Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Side 19

S U ð U r
19
að þeim, Robert, ekki strax. En hann skildi ekki. Hann var hættur að
vilja skilja hana.
„Mamma, þú lýgur. Þú gerir þetta alltaf.“
„Hvað meinarðu með að ég geri þetta alltaf?“
„Hefur endaskipti á hlutunum. Lýgur um sannleikann.“
„Ég er ekki að ljúga, Florence.“ Og Marie­Claude sér skýrar vafninginn
af rósarunnum sem ekki hafa blómstrað, litla tjörnina, fleiri rósarunna,
og konuna sem fer þar um. „Ég hef aldrei logið að þér.“ Hverju sinni
þegar konan snýr við lyftir hún pilsinu til að það krækist ekki í krana.
„Ég er ekki lygarinn í þessari fjölskyldu.“
„Jú, þú ert það. Þú lýgur endalaust.“
„Flo, ég geri það ekki.“ Hún veit að til huggunar getur hún snúið sér
að Matthew sem er enn sofandi en heldur á teiknimyndasögu og sól­
gleraugunum hennar í kjöltunni. „Nefndu eitt sem ég hef einhvern tíma
logið að þér.“
„Þú sagðir að við gætum tekið Belle með okkur. Þú lofaðir að við
gætum það.“
„Ég hélt að Bill og Karen hefðu hundana sína með, en þau gerðu það
ekki svo ég gat ekki með góðu móti beðið um að koma með okkar hund.
Við erum gestir. Það hefði ekki verið sanngjarnt.“
„En þú laugst. Þú sagðir eitt og gerðir annað.“
„Flo, þetta var engan veginn á mínu valdi. Það er ekki lygi.“
„Jæja þá, hérna er eitthvað betra,“ og þetta er nokkuð sem hana hefur
langað að nefna lengi. „Þú sagðir mér að þið pabbi hefðuð skilið að
skiptum í skyndi, að þið hefðuð bæði verið ástfangin öll þessi ár þegar ég
var lítil. Þú sagðir okkur það alltaf, mamma, að við hefðum fæðst af ást.“
Marie­Claude er fegin að það er bara þetta og ekki eitthvert annað
svikið loforð. „Þetta er satt. Það er dagsatt. Við elskuðum hvort
annað afar, afar mikið.“ Hún hafði ekki lifað hamingjuríkari dag en
daginn þegar Matthew fæddist. Þau bjuggu þá í París. Þessi morgunn
á markaðnum er ennþá svo ljóslifandi: blautir sölubásarnir, ferskju­
pokinn, ungt andlit kaupmannsins, bólukeðjan á hálsinum á honum.
Hún hafði teygt sig yfir kirsuberin til að kreista avókadó þegar hún
fann eitthvað hlýtt á fótunum, þegar hún greindi loks milli eigin vatns
og rigningarinnar. Og síðdegis kom Robert með Flo á spítalann. Þau
bröltu bæði upp í rúmið til þeirra Matthews og létu eins og þau skildu
ekki frönsku þegar hjúkrunarfræðingurinn skammaði þau. Þessi dagur
var bara hápunktur á hamingjunni sem hafði safnast saman innra með
henni frá andartakinu þegar hún hitti Robert en samt var ennþá meira