Breiðfirðingur - 01.04.1945, Blaðsíða 45

BREIÐFIRÐINGUR
4a
fullorðnir menn af næstu bæjunum, þegar báturinn rann
upp í fjöruna.
Báturinn var nú settur á land og varð þá tilrætt um,
bvað liann ætti að heita; kom þá einhver með þá tillögu
að láta liann lieita Geir eftir landnámsmanni sveitarinnar.
Þetta var samþykkt í einu bljóði af eigendum þeim, er
þarna voru viðstaddir. Ég var ekki ánægður með þetta
nafn, en það bafði nú litið að segja.
Nokkru síðar náði ég í mann, sem ég áleit mér fróð-
ari í fornsögunum og minntist á það við liann, að ég'
héldi, að nafnið á bátnum væri ekki rétt valið, því mér
liefði verið sagt, að sá, sem fyrstur liefði numið béraðið,
licfði lieitið Þórarinn krókur. En Geiradalshreppur hlyti
að draga nafn af manni, sem liefði heitið Geiri, en ekki
Geir, og þá befði báturinn átt að lieita Geiri. Maðurinn
sagðist reyndar ekkert um þetta vita, en landnámsmað-
urinn liefði sjálfsagt ekki lieitið Geiri heldur Geir, þvi
það væri enginn maður skírður Geiri.
Svo fór um sjóferð þá.
Ég gat nú ekki gert mig ánægðan með þetta sem enda-
lok málsins, en það var enginn liægðarleikur fyrir mig
að ná í upplýsingar í þessu máli, og því til sönnunar
ætla ég að taka hér upp fyrstu línurnar í formála fyrir
Islendingabók og Landnámu. (Útgáfa Sig. Kristjánss.).
Þar segir: „Islendingasögur hinar fornu gerast nú meir
og meir fágætar meðal almennings, með því að hinar
eldri útgáfur eru löngu uppseldar og slitnar.“ Svona var
þessu rétt lýst. Bókasöfn þekktust varla í sveitum. Skól-
ar voru engir til fvrir börn eða unglinga. Það þarf þvi
engan að undra, þótt almenningur væri fáfróður um eitl
og annað, sem hvert barn ætti nú að vita á fermingar-
aldri.
Þeg'ar ég' var liðlega tvítugur, fluttist ég norður i land
og hef ekki dvalið i Geiradalshreppi síðan.
Ég fékk nú ný umhugsunarefni, en tók mér þá nafn-
ið Geirdal, sem meðal annars átti að minna mig á, að