Tímarit Máls og menningar - 01.02.2018, Blaðsíða 119

H u g v e k j a
TMM 2018 · 1 119
Haldnar eru risaráðstefnur sem lyktar
kannske með stóryrtum yfirlýsingum
um það sem verði nú gert, en ekkert af
því sem er sagt er bindandi fyrir aðil-
ana. Tilkynnt er um ráðstafanir, svo
sem að banna einhver eiturefni, en þær
eiga ekki að koma til framkvæmda fyrr
en eftir svo og svo mörg ár, og á þeim
tíma getur margt gerst. Til dæmis er
skrifað undir alþjóðlega verslunarsamn-
inga sem gera kleift að komast hjá hvaða
tilskipunum sem er, og nánast gefa
alþjóðahringum sjálfdæmi í hverju sem
er.
Í þessum skrifuðum orðum berast
fregnir sem staðfesta þetta á hinn ömur-
legasta hátt. Birt hefur verið skýrsla sem
sýnir að í Þýskalandi hefur fljúgandi
skordýrum fækkað um áttatíu af hundr-
aði, en viðbrögð valdhafanna eru þau
ein að ríghalda sér saman, vafalaust
vonast þeir til að geta hummað þetta
fram af sér. Um leið má lesa í blöðum að
leyft hafi verið, í kyrrþey, að setja á
markað nýtt skordýraeitur, öflugara en
þau sem áður þekktust, undir nokkuð
sakleysislegu heiti. Það er eins og mann-
kynið sé orðið safn af kleifhugum.
Þegar svo er komið er varla annað til
ráða en leggjast á hnén og sárbæna
Almættið um að vísindamennirnir hafi
rangt fyrir sér, allir með tölu, og fá með
sér í bænakvakið menn af öllum trú-
flokkum, kaþólikka, kalvínista, kopta,
kaþara, mónófýsita, melkíta, maroníta,
Nestoríana, nýalssinna, alla sem nöfn-
um tjáir að nefna. Það þarf að lyfta upp
til himna ákalli um að það séu hinir sem
reynist að lokum hafa lög að mæla, þeir
sem segja að kenningar um loftslags-
breytingar séu mesta „hoax“ okkar tíma,
einhverjir gervivísindamenn hafi fundið
þær upp til að hala út styrki svo þeir geti
setið á strönd og reykt cannabis indica
undir því yfirskyni að þeir séu að mæla
hækkun á yfirborði sjávar, eða legið á
bakinu uppi í sveit, gónt upp í loft og
þóst vera að telja flugur, eða þá á hinn
bóginn að það séu kannske einhverjar
breytingar að verða en þær séu ekki af
mannavöldum heldur stafi þær af sól-
blettum og séu okkur auk þess til hinna
mestu hagsbóta. Það væri svo sem ekki
amalegt ef sumarhitinn á Akureyri
kæmist yfir þrjátíu stig. Kannske væri
þá hægt að rækta greipaldin í Grímsey
og selja Rússum fyrir Rússagull. Og þá
er kátt í Tortóla, Tortóla, Tortóla. Ef
þessir dandimenn standa að lokum með
pálmann í höndunum er óttinn ástæðu-
laus.
En því er nú verr og miður að eftir
því sem tímar líða bendir stöðugt fleira
til þess að það séu svartsýnustu vísinda-
mennirnir sem hafi rétt fyrir sér, bæna-
kvakið geti því ekki orðið annað en
máttlaust varaskrap. Hvert árið tekur
við af öðru, heitara en hið næsta á
undan, Grænlandsjöklar hafa varla við
að bráðna, fellibyljir ganga yfir hver á
eftir öðrum svo það þarf að leita í alls
kyns nafnaskrár til að finna heiti yfir
þá, annarlegar flugur leita í norður ber-
andi með sér svefnsýki og aðrar pestir
sem ekki eru einu sinni til nöfn yfir, og
annað eftir því.
Þá er ekki nema eitt eftir og það er að
bregðast karlmannlega við, eins og sagt
var á fornmáli, og ákveða í tíma hvar
maður vill vera staddur og hvað maður
ætlar að gera á þeirri stund þegar
Heimsendir rennur upp. Kannske vilja
sumir dansa húla húla fyrir framan
sendiráð þeirra stórþjóða sem hefðu
getað gert eitthvað en gerðu ekkert,
aðrir flykkjast kannske inn í Hallgríms-
kirkju og syngja við raust: „Ég vildi að
sjórinn yrði að mjólk, undirdjúpin að
skyri.“
Hvað mig snertir er ég búinn að
ákveða mig fyrir löngu. Þegar stundin
rennur upp ætla ég að ganga upp á