Morgunblaðið - 17.11.2016, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. NÓVEMBER 2016
✝ Ingibjörg Har-aldsdóttir skáld
fæddist í Reykjavík
21. október 1942.
Hún lést á dvalar-
og hjúkrunarheim-
ilinu Grund að
morgni 7. nóv-
ember 2016.
Foreldrar
Ingibjargar voru
Haraldur Björns-
son, sjómaður og
afgreiðslumaður, f. 16. maí
1917, d. 16. september 1988, og
Sigríður Elísabet Guðmunds-
dóttir skrifstofumaður, f. 14.
maí 1917, d. 6. apríl 1991.
Ingibjörg ólst upp í Reykja-
vík og Kópavogi og lauk stúd-
entsprófi frá MR árið 1962.
Hún var elst barna foreldra
sinna en áður hafði Haraldur
eignast með Guðnýju Jóns-
dóttur soninn Jón Gunnar Har-
aldsson, f. 1938, d. 1989. Al-
systkini Ingibjargar eru Rann-
veig, f. 1945, og Þröstur, f.
1950.
Ingibjörg hélt til náms í
kvikmyndaleikstjórn við Kvik-
myndaháskóla ríkisins í
Moskvu haustið 1963. Þar
eystra kynntist hún fyrri eig-
inmanni sínum, Idelfonso Ra-
mos Valdés, f. 1936, d. 2010, og
vil ég fljúga, en frá 1981 vann
hún eingöngu við þýðingar og
skáldskap. Fyrsta bókin sem
hún þýddi úr rússnesku var
Meistarinn og Margaríta eftir
Mikhaíl Búlgakov sem kom út
árið 1981, en alls þýddi Ingi-
björg 13 skáldverk og jafn-
mörg leikrit eftir helstu stór-
menni rússneskra bókmennta.
Einnig þýddi hún skáldsögur,
leikrit og ljóð úr spænsku og
fleiri málum.
Árið 1983 kom út ljóðabókin
Orðspor daganna, Nú eru aðrir
tímar 1989, Höfuð konunnar
1995, Hvar sem ég verð 2002
og árið 2007 gaf hún út end-
urminningar sínar í bókinni
Veruleiki draumanna. Fyrir
ljóð sín hefur hún hlotið Ljóða-
verðlaun Guðmundar Böðvars-
sonar árið 2000 og Íslensku
bókmenntaverðlaunin árið
2002. Einnig fékk hún verðlaun
Jónasar Hallgrímssonar á Degi
íslenskrar tungu árið 2001.
Fyrir þýðingar sínar á verkum
Dostojevskís hlaut Ingibjörg
Menningarverðlaun DV og Ís-
lensku þýðingarverðlaunin, auk
þess sem sendiráð Rússlands
veitti henni viðurkenningu í
maí sl.
Árið 1992 var Ingibjörg kjör-
in í stjórn Rithöfundasambands
Íslands og tveimur árum síðar
varð hún formaður sambands-
ins til fjögurra ára. Hún er
heiðursfélagi sambandsins.
Ingibjörg verður jarðsungin
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 17. nóvember 2016, kl. 15.
flutti með honum
til Kúbu að loknu
mag.art-námi árið
1970. Þar starfaði
hún sem aðstoð-
arleikstjóri. Hinn
13. júní 1975 eign-
uðust þau Ramos
soninn Hilmar Ra-
mos þýðanda.
Hann var giftur
Þórunni Ingu
Gísladóttur, f.
1975, og eignuðust þau Maríu
Ramos, f. 21. febrúar 1998, og
Ingibjörgu Ramos, f. 6. mars
2003. Þau Þórunn skildu, en í
sumar giftist Hilmar Sigríði
Rögnu Kristjánsdóttur, f. 1975.
Börn hennar eru Reginn Uni
Ramsey, f. 1997, og Sölva
Magdalena Ramsey, f. 2000.
Ingibjörg flutti til Íslands
með Hilmar í árslok 1975. Hér
heima starfaði hún við leikhús
og blaðamennsku fram til 1981.
Hún giftist Eiríki Guðjónssyni,
f. 1954, og eignuðust þau Krist-
ínu rithöfund 3. nóvember
1981. Kristín er í sambúð með
Inga Rafni Sigurðarsyni, f.
