Breiðfirðingur - 01.04.1945, Blaðsíða 35

BREIÐKIRÐINGUR
33
um stöðum fram um tvítugsaldur. Enginn þótti liann
álilaupamaður til vinnu, en þó hlutgengur að liverju
verki. En um gáfur og andlegt atgervi var liann talinn
flestum ungum mönnum fremri þar um slóðir. Hann
eyddi öllum stundum, er liann mátti, í lestur og fræða-
sýsl og' stóð liugur lians allur til mennta. En þar var
eigi liægt um vik, því að efni voru engin og enginn hak-
hjarl, nema áhugi hans sjálfs og' dugnaður. Um ferm-
ingaraldur réðist liann til auðugasta bóndans i sveit-
inni og var lijá honum um skeið. Að mörgu leyti var
þar gott í vist að vera, en liver dagur var tekinn snemma,
og iiafði Magnús lítinn tíma til þess að sinna hugðar-
efnum sínum. En með iðni og sparsemi tókst lionum
að eignast nokkurt fé, og þar kom, að liann tók að íliuga
alvarlega að fá heitustu ósk sína uppfvllta og hefja
skólagöngu.
Húsbóndi lians átti dóttur, eina barna. Hún var hin-
um beztu kvenkostum húiu og vel að sér gjör um alla
hluti. Hún var fríðust kvenna og svo líknmild og 1 júf-
lynd, að liún mátti ekkert aumt sjá. Guðrún, en svo hét
hún, var samaldra Magnúsi Björnssyni. Ekki liöfðu þau
verið lengi undir einu þaki bæði, er þau tóku að fella
hugi saman og þar kom, að þau hétu livort öðru eigin-
orði, án vitundar og vilja foreldra liennar. En þegar
þau komust að því, Iivert liugur einkadótturinnar stefndi,
spyrntu þau við öllum ráðum að hindra samdrátt þeirra
Magnúsar, því að þeim þótti ekkert jafnræði með sveitar-
ómaganúm og einkadóttur auðugasta bóndans þar i sveit.
Eftir að foreldrarnir höfðu fengið sönnur fyrir hinum
óleyfilegu ástum, varð Magnúsi lítt vært á lieimili þeirra,
og gerðu þau allt, er þau máttu, til þess að stía þeim
Guðrúnu sundur. En þau létu ekkert aftra sér, og varð
ást jieirra heitari og innilegri því lengur sem leið. Einn
með öðru olli stéttarmunur þeirra því, að Magnús gerði
veruleika úr dagdraumum sínum og hóf skólanám hið
sama haust og hann varð tvítugur.
3*