Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.1996, Blaðsíða 59

Ráðstefna um
lífeyrissjóðsmál
xS
immtudaginn 22. febrúar sl. stóð Félag íslenskra
hjúkrunarfræðinga fyrir ráðstefnu um lífeyrismál
hjúkrunarfræðinga. Ráðstefnan var öllum opin og var
þátttakan mjög góð. Tilgangur ráðstefnunar var að móta
hugmyndir hjúkrunarfræðinga um hugsanlegar breytingar á
lögum um Lífeyrissjóð
hjúkrunarkvenna. Á ráð-
stefnunni útskýrði Haukur
Hafsteinsson lífeyrisréttindi í
Lífeyrissjóði hjúkrunarkvenna
(LH) og Lífeyrissjóði starfs-
manna ríkisins (LSR). Birgir
Björn Sigurjónsson hélt erindi
um samanburð á lífeyrisréttind-
um í LH, LSR, Söfnunarsjóði
lífeyrisréttinda og lífeyris-
sjóðum á almennum markaði.
Indriði H. Þorláksson fór yfir
hugmyndir fjármálaráðu-
neytisins um breytingar á lögum um lífeyrissjóði opinberra
starfsmanna og Ásta Möller og Birgir Björn Sigurjónsson
Dæmi um umsókn um makalífeyristryggingu
Hér á eftir er dæmi um livernig hægt er að orða bréf til
Lífeyrissjóðs hjúkrunarkvenna þar sem sótt er um
makah'feyristryggingu úr sjóðnum:
Lífeyrissjóður hjúkrunarkvenna
Laugavegi 114
150 Reykjavík
xx. xx. 1996
Með þessu bréfi sœki ég um að tryggja maka mínum lífeyri
úr Lífeyrissjóði hjúkrunarkvenna skv. 10 gr. laga um Lífeyrissjóð
hjúkrunarkvenna.
Með kveðju
Félag íslenskra hjúkrunarfræðinga ráðleggur þeim
hjúkrunarfræðingum sem sækja um makalífeyristryggingu úr
sjóðnum að taka afrit af bréfinu og fara fram á það að lífeyris-
sjóðurinn kvitti fyrir móttöku bréfsins á afritið þannig að
viðkomandi hjúkrunarfræðingar eigi staðfestingu á því að
sjóðurinn liafí móttekið umsóknina.
V.J.
fjölluðu um hugmyndir að breytingum á lögum LSR og LH frá
sjónarmiði Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga og Bandalagi
háskólamanna. Eftir þessi erindi var
þátttakendum ráðstefnunnar skipt upp í
umræðuhópa og hver hópur velti fyrir sér
svörum við nokkrum spurningum. Að lokum
voru almennar umræður þar sem hver hópur
gerði grein fyrir sinni niðurstöðu.
Hjúkrunarfræðingar, líkt og aðrir, hafa að
sjálfsögðu skiptar skoðanir um hvernig
lífeyrismálum þeirra á að vera háttað í
framtíðinni. Allir þátttakendur ráðstefnunnar
voru þó sammála um það að hugsanleg
endurskoðun á lögunum um Lífeyrissjóð
hjúkrunarkvenna megi ekki leiða til
skerðingar á lífeyrisréttindum
hjúkrunarfræðinga, hvort sem um er að ræða heildarverðmæti
réttinda eða réttindi hvers og eins hjúkrunarfræðings sem greitt
hefur í sjóðinn.
Fleiri sjónarmið komu einnig fram á þessari ráðstefnu og
eru hér tekin nokkur dæmi:
• I tengslum við endurskoðun á lögum LH verði haft
raunverulegt samráð við Félag íslenskra hjúkrunarfræðinga
þannig að sátt skapist um breytingar.
• Lffeyrissjóður hjúkrunarfræðinga verði ekki sameinaður
öðrum lífeyrissjóðum.
• Verði lögunum um Lífeyrissjóð hjúkrunarfræðinga
breytt, þá hafi þeir hjúkrunarfræðingar sem hafa áunnið sér
lífeyrisrétt samkvæmt núgildandi lögum val um að taka lífeyri
samkvæmt þeim eða nýrri lögum.
• Skiptar skoðanir voru um mikilvægi þess að tryggja
mökum rétt á lífeyrisgreiðslum úr sjóðnum. Margir töldu það
mikilvægara að hafa möguleika á að fara 60 ára á lífeyri en að
tryggja mökum lífeyri úr sjóðnum. Hugsanlegur annar kostur
er lækkun á vinnuskyldu hjúkrunarfræðinga seinni hluta
starfsævinnar.
• Ororkulífeyrir verði
framreiknaður.
• Geymdur réttur verði
verðtryggður, lífeyrisréttur
miði við 10 bestu ár og meðal
starfshlutfall.
Þessi ráðstefna var, að
mati forsvarsmanna Félags
fslenskra hjúkrunarfræðinga,
vel heppnuð og mikilvægt
innlegg í þá umræðu sem nú á
sér stað um lífeyrismál
hjúkrunarfræðinga.
V.J. Vigdís og Birgir Björn
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2 . tbl. 72. árg. 1996