Breiðfirðingur - 01.04.2002, Side 73

LÁRUS SKÚLASON
71
afgreiðslumaðurinn maðk í fiskinum og segist ekki þora að
taka hann nema leita umsagnar yfirmanns sín. Gengur hann út
þeirra erinda. Svar kaupmanns var að af Jóni yrði að taka fisk-
inn hveming sem hann væri (Jón var nefnilega ríkur). Þegar
afgreiðslumaðurinn kom aftur var Jón týndur. Þetta olli mikl-
um óþægindum en viðskiptaös var mikil. Loks var fiskurinn
afsíðis af voginni. Um kvöldið, að loknum verslunartíma,
kemur Jón í augsýn. „Hvað varð af þér í dag?“ spyr af-
greiðslumaður. „Það var ekki hægt að afgreiða. Við urðum að
taka fiskinn af vigtinni, ekki þorði ég að vigta hann án þess að
þú værir við.“ „Mér varð snögglega illt þegar þú sagðir að
fiskurinn yrði ekki tekinn“ segir Jón „og fór inn á tún og spjó
upp og sofnaði svo og var nú að vakna.“
Kona Jóns hét Guðrún Sigurðardóttir. Hún var talin einföld en
Jón sæmilega greindur. Einhver þóttist hafa heyrt, því þröngt var
sofið í búðum, að Jón segir við konu sína: „Ég held ég sé búinn
að bama þig Guðrún.“ „Skyldi ekki mega taka það aftur“ gall hún
þá við. “Ertu vitlaus kvenmaður“ varð honum að orði. Þegar á
sjóinn kom fóm félagar hans að ræða við hann um þessa óvar-
kámi hans og allan þann kostnað sem af slíku gæti leitt. „Ég ætl-
aði að gæta mín“ sagði aumingja Jón „en hún tók mig þá hrygg-
spennu.“ Þau hjón áttu böm og bum þrátt fyrir alla varkámina.
Meðan Jón var enn aðeins vermaður á Sandi hafði hann út-
gerðarskrínu eins og þá var títt. Þegar hann mataðist hafði
hann skrínuna á hnjánum eða fyrir framan sig og lét lokið
hvíla á höfði sér, það gerðu og fleiri. Skrínur sem hafðar voru
undir smér og aðra feiti, ár eftir ár, voru orðnar gegnsósa af
feiti. Jón skóf svo fast skrínuhliðina að innan að gat var komið
á hliðina. Skrínur voru þó aldrei hafðar úr þynnri við en
tommuborðum því mörgu hnjaski mættu þær í flutningum.
Margir litu vonaraugum til skrínu Jóns þegar þeir voru þrotnir
að útgerð en þar var enga miskunn að fá. Einu sinni lauk Jón
þó úr skrínu sinni. Það þóttu svo mikil veraldarundur að alla
jöklara setti hljóða. Skáld þeirra fór þá að dæmi Egils og kvað
torrek: