Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Side 20

20
B ó k m e n n ta H át í ð
eftir, friðsæl, þrúgandi alsæla. Þau grínuðust með þetta, hvernig svona
mikil hamingja var niðurdrepandi. „Öll þessi ár, Flo, alveg þar til í fyrra,
vorum við hamingjusöm. Þú fæddist og ólst upp umvafin gífurlegri ást.“
„Og svo gerðist bara eitthvað, eins og ekkert væri?“
„Ég veit það ekki.“ Marie­Claude getur ekki afborið að vera í hlutverki
fórnarlambs, að opinbera hversu ráðvillt hún er í raun ennþá. En dóttir
hennar vill sannleikann. „Ég veit það bara ekki. Hvað sem gerðist, þá
kom það ekki fyrir mig.“ Hún lítur á Flo í baksýnisspeglinum og segir
blíðlega, án nokkurs brodds: „Kannski getur pabbi útskýrt það betur.“
„Hann segir að það hafi gerst hægt. Hann sagði að þetta hefði ekki
verið stórfelldur þrumugnýr eins og þú segir heldur alda sem stækkar
og stækkar þar til hún brotnar.“
Marie­Claude veit að Flo er ekki að skálda þetta til að særa hana; hún
þekkir líkingamál mannsins síns, stolið úr heimi sem er honum full­
komlega framandi.
„Hann sagðist hafa verið óhamingjusamur síðan áður en Matthew
fæddist. Hann sagðist ekki hafa vitað neitt um sanna ást fyrr en hann
kynntist Abigail. Hann sagði að þegar hann legði spurningar fyrir eið­
svarin vitni vissi hann alltaf hvenær þau væru að ljúga, því að ‒“
„Hættu, Flo. Hættu í guðanna bænum.“
Marie­Claude hægir ferðina niður í hámarkshraða. Augun hafa beinst
að veginum en hún hefur ekki verið að horfa. Allir gluggarnir á bílnum
eru opnir, jafnvel hennar gluggi sem hún man ekki eftir að hafa skrúfað
niður. Hlýtt loftið, miklu hlýrra en fyrir klukkutíma, fýkur í gegn og
hún hallar sér fram til að láta vindinn losa blússuna af bakinu. Stýrið
virðist laust í höndum hennar, ekki tengjast því að stjórna bílnum. Og
vegurinn, jafnvel á 90 kílómetra hraða, hverfur alltof hratt undir þeim.
Hún íhugar hvað hún gæti minnt dóttur sína á. Hún gæti sagt söguna
af síðasta afmælinu hennar Flo í september, sem bar upp á helgi þegar
hún fór ein til föður síns, án Matthews, og hvernig Flo hélt fyrst að hann
væri að stríða henni með því að syngja ekki við morgunverðarborðið,
ýja ekki að því að einhvers staðar væri falin gjöf ‒ bak við gardínur eða í
frystinum ‒ og hvernig hún bjóst við óvæntri veislu þegar þau fóru til að
athuga með laugardagspóstinn á skrifstofunni hans, í hádeginu beið hún
eftir köku. Þegar hann skilaði henni af sér á sunnudeginum las Marie­
Claude alla söguna úr upphleyptum útbrotunum á hálsi Flo.
Þegar Marie­Claude finnst hún hafa heldur betri stjórn á bílnum snýr
hún sér til að horfa á útsölumarkaðina meðfram þjóðveginum. Hún vildi
að þau væru að keyra um Frakkland, framhjá kúm sem dreifðust um
hæð. Í Frakklandi gæti eitthvað óvænt orðið á vegi þeirra, eins og brenn­