1980, og eiga þau soninn Kol-
björn, f. 15. janúar 2016. Ingi-
björg og Eiríkur skildu.
Árið 1974 kom út fyrsta
ljóðabók Ingibjargar, Þangað
Elsku besta amma. Ég trúi
því eiginlega ekki að ég sitji og
skrifi minningargreinina þína.
Mér finnst þú vera svo nálæg og
hlý, jafnvel nær mér en áður.
Kannski er það bara af því að ég
sakna þín.
Ég er svo þakklát fyrir allt
sem þú hefur skilið eftir þig, allt
sem þú kenndir mér og allt sem
þú gafst mér. Þú varst alltaf
tilbúin til þess að taka á móti
mér með opnum örmum í dyra-
gættinni í Drápuhlíð og þaðan
skoppuðum við saman út í
Sunnubúð til að kaupa ís eða
köku. Kannski komum við við á
vídeóleigunni í leiðinni, ef ég
ætlaði að gista. Þú varst alltaf
jafn glöð að sjá mig, það var allt-
af tími fyrir mig. Minningarnar
sem við eigum saman úr Drápu-
hlíðinni eru mér ómetanlegar og
ég veit að það mun ekki líða dag-
ur þar sem ég hugsa ekki til þín.
Þá get ég dregið fram sögur
sem við sömdum saman, hlut-
verkaleiki sem við lékum eða
bækur sem þú last fyrir mig.
Þegar ég var hjá þér var heim-
urinn okkar. Heimurinn var lítil
kjallaraíbúð í Hlíðunum og ekk-
ert skipti máli fyrir utan hann.
Það er svo sannarlega ekki of
djúpt í árinni tekið þegar ég segi
að ég sé sú manneskja sem ég er
vegna þín. Það er það svo sann-
arlega ekki. Þú kenndir mér að
semja, njóta lífsins og taka ekki
neinu sem gefnu. Frá þér hef ég
mína stærstu ástríðu, skrifin,
sem ég er hvað allra þakklátust
fyrir. Svo má ekki gleyma öllum
þínum undraverðu ævintýrum
sem hafa fyllt mig af sömu löng-
un í hið ókunna og fyllti þig fyrir
mörgum, mörgum árum síðar.
Þú varst svo hugrökk, svo sterk,
að ef ég kemst nokkurn tímann
með tærnar þar sem þú hafðir
hælana þá verð ég ánægð. Það
er samt líklega ógjörningur að
feta í fótspor þín þar sem þú
settir markið svo ótrúlega hátt.
En elsku amma, þú þarft ekki
að hafa áhyggjur af mér. Ég
spjara mig. Ég hef nefnilega
ákveðið að alltaf þegar ég sakna
þín þá ætla ég ekki að horfa til
baka með trega. Ég ætla ein-
göngu að minnast þín með gleði
og þakklæti í hjarta vegna þess
að þú átt það skilið. Þú sem
varst alltaf í góðu skapi þegar
ég kom í heimsókn, sama hvað
bjátaði á. Þú átt skilið að minn-
ing þín sé hamingjurík og hlý.
Nú ertu aftur heil á ný, þú hefur
sameinast sjálfri þér og fyrir
það er ég þakklát. Þó svo að ég
syrgi þig þá get ég yljað mér við
ljóðin mín og svo lengi sem ég
lifi þá get ég fundið þig í þeim.
Takk fyrir þau. Takk fyrir lífið.
Takk fyrir útlandaþrána, skrift-
in og sjálfstæðið. Takk fyrir allt.
Þín augu mild mér brosa
á myrkri stund
og minning þín rís hægt
úr tímans djúpi
sem hönd er strýkur mjúk
um föla kinn
þín minning björt
(Ingibjörg Haraldsdóttir.)
Ætíð ömmustelpan þín,
María.
Mig langar að minnast Ingu
frænku í örfáum orðum eins og
ég upplifði hana.
Bæði persóna hennar og verk
hennar hafa haft þannig áhrif á
mig að það mun endast mér æv-
ina á enda. Fyrir mér var hún
hugrökk, brosmild, kaldhæðin,
lágvær, gagnrýnin, vinnusöm,
glettin, hvetjandi, lítillát, næm,
spaugsöm, styðjandi, feimnis-
leg, lífsreynd, fyrirmynd, braut-
ryðjandi. Hún var kröfuhörð í
eigin garð en tók sig samt ekki
of alvarlega. Hún vildi betri
heim en fannst engu að síður
veröldin fögur og hún „gat
glaðst yfir litlu“ (úr ljóðinu Eft-
irmæli). Hún veitti innblástur.
