Fréttablaðið - 29.04.2017, Blaðsíða 34

Samhent fjölskylda á ferð og flugi
gífurlegt álag. Það kemur auð-
vitað upp núningur eins og gerist á
öllum heimilum og vinnustöðum
og þá var ekki hægt að hlaupa neitt í
burtu, sérstaklega ekki á siglingu. En
við pössuðum sérstaklega vel að láta
siglingarnar ganga og vorum í raun
ansi góð saman. En það voru erfið
tímabil sem ég man eftir, þá saknaði
ég þess að hafa ekki vinkonur mínar
að spjalla við eða að geta skellt hurð
en það var ekki ein einasta hurð á
skútinni sem var hægt að skella. Það
var í mesta lagi hægt að rjúka fram í
stefni og sitja þar í fýlu og láta rjúka
úr sér. Og svo þegar við ætluðum að
taka út fýluna þegar við komum í
höfn þá var svo gaman hjá okkur að
það bara gleymdist.“
Unnur hugsar til þessa tíma með
væntumþykju og segir að eflaust
hafi hún búið að þessari reynslu
alla tíð síðan. „Ég svona ímynda mér
að þetta hafi gert mig víðsýnni og
útsjónarsama. Þetta var dýrmætt
tækifæri að kynnast öllum þessum
ólíku menningarheimum og svo hef
ég átta að mig á því í seinni tíð hvað
það var dýrmætt að vera á þessu
ferðalagi rétt áður en tæknibyltingin
skall á. Þannig að við náðum því að
stimpla okkur út og vera á eigin for-
sendum. Maður sendi bara póstkort
og skrifaði bréf og þannig hélt maður
sambandi við fjölskylduna. Ég átti í
miklum bréfaskiptum við Elísabetu
systur mína og við eigum mikið
bréfasafn sem er mér mjög dýrmætt.
Það var svona kveikjan að því að ég
fór að skrifa og halda dagbók sem
leiddi svo til þess að við Þorbjörn
skrifuðum bók um ferðina. Þannig
hófst minn rithöfundarferill.“
Heimkomublús
Unnur neitar ekki að rithöfundurinn
hafi alltaf blundað í henni. „Ég var oft
spurð að því hvort ég ætlaði ekki að
verða rithöfundur eins og pabbi og
afi. Einhvers staðar fékk ég þá trú
á þeirri vegferð að ef allt brygðist
þá gæti ég bara orðið rithöfundur,“
segir Unnur og brosir. „Það væri
enginn vandi. Svona ef það verður
ekkert úr þér geturðu bara orðið rit-
höfundur. En svo er þetta bara alveg
rosaleg vinna og alls ekki eins einfalt
og margur heldur en þetta er einhver
þörf. Eitthvað sem þrýstir á innra
með manni að vera að skrifa.“
Unnur segir að eftir heimkomuna
hafi komið tímabil sem er víst öllum
heimssiglurum bæði kunnugt og
erfitt. „Það er allt annað en auðvelt
að aðlagast venjulegu lífi aftur. Að
setjast niður á sama stað, mæta í
vinnu og allt þetta. Ég fékk vinnu á
hóteli og þar mátti ég gjöra svo vel að
láta mér nægja að horfa á aðra ferða-
langa en komast ekkert sjálf. Eftir
nokkurn tíma ákvað ég að skella í
Unnur í fallega
húsinu við
Elliðavatn þar
sem hún hefur
búið í bráðum
tuttugu ár.
Fréttablaðið/
StEFán
aðra Kríubók og hana skrifaði ég ein.
En á þessum tíma eiginlega bara dó
hjónabandið okkar í þessum heim-
komublús. En við höfum alltaf haldið
vinskap, jafnvel enn meira eftir að
við skildum, eflaust í þeirri vissu að
við deildum reynslu sem enginn
annar skildi og það er alltaf mjög
hlýtt á milli okkar. Á þessum tíma
flutti ég hingað upp að Elliðavatni
og núna hef ég verið hér í bráðum
tuttugu ár.“
Dóttirin breytti lífinu
Unnur tók þátt í að byggja upp
Íslenska erfðagreiningu og vann þar
á upphafsárum fyrirtækisins þegar
vöxturinn var mikill og ör. Eftir að
hafa starfað þar í ein fjögur ár þá tók
hún ákvörðun um að einbeita sér að
því að skrifa sem hún og gerði með
góðum árangri en á þeim tíma ákvað
hún að ættleiða barn frá Kína. „Það
er dóttir mín og hún er orðin fjórtán
ára. Ég sótti hana til Kína árið 2003
en þá var nýbúið að breyta lögunum
þannig að einstæðir gátu sótt um.
Mér hafði ekki tekist að eignast barn
og var komin yfir sorgina af því og
búin að ákveða að ég gæti lifað góðu
og skemmtilegu lífi ein. En svo heyri
ég af þessum möguleika og var hvött
áfram af vinum mínum Guðmundi
Andra og Ingibjörgu og þá ákvað
ég að sækja um. Eftir tveggja ára
umsóknarferli og bið fæ ég loksins
boð um að ég megi fara í hópi þrjú
til Kína. Þá var alltaf send ein ein-
stæð kona með hverjum hópi. Það
gekk á ýmsu í þessu ferðalagi sem
ég á eftir að segja frá og þetta er gott
bókarefni.“
Unnur segir að það hafi breytt lífi
hennar mikið að eignast dóttur. „Já, í
fyrsta lagi komst meiri regla á hvers-
