á eldri börnin hans sem
systkini mín og Svava sendi
mig ósjaldan til hans með orð-
um eins og: „Biddu pabba þinn
að finna mig“.
Hann var móðurbróðir minn
en var mér sem bróðir og síðar
faðir. Hann bjargaði lífi mínu
þegar ég var fjögurra ára. Ég
var á heimilinu til 12 ára ald-
urs, þrjú sumur eftir það og
síðan urðu ferðirnar tíðar heim
í Torfufell eftir að ég flutti að
heiman. Ég á honum líf mitt að
þakka, handleiðslu og fóstur.
Blessuð sé minning hans.
Sigfríður Liljendal
Angantýsdóttir.
Í dag kveðjum við Sigurð
Jósefsson, fyrrum bónda í
Torfufelli í Eyjafjarðarsveit.
Svövu lífsförunaut sinn missti
hann á síðasta ári. Þau hjón og
fjölskylda þeirra voru áratug-
um saman nágrannar okkar í
Villingadal og samskipti milli
bæjanna mikil, bæði í leik og
starfi. Í Torfufell var gaman að
koma, börnin mörg og glað-
værð og gestrisni réði þar ríkj-
um.
Búskapur var ævistarfið. Það
krafðist hagsýni og dugnaðar
að takast á við nýja búskap-
arhætti, rækta landið, vélvæða
bústörfin og byggja ný hús yfir
fólk og fé. Það gerðu Siggi og
Svava af myndarbrag.
Siggi var hlýr maður og
myndarlegur, rólyndur, íhugull
og glaðsinna. Hann var hug-
sjónamaður, sannur ungmenna-
félags- og samvinnumaður og
margreyndur á því sviði. Ræðu-
maður var hann ágætur, fór oft
vítt yfir í hugleiðingum sínum
og reifaði mál frá mörgum hlið-
um.
Siggi studdi ötullega að
betra mannlífi hvar sem hann
var og því oft valinn til forystu.
Hann var m.a. hreppstjóri, sat í
hreppsnefnd og í stjórnum ým-
issa félaga, söng í kórum og var
áhugasamur um náttúruvernd
og skógrækt. Hann unni ís-
lenskri náttúru og var góður að
lesa hana, gjörþekkti sveitina
sína og hálendið fram af Eyja-
firði, fór þar oft um á hestum
og bílum.
Áhugasamur var hann um
þjóðmál, hafði gott minni og
var oft til hans leitað um fróð-
leik um menn og málefni fyrri
tíðar.
Siggi var vel pennafær og
hefði þurft að gefa sér meiri
tíma til ritstarfa því frá mörgu
hafði hann að segja.
Um árabil kenndi Siggi við
barnaskólann í Sólgarði og ók
skólabílnum. Á vegum að skóla-
stað voru torleiði á vetrum en
alltaf hélt bílstjórinn ótrauður
áfram.
Kom fyrir að liðið var nokk-
uð á dag þegar sest var á skóla-
bekkinn. Þá gat heimferðin líka
verið tafsöm.
Hér hefur aðeins verið tæpt
á nokkrum þáttum í fari Sigga
og málefnum sem hann helgaði
krafta sína. Minningargrein
nægir engan vegin til að gera
ævi hans skil.
Við þökkum honum allar
samverustundir, þær voru bæði
gefandi og fræðandi.
Börnum Sigurðar og öðrum
aðstandendum hans sendum við
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ingibjörg, Gunnar og
Guðrún og fjölskyldur.
Sigurður Jósefsson
Fyrir tæpum 40
árum settist ég í
fyrsta bekk Stýri-
mannaskólans í
Reykjavík og hóf
þar nám sem mótað hefur allt
mitt líf síðan. Óhætt er að segja
að það hafi verið okkur bekkj-
arfélögunum mikið gæfuspor að
fá Vilmund Víði Sigurðsson,
eða bara Víði eins og hann var
ævinlega kallaður, sem umsjón-
arkennara bekkjarins. Frá
fyrsta degi var hann minn men-
tor allt þar til ég kvaddi hann
hinstu kveðju nokkrum dögum
fyrir andlátið. Við vissum báðir
að hverju stefndi, hann sagðist
vera kominn á beinu brautina
og tilbúinn að takast á við
næstu verkefni. Rólegur, yfir-
vegaður og undir það búinn að
kveðja okkur samferðamenn
Víðir Sigurðsson
✝ VilmundurVíðir Sigurðs-
son fæddist 5. maí
1944. Hann lést 26.
júlí 2016.