Lítið, glettið, næmt, hvetjandi
augnaráð með örfáum, vel völd-
um, lágstemmdum orðum höfðu
jafnvel langvarandi, lífsbreyt-
andi áhrif. En hún vissi ekki af
því.
Verkin hennar hafa samofist
mínu lífi. Sem unglingur valdi
ég mér ljóð hennar Kona sem
upplestrarljóð í grunnskóla. Það
er þess konar ljóð að það
greyptist í undirvitundina þá og
fer líklega aldrei þaðan. Jafn-
framt lá ég yfir ljóðum hennar
Orð og Kaffihlé sem barn og
unglingur enda voru þau stöð-
ugt nálægt í kennslubókum. Ég
valdi ljóð hennar Land til að
hengja upp á áberandi stað á
heimilum mínum erlendis til
huggunar þegar heimþráin
gerði vart við sig. Það hékk
áfram þrátt fyrir flutninga heim
til Íslands. Aðdáun mín á ljóðinu
var orðin svo einkennandi fyrir
mig að systir mín las það upp
þegar ég gifti mig. Ég hlustaði á
lestur Ingu sjálfrar á eigin ljóð-
um á hljóðbók á ferðum mínum
með lestum, sporvögnum og
flugvélum. Fjarri heimahögum
og fólkinu manns hitti ljóðið
Bolungarvík um Rannveigu
langömmu mann beint í hjartað.
Þannig áhrif gleymast seint.
Einu sinni hittum við hjónin
Ingu og Stínu, dóttur hennar, í
Amsterdam þegar við maðurinn
minn bjuggum í Hollandi og
Inga dvaldi í rithöfundabústað í
Þýskalandi. Eftir að hafa gengið
tilneydd í gegnum Rauða hverf-
ið var Ingu létt – þetta hafði ver-
ið skárra en hún hélt. Og maður
spurði sig hvað hún hafði séð í
Moskvu og á Kúbu. Lífsreynsl-
an leyndi sér ekki.
Ég er þakklát fyrir ættar-
tengslin – annars hefði ég ein-
ungis fengið að kynnast verkum
hennar og þá hefði bara hálf
sagan verið sögð.
Út ævina mun ég segja börn-
um mínum sögur af Ingu
frænku og kynna þau fyrir verk-
um hennar.
Samúðarkveðja til Hilmars,
Stínu, Rönnu, Þrastar og fjöl-
skyldna þeirra.
Ragnhildur.
Ég kynntist Ingibjörgu ekki
fyrr en eftir aldamótin en samt
þekkti ég hana miklu fyrr. Ég
þekkti hana bæði sem afburða-
gott ljóðskáld og sem framúr-
skarandi þýðanda. Í mínum
huga var hún kona sem hafði af-
rekað svo margt í lífinu, í raun-
inni einmitt það sama og mig
langaði til að hafa fyrir stafni.
Ég vissi sem sagt af henni löngu
áður, þekkti hana áður en ég
kynntist henni í lifanda lífi. Við
komumst líka að því síðar að við
áttum margt sameiginlegt. Báð-
ar höfðum við dvalið í Moskvu,
hún þó talsvert lengur en ég.
Báðar höfðum við gifst erlend-
um manni og átt með honum
barn, skilið og alið barnið upp á
Íslandi. Báðar höfðum við hrifist
af rússneskum bókmenntum.
Mér þótti líka afskaplega vænt
um að Ingibjörg skyldi stinga
upp á mér sem spyrli þegar rit-
þing var haldið um hana í
Gerðubergi í janúar 2007. Einn
vetur stofnuðum við rússneskan
kvikmyndaklúbb ásamt nöfnu
hennar Hafstað. Við hittumst
þrjár heima hjá Ingibjörgu í
Drápuhlíðinni á mánudags-
kvöldum þegar heilsa hennar
leyfði og horfðum saman á rúss-
neskar kvikmyndir. Það var
skemmtilegt. Kæra Ingibjörg,
við kynntumst of seint, ég hefði
viljað kynnast þér enn betur.
