Læknablaðið - 01.04.2018, Blaðsíða 43

LÆKNAblaðið 2018/104 203
Eiríkur Jónsson
Nýr dagur
Ég gekk út í morguninn. Var að ljúka fimmtíu ára dagsverki sem
læknir. Þetta var síðasti dagurinn á stofunni. Mér var dálítið þungt í
huga. Hafði áttað mig á því fyrir löngu að ég hafði meira út úr lækn-
isheimsóknunum en sjúklingarnir. Vildi helst ekki hætta. Hafði ekki
tekið nýja sjúklinga í mörg ár og þeir sem komu voru orðnir aldavinir
mínir. Það var í raun ekkert að þeim. Þeir komu til að spjalla, úthella
þakklæti sínu og greiða fyrir viðvikið. Ég sagði þeim að hafa ekki
áhyggjur og þeir undruðust innsæi mitt. Einkennilegt hvað þakklæti
sjúklinga virðist oft í öfugu hlutfalli við framlag læknisins. Ég átti
erfitt með að hugsa mér daglegt líf eftir að þessu lyki nú í dag. Var
orðinn háður stöðugri endurgjöf og þessari einkennilegu vináttu. Það
var grínast, meðal kolleganna, um hinn fjörgamla lækni sem deyr
fyrir framan sjúklinginn. Hvenær verður eftir því tekið?
Á stofunni stend ég við gluggann baðaður í morgunsólinni.
Á veggnum fyrir aftan mig birtist skuggamynd mín. Hugsaði þá
til varúðarorða sem ég hafði haft yfir læknanemum fyrir löngu.
„Hvernig þekkið þið sjúkling sem kemur til ykkar og er aftur-
genginn?“ Einhver nefndi slæma lykt eða að sjúklingurinn væri
kaldur viðkomu. „Nei, hann varpar hvorki skugga né spegilmynd og
hefur enga þyngd þegar hann stígur á viktina,“ taldi ég rétta svarið.
„Athugið þetta, svo lítið beri á, áður en þið gerið nokkuð annað.“
„Hvernig þekkið þið álf sem kemur til ykkar?“ Ekkert svar. „Jú hann
hefur ekkert miðsnes. Hefur eina stóra nös.“ „En hvernig þekkið þið
þá sjúkling sem kemur til ykkar og er framliðinn?“ Þögn. „Þið dokið
við og kallið ekki á sjúklinginn fyrr en móttökuritarinn segir: „Það
er kominn til þín sjúklingur.“ Líkurnar á því að bæði þú og ritarinn
séuð skyggn eru hverfandi!
Þar sem ég horfi út um gluggann og sé daginn koma hugsa ég
um liðna tíð með eftirsjá. Starfið hefur verið gefandi á svo marga
lund. Þegar ég sný mér við tek ég eftir því að skugginn á veggnum er
horfinn.
Torshavn, júlí 2017
Valgerður Þorsteinsdóttir
Læknaraunarímur
Ég fór í læknadeild, hélt að það væri lífsstíllinn.
Virðing, velgengni, vildi umvefja sjúklinginn.
Fyrstu árin las í spað allar bækurnar,
eins og páfagaukur lærði allar glósurnar.
Seinni árin ég fór inn á spítalann,
sýndi metnað og heillaði kennarann.
Ég ætlaði að verða svo öflug og ofurklár
en ég hætti við það eftir nokkur ár.
Því til að ná í læknalífinu jafnvægi,
þurfti að koma til dugnaður, heragi.
En einnig virtist að ég þyrfti að skipta um eiginmann
svo ég gæti þénað og unnið miklu meira en hann.
Svo var þetta vesen með börnin mín
en þau fóru bara í pössun til ömmu sín.
Í læknadeild er dregin upp ímyndin
sem er svona ef ég má vera hreinskilin:
Læknar eru óbrjótandi eðalfólk
með bein í nefinu og óbilandi þrótt
sem vinna 100% og svo helling meir
við kvörtum ekki, sýnum dugnað, heyr heyr!
Í eftirmiðdaginn stundum jóga og hreyfingu,
syngjum í kór og eldum bara hollustu.
Á kvöldin er nauðsyn að sitja heima og rannsaka
annars mun enginn vilja ráða þig til útlanda.
Og ef þú vilt verða eins og ég eða hann
ertu allan tímann með vaktsímann!
Ég ætlaði að verða svo öflug og ofurklár
en ég hætti við það eftir nokkur ár.
Ég verð víst aldrei lækni lík
ég ætla bara að starfa sem slík.
Því annars held ég að ég verði
miðaldra í meðferð í Hveragerði.
Formaður Læknafélags Ís-
lands, Reynir Arngrímsson, í
pontu að bjóða gesti velkomna
í óbundnu máli áður en ljóða-
dagskráin hófst.