Breiðfirðingur - 01.04.1945, Blaðsíða 63

BREIÐFIRÐINGUR
61
allstórt og vandað íbúðarlnis, eftir því sem þá tíðkað-
izt til sveita. Var það með torfveggjum og torfþaki, en
timburgöflum. Bjarni á Reykbólum var fenginn til að
smíða liúsið. Ólafur Magnússon frá Stað í Steingríms-
firði, sem þá var sýsluskrifari hjá Blöndal, sagði mér,
að þá hefði Bjarni smíðað tvær stofuhurðir á einum
degi, en venjulegir smiðir voru tvo daga með eina hurð,
smíðaða úr óunnum borðum. Eftir því hefir Bjarni af-
kastað fjögra manna verki á sama tíma. Svona mætti
lengi telja, og skal hér bætt við einu smáatviki.
Vorið 1876 um sumarmálaleytið skyldi hyrja morg-
un einn að stinga út úr fjárhúsunum. Erlendur Jóns-
son, mágur Bjarna, var þar þá vinnumaður. Hann var
hinn mesti atorkumaður til allra verka og Bjarna mjög
að skapi. Var þá engin skófla til, sem Erlendi þótti not-
hæf til að stinga með. Ég átti þá heima í koti þar í
túnjaðrinum (Runkahúsum). Ég' var ráðinn til að bera
til dyra um daginn og kom snemma lieim að Rcykhól-
um, var það rétt fyrir morgunverðartíma. Bjarni hittir
mig og segir: „Hlauptu fyrir mig inn í eldliús eftir eldi
og komdu með hann út í smiðju og blástu fvrir mig.
Ég ætla að smíða pál, meðan fólkið er að borða.“ Ég
var fús til að sækja eldinn og blása. Bjarni átti járn-
milta, sem kallað var, í smiðjunni. Úr því smíðaði liann
pálblaðið, svarf á það eg'gina og brýndi það og kom
•því siðan á pálskaft, sem hann átti tilbúið. Þessu hafði
hann lokið, þegar fólkið hafði lokið máltíðinni, og var
þó ekki setið nema liæfilega lengi að mat á Revkhól
um í þann tíð. Slík og því lík voru handarvik Bjarna.
Sem dæmi um tækni Bjarna og glöggskyggni á öllum
vinnubrögðum, má geta þess, að vorið 1875 kom fvrst
saumavél að Reykhólum. Hún var fótknúin. Þær mág-
konur, Þórey Pálsdóttir og Helga Þórðardóttir, komu
engu tauti við þetta ókunna töfraáhald. Þá kom Bjarni
til og reyndi, „og þá gekk þáð“. Hann gat látið verk-
færið hlýða sér og saumaði fullum fetum, fvrst beina