Þýðingarstarf þitt var mér mikil
hvatning til að halda á sömu
braut. Betri fyrirmynd hefði ég
ekki getað haft. Takk fyrir þær
stundir sem við áttum saman og
takk fyrir ljóðin þín og þýðing-
arnar sem opnuðu svo mörgum
gátt inn í rússneskar bók-
menntir. Við Óskar vottum
Hilmari, Kristínu og öðrum að-
standendum okkar innilegustu
samúð. Blessuð sé minning Ingi-
bjargar.
Áslaug Agnarsdóttir.
Ingibjörg Haraldsdóttir bjó
og starfaði á Kúbu 1969-1975 og
tók þátt í stofnun Vináttufélags
Íslands og Kúbu, VÍK, haustið
1971. Alkomin til Íslands gegndi
hún þar formennsku til ársins
2000. Búsetan á Kúbu, þróunin í
Rómönsku Ameríku á níunda
áratugnum og loks hrun stjórn-
kerfis Sovétríkjanna, þessi ólíku
tímabil endurspegluðust í starf-
semi félagsins undir forystu
Ingibjargar. Framlag hennar til
skilnings samfélags á Kúbu þar
sem reynt er að snúa málunum
við af óvinum þess lands byggð-
ist á þekkingu, þolinmæði og
fordómaleysi gagnvart öðrum
skoðunum.
Ingibjörg kom til Havana árið
eftir fall Che Guevara í Bólivíu.
Efnahagsáætlanir höfðu brugð-
ist, einangrunar gætti og auk-
inna pólitískra áhrifa Austur-
Evrópukerfisins sem komu illa
við listamenn. Þegar einræðis-
stjórnir Rómönsku Ameríku
hörfuðu undan uppreisnum á ní-
unda áratugnum kom tímabil
endurmats, uppbyggingar og
aukinna áhrifa almennings. Það
jók svigrúm listamanna svo sem
í því félagslega umhverfi sem
Ingibjörg hafði umgengist.
Í grein í Tímariti Máls og
menningar 1988 segir Ingibjörg
frá endurkomu til Kúbu:
„Eftir tólf ára fjarveru er ég
aftur komin til Havana. Svo
margt hefur breyst, svo margt
er óbreytt. … Ég mæti gömlum
vinnufélaga á götu og hann
þekkir mig þrátt fyrir árin tólf:
gaman að sjá þig aftur! En í litla
almenningsgarðinum við 23.
götu er komin upp stytta af Don
Kíkóta Ameríku, hana hef ég
ekki séð áður. Listamaðurinn er
kúbanskur, Sergio Martinez.
Þetta er afskaplega sérkenni-
legur Kíkóti og ekki er merin
Rosinante síður sérkennileg – á
einhvern magnaðan hátt eru
þau táknræn fyrir hina upp-
reisnargjörnu Rómönsku Amer-
íku – og hugurinn leitar ósjálf-
rátt til Che Guevara,
byltingarhetjunnar sem líkti
sjálfum sér gjarnan við þessa
sögupersónu Cervantesar. Hug-
sjónamaðurinn sem ræðst
ótrauður til atlögu við ofurafl-
ið.“
Með hruni utanríkisverslunar
Kúbu árið 1991 hófst erfitt tíma-
bil þar sem matvæli og aðrar
lífsnauðsynjar skorti. Viðskipta-
bann Bandaríkjanna og tilraun-
ir til þess að grafa undan sjálf-
stæði landsins hafði djúpstæð
áhrif. Ingibjörg hlaut á þessum
árum heiðursorðu Kúbu fyrir
unnin störf í þágu vináttu og
samskipta þjóðanna.
Valdsvið Ingibjargar sem for-
manns VÍK var öflugt og ósýni-
legt, innbyggt í vel gerða mann-
eskju sem þekkti mörk hins
mögulega. Við kveðjum góða
vinkonu og þökkum fyrir mik-
ilvæga samleið.
Fyrir hönd stjórnar VÍK,
Sigurlaug Gunnlaugsdóttir.
