Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.1996, Page 23

•Tekur á móti nýjum sjúklingum, í
gegnum deildarstjóra, og fer í
matsheimsóknir með hjúkrunar-
fræðingi.
•Ber ábyrgð á að deila vikulega
sjúklingum á hjúkrunarfræðinga og að
ábyrgð og hjúkrunarálagi sé réttlátlega
skipt.
•Fer yfir bílalista og
skipuleggur þá.
•Hefur yfirumsjón með að skýrslur og
tjáskipti séu virk.
Geðhjúkrunar- Geðhjúkrunarfmeðferð
fræðingur: skjólstæðinga, bæði einstaklingsbundin
og í hópum.
Hér var um mjög sterkt, faglegt teymi að ræða og hjúkrunar-
fræðinga með mikla reynslu og þekkingu og hæfileika til að
vinna sjálfstætt.
Mánaðarlega voru fundir á Blakstad geðsjúkrahúsinu þar
sem farið var yfir og rætt við sjúklinga sem væntanlega
útskrifuðust heim í sveitarfélagið og myndu þurfa heimsókna
við.
Beiðnir um þjónustu komu frá sjúkrahúsunum og oft fór
hjúkrunarfræðingur á staðinn, var með í útskriftarviðtali og
skipulagði þaðan fyrstu heimsóknir. Beiðnir komu einnig frá
heilsugæslu, göngudeildum og læknastofum, eða sjúklingar
eða aðstandendur þeirra höfðu sjálfir samband. Geðhjúkrunar-
fræðingamir lögðu áherslu á að kynna vel þjónustu sína. Þeir
auglýstu hana í svæðisblöðum og útvarpi, auk þess sem þeir
dreifðu bæklinum á ýmsa staði. Þeir vom síðan með símatíma
daglega frá kl. 9-10.
1. Sjúklingur og aðstandendur.
2. Hjúkrunarfræðingum í almennri
hjúkmn skipt niður á hópinn.
3. Heimilisaðstoð.
4. Starfsfólk eins hjúkrunarheimilis og
tveggja öldrunarþjónustumiðstöðva.
•Starfsfólk heimahjúkrunar/
aðhlynningar
• Geðlæknar/læknar frumheilsugæslu
•Blakstad geðsjúkrahús
•Bærum sjúkrahús
•Dagdeild (geðdeild)
•Félagslæknisfræðileg göngudeild
•Hjálparstaií kirkjunnar
•Aðrar heilbrigðis- og félagsmála-
stofnanir sveitarfélagsins.
Unnið var eftir skilgreiningu Jan Káre Hummelvoll
doktors í geðhjúkrun:
5,Geðhjúkrun er skipulögð, sállæknandi umönnun og
þjónusta sem miðar að því að styrkja sjálfsumönnun sjúklinga
°g þar með að leysa/minnka heilbrigðisvandamál þeirra.
Með gagnkvæmri samvinnu og ábyrgð sjúklings og
hjúkrunarfræðings er reynt að hjálpa sjúklingnum til sjálfs-
"rðingar og til þess að ná eigin lífsgæðum.
Þegar sjúklingur getur ekki tjáð sig um eigin þarfir og
“skir, annast hjúkmnarfræðingur hann og er málsvari hans.
Hjúkmnarfræðingurinn ber samábyrgð á að
eiristaklingurinn fái að lifa við fullnægjandi félagslegar
aðstæður og er skyldugur að benda á og hafa áhrif á þjóð-
felagslegar aðstæður sem valda hvers konar heilbrigðisvanda.“
Þjónusta geðhjúkrunarfræðinga vel auglýst
I því hverfí sem ég starfaði vom fjórir geðhjúkrunar-
fræðingar í 3 1/2 stöðu með eigin hópstjóra, undir stjórn
(lt ddarstjóra hverfisins. Geðhjúkmnarfræðingarnir unnu á
^öktum, nema hópstjórinn, og unnu fjórðu hverja helgi.
an'eiginlegt „rapport“ var með hinum heimahjúkmnar-
frffiðingunum tvisvar í viku, enda margir af skjólstæðingunum
sameiginlegir. Einu sinni í viku var klukkutíma eigið
-•'apport ‘ og klukkutíma fagleg handleiðsla einu sinni í viku.
Sjúklingarnir fundu fyrir meira öryggi
Aðferðarfræðin var þannig frá greiningu, mati, stuðningi,
samtölum, hópmeðferð, þjálfun, útvíkkun á félagslegu neti,
hvfld og mikið var um lyfjagjafir. Margar sjúkdómsgreiningar
komu við sögu, s.s. geðklofi, geðhvarfasýki, fíkn, lystarstol,
einangmn, kvíði, sjálfsvígsvandi, „borderline“ vandi og
vandamál flóttamanna. Sumir þurftu á daglegum heimsóknum
að halda, nokkrir oft á dag og dæmi voru um sjúklinga sem
samband hafði verið haft við í mörg ár. Meðalheimsóknartími
voru 2 tímar og yfirleitt heimsótti liver hjúkmnarfræðingur
ekki fleiri en fjóra sjúkling á dag. Skjólstæðingarnir vom á
aldrinum 15-85 ára og það var áberandi hversu mikið var af
ungum karlmönnum með geðklofa sem bjuggu heima hjá
móður sinni en mikill tími fór í að sinna þeim.
Fyrir þann sem hafði alltaf unnið á stofnun, eins
og ég, var þetta mjög lærdómsríkt. Að koma inn á heimili
skjólstæðings-ins setti meðferðarsambandið óneitanlega f
annað samhengi. Mjög mikið var unnið með siðfræði- og
lagalegan þátt meðferðarinnar og áhersla lögð á handleiðslu.
Hjúkrunaiferlið var opið, þ.e.a.s. það var skrifað með
skjólstæðingnum og afrit var á heimilinu þar sem
skjólstæðingurinn gat sjálfur skrifað f það eða ættingjar. Að
ári liðnu var þjónustan metin og í Ijós kom að um meiri
samfella var orðin í
þjónustunni, sem gerði
það að verkum að
sjúklingunum fannst
þeir fínna fyrir mun
meira öryggi og fá betri
heildarsýn yfír þá þætti
sem að þeim sneru.
Hj úkrunarfræðingar
höfðu meiri tíma til að
sinna hverjum og einum
og bæði þeim og
samstarfsaðilum kom
saman um að stöðugleiki
og heildarsýn hefði batnað til muna.
Eins og fyrr segir þá tel ég að við hjúkrunarfræðingar
eigum að beita okkur fyrir því að þjónusta við geðsjúka hér á
landi verði samhæfð og skipulögð -og að yfirumsjónin verði í
okkar höndum.
Handleiðsla:
Samvinna:
Úr „Kender du del?"
IJansk Sygeplejerád, 1995.
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2 . thl. 72. árg. 1996