Útförin fór fram
4. ágúst 2016.
sína og hverfa til
næstu starfa. Áar
mínir og frændur
hafa sótt sér skip-
stjórnarmenntun í
gegnum tíðina og
þegar ég settist
forðum í bekkinn
hans Víðis vildi ég
feta í fótspor
þeirra. Víðir gerði
ekki mannamun,
hann var jafn kurt-
eis við háa sem lága og sýndi
öllum sömu alúðina við námið
og fáguðu framkomuna. Hann
þoldi illa ruddaskap og lét
menn heyra það ef svo bar und-
ir.
Í bekknum hans var agi. Auk
hinnar yfirgripsmiklu þekking-
ar sem Víðir hafði á skipstjórn-
armenntun og siglingum var
hann ótrúlega bóngóður maður
og hefur það eflaust leitt til
þess að oftar en ekki hefur
meira verið hlaðið á hann af
störfum og margs konar við-
fangsefnum en annars hefði
orðið. Á þeim grunni sem Víðir
lagði í upphafi námsins hef ég
byggt ætíð síðan og nú tala ég
örugglega fyrir munn fjöl-
margra nemenda Víðis allt frá
því að hann byrjaði að kenna
1968, þá aðeins 24 ára og þar til
hann hætti alfarið kennslu nú
nýlega vegna veikinda. Ævi
hans er því samofin starfi og
sögu Stýrimannaskólans um
nærri hálfrar aldar skeið. Ég
var fenginn til að kenna við
skólann haustið 1989 og varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að
vinna með mínum gömlu kenn-
urum og einna vænst þótti mér
um að fv. skólastjóri skólans,
Jónas Sigurðsson, var öll árin
prófdómari hjá mér í stærð-
fræði.
Þessi sex ár eru mér einkar
kær í minningunni og átti Vil-
mundur Víðir ekki minnstan
þátt í því. Við höfum í gegnum
tíðina unnið saman að fjölmörg-
um verkefnum er lúta að sigl-
ingafræði og sjómennsku al-
mennt.
Nú síðast las hann yfir,
ásamt öðrum, bók mína Sjó-
mannabók sem út kom fyrir
nokkrum árum á vegum Sigl-
ingastofnunar. Auk þess þýdd-
um við nokkrir kennarar skól-
ans norska bók fyrir sjómenn
undir handleiðslu Víðis, en Ör-
lygur Hálfdánarson bókaútgef-
andi fékk hann til verksins. Við
þessir sömu tókum líka saman
kennsluefni í siglingafræði
meðan ég kenndi við skólann.
Undanfarin misseri ræddum
við Víðir heilmikið um siglingar
norrænna manna á landnáms-
öld og með hvaða hætti þeir
notuðu silfurberg og önnur
áhöld til að rata á milli landa.
Þetta þarf að kanna mun betur
sagði hann og bað mig að halda
áfram þeirri athugun sem ég
geri með glöðu geði og lít á
sem okkar verkefni. Nú þegar
komið er að leiðarlokum vil ég
þakka Víði fyrir einkar góða
kennslu í upphafi, hvatningu,
ráðleggingar og föðurlegar um-
vandanir að sjálfsögðu í gegn-
um tíðina. Vilmundur Víðir er í
hópi allra bestu kennara sem
ég hef kynnst, fagmaður fram í
fingurgóma, kennari af lífi og
sál en fyrst og fremst góður
maður. Jóhönnu, vinkonu
minni, og fjölskyldunni sendi
ég innilegar samúðarkveðjur og
þakka fyrir allt og allt. Á heim-
ili þeirra hef ég átt margar
góðar stundir og ætíð notið
gestrisni og vináttu. Hvíli minn
kæri vinur í friði.
Páll Ægir Pétursson.