Ég sakna ekki þess sem var
ég trúi ekki á fegurð
fortíðarinnar
en draumanna
minnist ég með trega
nú þegar kólnar og dimmir
og bilið vex
milli þess sem er
og þess sem átti að verða
Við Inga, ungar konur að
klæða litla syni í pollagalla á
barnaheimilinu Hlíðarborg. Þar
tókum við fyrst tal saman. Hún
var þá nýflutt heim frá Kúbu
með Hilmar og bjó í Norður-
mýrinni. Hún var svolítið fræg,
búin að gefa út fyrstu ljóðabók-
ina sína og orðin blaðamaður á
Þjóðviljanum. Við Kristján vor-
um í háskólanum. Ljóðabókin
var góð og það var unun að lesa
kvikmyndagagnrýnina hennar,
þar hélt sú á penna sem kunni
handverkið og hafði útsýni til
allra átta.
Ingibjörg Haraldsdóttir
reyndist bæði fróð og fyndin og
smám saman dýpkaði vinátta
okkar og fjölskyldna okkar.
Kristín fæddist þeim Eiríki þeg-
ar þau leigðu íbúðina okkar í
Stigahlíð. Stundum var langt á
milli okkar, lönd og höf, en styst
þegar Inga flutti í næstu götu í
Hlíðunum með börn sín og
ósjaldan var skotist milli húsa.
Þar var oft í koti kátt.
Inga var víðlesin og lífsreynd,
húmoristi, hláturmild og gaman
að þekkja hana. Það var líka
gott að vera nálægt henni. Hún
var róleg og stillt en það voru
líka í henni andstæður og
ástríða sem gerði hana svo gott
skáld og afburða þýðanda. Ljóð
hennar eru elskuð af mörgum en
það er ekki alltaf auðvelt að
festa fingur á töfrum þeirra. Ég
hef kennt þau erlendum stúd-
entum sem hafa spreytt sig á að
þýða þau. Þá kom oft í ljós að
ljóð sem virtust einföld gátu bú-
ið yfir illþýðanlegri margfeldni,
vísunum sem erfitt var að end-
urskapa; hljómfalli, íroníu og
fáguðum, persónulegum húmor.
Mér veittist sá heiður að
skrifa formála að ljóðasafni
Ingu sem kom út hjá Máli og
menningu árið 2009. Ég enda
þann formála á tilvitnun í
bandaríska heimspekinginn Iris
Marion Young sem talar um bil-
ið milli nostalgíu og minningar.
Þangað sótti Inga bestu ljóð sín,
í spennuna milli draums og
veruleika, nostalgíu og minn-
inga.
Við Kristján vottum Hilmari
og Kristínu og ástvinum innileg-
ustu samúð okkar.
Dagný Kristjánsdóttir.
Það er undarlegt að kveðja
kæran vin sem hefur verið
manni samferða alla tíð, og ekki
bara verið samferða heldur ort
um hvert skref á þeirri leið og
þar með orðað fyrir mann til-
finningar sem ella hefðu verið
óskýrar. Ég gleypti í mig hverja
bók Ingibjargar þegar þær
komu út og las þær áfram uns
ég kunni þær meira og minna
utan bókar. Ljóðin urðu mér
sum svo nákomin að mér fannst
ég hafa ort þau sjálf, svo ná-
kvæmlega gátu þau orðað hugs-
anir mínar og tilfinningar. Í
ljóðunum tók hún fyrir hvert
skeið í lífi sínu, bernskuárin í
Reykjavík og sveitinni á sumrin,
æskuárin, ástir, dvöl að heiman
með sinni þrálátu heimþrá,
heimkomu sem bæði var sæla og
kvöl, líf húsmóður í úthverfi –
hvaða yrkisefni gat verið óvænt-
ara og þakklátara en það? –
skilnað, veikindi … Enginn hef-
ur túlkað hversdagsleikann
sjálfan í öllu sínu veldi eins níst-
andi vel og hún. Og þó að ljóðin
væru um hennar líf – sem um
sumt var svo ólíkt annarra
vegna þess hvað hún bjó lengi á
framandi slóðum – þá voru ljóð-
in þannig að þau voru í rauninni
um okkur allar. Jafnvel okkur
öll.