dagsleikann, ég breyttist úr c-mann-
eskju í a-manneskju og uppgötvaði
svona hluti eins og fasta matmáls-
tíma en í raun er dóttir mín búin að
kenna mér ansi margt. Þetta hefur
gefið mér dásamlegt jafnvægi í lífið
að ónefndri þeirri miklu gjöf sem
allir foreldrar þekkja; að fá að ala upp
barn. Kannski kann maður enn betur
að meta það þegar maður hefur þráð
það lengi og er orðin svona fullorðin.
Þá hefur maður tíma til þess að gefa
sig allan í það. Þetta sé ég líka innan
þess góða ættleiðingasamfélags sem
við tilheyrum þar sem fólk nýtur þess
að vera í þessu hlutverki.“
Unnur segir að hún hafi haldið
góðu sambandi við það fólk sem hún
fór með til Kína og að þau líti á sig
sem fjölskyldu. „Við erum Kínafjöl-
skyldan og þær eru Kínasysturnar.
Við hittumst reglulega, förum í
bústað saman og svona en núna
eru þær orðnar það gamlar að þær
sjá um þetta sjálfar að miklu leyti.
Á milli þeirri ríkja sérstök tengsl og
mikil væntumþykja sem er mjög dýr-
mætt því þær deila upphafi og það er
gott að eiga það með öðrum.“
líffræðingur og bók
„Nokkrum árum seinna vorum við
dóttir mín svo lánsamar að við eign-
uðumst mann og pabba. Við Árni
kynntumst 2005 og við búum hérna
þrjú saman í sælunni við Ellivatnið
og fyrir norðan á sumrin.“
Árni er líffræðingur og doktor
í húsöndinni og Unnur segir að
hann hafi verið viðloðandi rann-
sóknastöðina á Mývatni í fjörutíu
ár en hann er þar forstöðumaður
um þessar mundir. „Þetta er hans
ævistarf og ástríða. Hann er sannur
náttúrufræðingur í húð og hár. Allt
í náttúrunni vekur áhuga hans og
við mæðgur gerum stundum grín
að honum þegar við erum á ferða-
lögum og förum kannski á listasafn,
því þá finnur hann kannski tjörn
fyrir utan og er þar á fjórum fótum
að skoða lífríkið. En svo er hann
eins og náttúrufræðingarnir voru
oft í gamla daga svona laumulista-
maður. Þeir horfa svo mikið og fara
að teikna t.d. fuglana og skilja þá svo
vel. Þannig að hann gerði allar þessar
dásamlegu myndir sem eru í bókinni
minni um Mývatn. Mér fannst líka
felast stórkostlegt tækifæri í því að
fá að skrifa um náttúruna í gegnum
Árna og fleiri snjalla vísindamenn á
Mývatni.“
Unnur segir að ástæðan fyrir því
að hún hafi valið að skrifa þessa bók
um undur Mývatns sé hversu fáir
viti raunverulega hvað við eigum
þarna. „Þegar Árni er að segja mér
frá lífi húsandarunganna eða ástalífi
andanna og æviferli flugnanna, öllu
þessu sem er til í fræðigreinum, þá
langaði mig til þess að miðla þessu
eins og hverri annarri ævisögu til
hins almenna lesanda. Að auki
stöndum við í harðri baráttu fyrir
náttúrunni og það hlýtur að hjálpa
að sem flestir fái vitneskju, fróðleik
og ást á náttúrunni. Að opna augu
fólks fyrir lífríkinu er leið til þess og
það sem ég er að reyna að gera með
þessari bók. Öflin sem vilja virkja og
gera eitthvað við náttúruna á Íslandi
eru ótrúlega sterk, frek og mikil. Það
er furðulegt að enn skuli vera fólk
sem neitar loftslagsáhrifum eða sér
ekki að þetta er ekki bara eitthvert
væmið sjónarmið að heillast af elsku
náttúrunni. Þetta er staðurinn sem
við búum á og við höfum engan
annan hnött. Þetta er lífsspursmál
komandi kynslóða.“
↣
Unnur, alda, tóta og heimilishundurinn Karri við
veiðar í Mývatni eitt sumar fyrir löngu. tóta heitir
fullu nafni thorunn Magnúsdóttir og er bróður-
dóttir Unnar.
Unnur og faðir hennar, Jökull Jakobsson leikrita-
skáld, um 1972. Unnur og alda á Sikiley um páskana 2017.
Unnur og árni við fuglatalningar á Mývatni. alda passar sig á
að hafa eitthvað með að lesa þegar hún fer með, þarna er það
Harry Potter.
Þetta hefur gefið mér
dásamlegt jafnvægi í
lífið að ónefndri Þeirri
miklu gjöf sem allir
foreldrar Þekkja; að fá
að ala upp barn.
2 9 . a p r í l 2 0 1 7 l a U G a r D a G U r34 H e l G i n ∙ F r É T T a B l a ð i ð
2
9
-0
4
-2
0
1
7

0
4
:2
2
F
B
1
2
8
s
_
P
0
9
5
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
8
2
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
3
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
8
s
_
P
0
4
7
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
1
C
C
2
-C
4
6
8
1
C
C
2
-C
3
2
C
1
C
C
2
-C
1
F
0
1
C
C
2
-C
0
B
4
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
1
B

F
B
1
2
8
s
_
2
8
_
4
_
2
0
1
7
C
M
Y
K