Þegar Inga sneri heim eftir
meira en áratug í Moskvu og
Havana, hámenntuð í kvik-
myndagerð og leikhúsfræðum,
bjóst hún við að sér yrði tekið
opnum örmum af þjóð með nýja
sjónvarpsstöð. Seinna sagði hún
stundum í gríni að hún hefði get-
að betrekkt eldhúsið sitt með
höfnunarbréfum við umsóknum
um störf hjá Ríkisútvarpinu. Út
úr vonbrigðum og leiða fór hún
að þýða eftirlætisbók sína, ólík-
indalega stórvirkið Meistarann
og Margarítu eftir Búlgakov, og
skemmta vinum sínum með því
að lesa hátt úr þýðingunni þegar
við komum í heimsókn. Við hrif-
umst í hæðir og hlógum okkur
máttlaus þannig að Inga bauð
Máli og menningu þýðinguna. Á
þessum tíma var Íslenski þýð-
ingarsjóðurinn stofnaður og var
nógu öflugur fyrstu árin til að
gera útgefendum kleift að
greiða þokkaleg laun fyrir lang-
ar og vandaðar þýðingar. Meist-
arinn og Margaríta kom út 1981
og það varð svo aðalatvinna
Ingu næstu rúma tvo áratugi að
kynna löndum sínum stórvirki
rússneskra bókmennta, einkum
verk Fjodors Dostojevskí. Vel
má ætla að þau verk hennar hafi
haft afgerandi áhrif á íslenskar
bókmenntir ekki síður en ljóðin
hennar.
Ingibjörg var listagott ljóð-
skáld, afburðaþýðandi og ein-
stakur upplesari. Rödd hennar
er nú þögnuð en við og komandi
kynslóðir munum lengi njóta
þess sem hún skildi eftir hjá
okkur. Innilegar samúðarkveðj-
ur til barna og barnabarna.
Silja Aðalsteinsdóttir.
Heimsvaldastefnan leiddi
okkur Ingibjörgu saman, eða
réttara sagt baráttan gegn
henni. Ingibjörg var þá nýkomin
heim eftir sex ára Kúbudvöl.
Heima hjá henni voru haldnir
fundir Samstöðu gegn heims-
valdastefnu þar sem við tvö vor-
um einhvers konar fræðarar.
Bandaríkin lögðu til megnið af
heimsvaldastefnunni en þau
lögðu líka til djassinn og ofan í
hann pompaði ég innan tíðar.
Um það leyti sem ég fór að
semja sönglög kom út þriðja
ljóðabók Ingibjargar, Nú eru
aðrir tímar. Með þeirri bók varð
Ingibjörg eitt af eftirlætisskáld-
um mínum og líka góður síma-
vinur. Það var gaman að kjafta
við Ingibjörgu og mikil freisting
að láta lummulega fyndni
flakka, hún hló svo fallega. Hún
var launalaus sendiherra Kúbu
á Íslandi í nokkra áratugi og
sendi mikinn fjölda fólks til
fyrrverandi eiginmanns síns,
kvikmyndagerðarmannsins
Idelfonsos Ramos, sem var að
sínu leyti óskipaður ræðismaður
Íslands í Havana. Þannig kynnt-
ist ég Idelfonso, sem varð kvik-
myndatökumaður minn og alls-
herjar reddari þegar ég fór að
taka upp tónlist á Kúbu. Og
Ingibjörg skrifaði yndislegan
formála að plötu sem ég tók upp
í Havana. Hann kom ekki á
nóinu, það tók hana heila nótt að
grafa fram og orða minningar
um morgnana í Havana. Það
flæddi ekki úr penna Ingibjarg-
ar en það sem kom sat vel, sumt
svo vel að stimplaðist ósjálfrátt í
minnið. Öll kynni okkar voru
góð, það gat verið hreinn unaður
að slúðra við hana í góðu partíi
og það var líka gott að ræða al-
varlegri mál við eldhúsborðið í
Drápuhlíðinni. Ég var einu sinni
beðinn um að vera á framboðs-
Ingibjörg
Haraldsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Enda þótt Inga sé horfin
af lífsins braut verður hún
ætíð ljóslifandi í hjarta
mínu og huga.
Inga var mér dýrmætur
vinur – svo trygg, gefandi
og skemmtileg. Þessi hæv-
erska og látlausa kona var
gáfuð, frjó og fróð. Hún bjó
yfir miklu innra ríkidæmi
og ég kveð hana með inni-
legu þakklæti fyrir gefandi
vináttu.
Sigríður Björnsdóttir.